Στην κινηματογραφική ταινία ο Τιτανικός, το πλοίο βουλιάζει και η ορχήστρα παίζει. Ας δούμε αυτή τη σκηνή στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα βουλιάζει και διαλύεται, παρά τις ενέσεις ηθικού των κεντρικών στελεχών, και την ίδια στιγμή παίζει η πολιτική ορχήστρα των υποψηφίων.
Εξάλλου είναι δύσκολο να αποδεχθούν ό,τι το κόμμα που κυβέρνησε σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της μεταπολιτευτικής περιόδου, έχει μπει σε σπιράλ απαξίωσης με ευθύνη και των ίδιων.
Δεν είναι ευθύνη μόνο του Στέφανου Κασσελάκη όσα έγιναν επί ένα χρόνο, αλλά έχουν και τα πρωτοκλασάτα στελέχη τεράστιο μερίδιο στην απαξίωση του κόμματος.
Τα όσα καταγράφηκαν στο συνέδριο, εντός και εκτός αίθουσας, ενίσχυσαν την απαξίωση του κόμματος. Πολλά τα παραδείγματα που ενίσχυσαν αυτή την κατάσταση, όπως η έναρξη συνεδρίου με ελάχιστα άτομα εντός της αίθουσας, που δεν είχε καν ανακοινωθεί απαρτία, πολλοί απ’ έξω, αποδοκιμασίες, κλπ.
Ακόμα και η αρχική διάθεση να τελειώσει το συνέδριο – αν και είχε εξ αρχής αποφασιστεί να είναι τριήμερο – σε περίπου τρεις ώρες ήταν ένα ενδεικτικό στοιχείο πως αφορούσε μια διεκπεραιωτική διαδικασία. Εξάλλου ο στόχος ήταν εξ αρχής να επικυρώσει τις τέσσερις υποψηφιότητες των Πολάκη, Φάμελλου, Φαραντούρη και Γκλέτσου και ουσιαστικά να κλείσει οριστικά την πόρτα στον Κασσελάκη.
Επικράτησε την ύστατη στιγμή η λογική να γίνει και μια δεύτερη μέρα το συνέδριο με ομιλίες συνέδρων και εκ νέων τοποθετήσεις των υποψηφίων προέδρων. Έτσι κάπως σώθηκαν τα προσχήματα.
Από εκεί και πέρα όμως το πρόβλημα είναι μεγάλο για το ΣΥΡΙΖΑ που χάνει και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τις ανεξαρτητοποιησεις βουλευτών που ακολουθούν τον Κασσελάκη.
Η αδυναμία κατανόησης των συνθηκών είναι δεδομένη για τα περισσότερα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αδιαφορούν για την πτώση των ποσοστών. Πολλοί εξ αυτών ίσως βολεύονται και με χαμηλά ποσοστά.
Και εκεί που δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής και για τα δικά τους λάθη που οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ σε απαξίωση άρχισε η γνωστή καραμέλα περί οργανωμένου σχεδίου από τη διαπλοκή για να διαλυθεί το κόμμα. Μια από τα ίδια όπως πολλές φορές στο παρελθόν από αλλά κόμματα και πολιτικούς. Πάντα βέβαια και εδώ, όπως παλαιότερα, χωρίς ονόματα, αόριστα. Ένα νεφέλωμα και όποιος θέλει το αγοράζει ως σενάριο.
Μόνο που η ζωή είναι σκληρή και θα είναι σκληρότερη για το ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που κινήθηκαν όλοι και όλες οι πλευρές πλην εξαιρέσεων έριξαν νερό στο μύλο της απαξίωσης.
Και πλέον είναι αργά για δάκρυα διότι ό,τι σπέρνεις θα θερίσεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θερίζει πλέον απαξίωση με ό,τι αυτό σημαίνει για τα μελλούμενα.
