Η αλήθεια είναι πως αν απλώς είχα προσγειωθεί ξαφνικά στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου την περασμένη Παρασκευή το βράδυ δεν θα καταλάβαινα ποιον ή ποια περιμένει ο κόσμος να ακούσει. Το πλήθος ετερόκλητο: στα πρώτα τραπέζια άνθρωποι κάπως μεγαλύτερης ηλικίας, στα μπαρ (κλασικά) οι φανατικοί που έδειχναν έντονα σημάδια ανυπομονησίας, τριγύρω κοριτσοπαρέες και αγοροπαρέες, φασαίες και φασαίοι οι περισσότεροι, όμως όχι αποκλειστικά. Η Ιουλία Καραπατάκη, το κορίτσι με το αβίαστο χαμόγελο και τη μάγκικη φωνή, ήταν αυτή που ανέβηκε στη σκηνή και για περίπου τρεις ώρες έλυσε όλες τις απορίες σχετικά με το γιατί αυτές οι εμφανίσεις της είναι ήδη σχεδόν όλες sold-out.
Φυσικά και το μεγαλύτερο κομμάτι του προγράμματός της είναι αφιερωμένο στον Σωκράτη Μάλαμα, μαζί του άλλωστε τραγουδάει τόσα χρόνια, όμως και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει την τιμητική του, αυτοί οι δύο άλλωστε πάνε πάντα μαζί – αν αγαπάς τον έναν είναι δύσκολο να μην αγαπάς και τον άλλον. «Φύλλα αλκαλικά», «Της αγάπης γερακάρης», «Σώμα που χορεύεις», «Περσεφόνη», «Έπιασε Βροχή», «Πεχλιβάνης», «Να Βάλω τα Μεταξωτά», «Στυλίτης», όλα τα ακούσαμε. Της πηγαίνουν όμως της Ιουλίας πολύ και λιγότερο γνωστά τραγούδια του Σωκράτη όπως το «Μαύρο Φως» (Μελίνα Κανά, «Της Μέρας και της Νύχτας») ή οι «Οι Μύστες της Ερήμου» (από τον δίσκο «Πέρασμα»).
Από τα έντεχνα του ’90 στην «Μπανιστηρτζού»
Το πρώτο μέρος λειτουργεί ως φόρος τιμής στην έντεχνη τραγουδοποιία των 90s – σε συνδυασμό με το comeback που έχει κάνει και στυλιστικά αυτή η δεκαετία υπήρχαν στιγμές που νόμιζες ότι χάρη σε μια μηχανή του χρόνου μεταφέρθηκες 30 χρόνια πριν. Η Καραπατάκη ερμήνευσε Νίκο Παπάζογλου, Αρλέτα, Τζίμη Πανούση, Γιάννη Μηλιώκα (το «Για το καλό μου» ήταν μία από τις πολύ δυνατές στιγμές της). Ίσως από εδώ να έλειψαν μερικά κλασικά λαϊκά ή ρεμπέτικα διότι η Ιουλία στην συνείδηση των περισσότερων έχει αποτυπωθεί ως η πιο αυθεντική λαϊκή φωνή της γενιάς της, άλλωστε και το καινούργιο τραγούδι της «Τα καφενεία» (σε μουσική Άγης Παπαπαναγιώτου και στίχους Δημήτρη Μπαβέλλα) από εκεί αντλεί έμπνευση, και μοιάζει αρχικά να δίνεται υπερβολικά έντονη έμφαση σε μια πιο έντεχνη ταυτότητα.
Δικά της τραγούδια που να έχει πει σε πρώτη εκτέλεση δεν έχει ακόμη πάρα πολλά, ένα από αυτά ωστόσο, ένα κομμάτι που έχει γράψει ο Ορέστης Ντάντος, το «Τακούνια για καρφιά», έχει βρει την ανταπόκριση που του άξιζε και – όπως έγινε φανερό πρόσφατα και στη συναυλία για τα Τέμπη στο Καλλιμάρμαρο – έχει αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή στις νέες (και όχι μόνο) γυναίκες και το ρεφρέν του τραγουδιέται σαν φεμινιστικό ξέσπασμα. Υπάρχουν όμως και άλλες πολύ ωραίες δημιουργίες σαν «Της μνήμης το μαχαίρι» (Άγης Παπαπαναγιώτου, Δημήτρης Μπάκουλης) ή το «Φυσά Σιωπηλά», μια συνεργασία με τον Εισβολέα. Χάρη στην φανταστική εμφάνιση της μαζί του στην τηλεοπτική εκπομπή «Μουσικό Κουτί» όλοι περιμένουν να ακούσουν στα λάιβ της και την «Μπανιστηρτζού», το ίδιο ισχύει και για την τραγουδάρα «Νερό στη Βάρκα» την οποία έχει ερμηνεύσει (αξεπέραστα η αλήθεια είναι) η Μάρθα Φριντζήλα, όμως έχει αγαπηθεί κι από τη φωνή της Ιουλίας.
Παράδοση και ποίηση
Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος η διάθεση είναι ξεκάθαρα πιο ανεβαστική και το έντεχνο ή λαϊκό στοιχείο μπλέκεται με την παράδοση. Πολύ ωραία η ερμηνεία της Καραπατάκη στο «Μακριά μου να φύγεις», το μαγαζί χόρεψε με «Το γλέντι» (το εξόχως δημοφιλές εσχάτως τραγούδι του Νίκου Οικονομίδη που είναι γνωστό κυρίως ως «μάτια μου εγώ για σένα έχω έρωτα που άλλο δεν αντέχω») ενώ προς το τέλος τραγουδήσαμε όλοι μαζί αυτά τα ωραία λαϊκά της κατηγορίας «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» («σώσε με δωσ’ μου να πιω το δηλητήριο», «σκότωσε με είναι η τελευταία χάρη που σου ζητώ»). Προς το φινάλε είπε τρυφερά η Ιουλία και το πανέμορφο «Σαν αεράκι», ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη που το μελοποίησε με μεταξωτή ευαισθησία ο Μανώλης Πάππος (και το ερμήνευσε πρώτη η Ελευθερία Αρβανιτάκη).
Κάθε συναυλία ωστόσο πέρα από μουσική και στίχους και συγκίνηση είναι και εικόνες εξ ου και θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στο ωραίο κορίτσι με νανισμό που ήταν όρθιο στη γωνία του μπαρ και τραγούδησε κυριολεκτικά κάθε στίχο τραγουδιού που ακούστηκε όλη τη βραδιά με απαράμιλλο πάθος, απόλυτα συγκεντρωμένο σε ό,τι συνέβαινε στη σκηνή. Νομίζω ότι θα της άξιζε δικαιωματικά από την παραγωγή το να βρίσκεται εκεί σε κάθε εμφάνιση της Καραπατάκη.
Να πούμε επίσης ότι η δεμένη μπάντα συνεισφέρει τα μέγιστα στη βραδιά, είναι καλοί μουσικοί (και τραγουδιστές όποτε χρειάζεται) αλλά φαίνεται και η καλή σχέση που έχουν όλοι τους με την Ιουλία. Θα ήταν παράλειψη λοιπόν να μην αναφέρουμε τους: Άγη Παπαπαναγιώτου (κιθάρες, φωνή), Καλογιάννη Βεράνη (βιολί, τρομπέτα, φωνή), Άρη Κονιδάρη (πλήκτρα), Μιχάλη Δάρμα (κοντραμπάσο), Κώστα Σπυράτο (τύμπανα) και Χρήστο Αναστασιάδη (γκάιντα, κλαρίνο).