Η έκβαση της προεδρικής εκλογής στις ΗΠΑ και τα αποτέλεσμα των ταυτόχρονων αναμετρήσεων για τα δύο σώματα του Κογκρέσου, δεν μπορεί να θεωρηθούν έκπληξη.
Με την εκκρεμότητα ανοιχτή μόνο για μερικές έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο Πρόεδρος και οι Ρεπουμπλικανοί διαφαίνεται ότι θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο της διακυβέρνησης και όλες τις ευκαιρίες να επιβάλλουν την πολιτική τους ατζέντα. Είναι σαφές ότι ξεκινά μία νέα πολιτική εποχή, κατά πάσα βεβαιότητα πολύ διαφορετική από αυτήν που προηγήθηκε.
Αν εφαρμοστούν όσα έχουν διακηρυχθεί προεκλογικά από τον νέο Πρόεδρο, είναι σαφές ότι επίκειται μία θεαματική ανατροπή ισορροπιών και συσχετισμών σε όλα τα πεδία, ξεκινώντας από το γεωπολιτικό, περνώντας στην οικονομία και φτάνοντας στο ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής και την κοινωνική του επίδραση.
Η εξέλιξη στις ΗΠΑ δεν είναι αναίτια. Οφείλεται σε συγκεκριμένες παραμέτρους και μία από αυτές, που δεν θα πρέπει να αγνοηθεί ή να υποτιμηθεί, είναι η αίσθηση μίας μεγάλης μερίδας της αμερικανικής κοινωνίας ότι αντιμετωπίζεται με ελιτίστικη περιφρόνηση και υπεροψία από την πολιτική ελίτ.
Είναι εύκολο και αναμενόμενο υπό αυτές τις συνθήκες να διαμορφωθεί μία πολιτική συμπεριφορά, όπως αυτή που καταγράφεται στα εκλογικά αποτελέσματα της 5ης Νοεμβρίου. Και ταυτόχρονα είναι αναγκαία η επίγνωση ότι οι ΗΠΑ δεν είναι (μόνο) αυτό που προβάλλεται στις κινηματογραφικές ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο και σε πολλές περιπτώσεις, δυσάρεστο και σκοτεινό. Το μήνυμα της αμερικανικής κάλπης θα πρέπει να διαβαστεί ορθά και όχι με αξιολογικές παρωπίδες ή ως ένα σοκ. Τηρουμένων των αναλογιών, στην Ευρώπη διαμορφώνονται παρόμοιες πολιτικές τάσεις και ατζέντες. Όποιος σκοπεύει να τις αντιμετωπίσει, οφείλει να τις έχει αναλύσει σωστά.
