«Είναι το ασυνείδητο, ανόητε»
Και ήταν πάντα. Από τη φιγούρα του «ματσό» Οιδίποδα και του Μωυσή (την «πατρική λειτουργία»), μέχρι τη φιγούρα του «σχιζό» Αντι-Οιδίποδα (τη «ροή» και το «γίγνεσθαι-άλλο»).
Ένα ασυνείδητο που δουλεύει σαν εργοστάσιο επιθυμίας μάλλον παρά σαν θεατρική σκηνή.
Το ξέρουμε, μας το έδειξε ο Ντελέζ. Το βλέπαμε τότε επί ντε Γκωλ, το είδαμε με τον Εθνάρχη, παραλίγο θα το βλέπαμε και με τον Τσίπρα, διότι ακόμη δεν έχουμε γίνει «πειθήνιοι στο τρανς», όπως θα έλεγε ο Ζακ- Αλαίν Μιλλέρ ώστε να το απολαύσουμε με τους μεταγενέστερους.
Είναι λοιπόν το ασυνείδητο, η πολιτική. Δομημένη- όπως κι αυτό- «σαν μια γλώσσα». Όχι όμως τη γλώσσα της «πολιτικής ορθότητας», αλλά τη γλώσσα της πολιτικής της απόλαυσης και της εκκεντρικής μούτας του προσώπου ή του σώματος, στα «κουνήματα» του Τραμπ και τα σουφρωμένα του χείλη.
Και μάλιστα, μιας υπότροπης απόλαυσης, όπως μας έδειξε η φιγούρα του Μασκ στα ξεφάντωματά του στην ράμπα του Αμερικανού Οιδίποδά που κατόρθωσε (για τον Μασκ) το αδιανόητο: να είναι συγχρόνως και ο Οιδίποδας-πατέρας, και ο Αντι-Οιδίποδας-μπάσταρδος.
Αδίστακτος καπιταλιστής και «φιλάνθρωπος», Τζόκερ, σαν τον Τζακ Νίκολσον στην Γκόθαμ Σίτι, ο Ντόναλντ, διπλός πράκτορας της επιθυμίας, ώστε να το απολαμβάνει δις: τόσο ως Πρόεδρος όσο και ως κλόουν. Ένα τέρας που μας υπόσχεται και μια τερατώδη απόλαυση (υπεραπόλαυση).
Ο Τραμπ το κατάλαβε: δεν θα μπορούσε να πολιτευθεί στα πλαίσια της νεοφιλέλευθερης Δημοκρατίας, παρά με μια παραβατική υπέρβαση των κανόνων της Δημοκρατίας. Δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον κανόνα των Τράμπ και του Γκιζό: «πλουτίστε!»
Δεν θα απέφευγε τον δυαδικό προσδιορισμό της κοινωνίας του: πλούσιοι και φτωχοί, λευκοί και έγχρωμοι, λαός και ελίτ.
Υπεραπόλαυση όθεν, αλλά νομιμοποιημένη και με τη βούλα του Συντάγματος και των «αρχών» με κυρίαρχη την αρχή της πλειοψηφίας.
«Ποιός είναι ο σκοπός προς τον οποίο τείνει η απόλαυση για να οφείλει ως εκ τούτου, να χρησιμοποιήσει ως στήριγμα την παράβαση, προκειμένου να φτάσει σε αυτόν;»
Στο ερώτημα απάντησε ο Τράμπ: σκοπός είναι ο Νόμος (το Σύνταγμα και το δικαιικό σύστημα των ΗΠΑ).
Χωρίς το Νόμο δεν θα απολαμβάνει αυτό που είναι αδιανόητο για την Κάμαλα: ότι έχει τον τρόπο και δυστυχώς το δικαίωμα να τον καταργήσει.
