Μέσω του αφιερώματος «Μουσική σε κίνηση: Η τέχνη του film scoring», το φετινό πρόγραμμα Meet the Future του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δίνει έμφαση στην τέχνη του film scoring (μουσική στον κινηματογράφο) και υποδέχεται συνθέτριες και συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής της νεότερης γενιάς από την Ελλάδα προκειμένου να ακούσουν έμπειρες φωνές και ενδεχομένως να βοηθηθούν.
Ανάμεσα σε αυτές τις έμπειρες φωνές είναι και εκείνη του διάσημου Πολωνού μουσικοσυνθέτη Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, γνωστού για τις συνεργασίες του με τον συμπατριώτη του σκηνοθέτη Κριστόφ Κισλόφσκι: Η μουσική σε ταινίες του Κισλόφσκι όπως η τριλογία των χρωμάτων – Μπλε, Ασπρο, Κόκκινο – η «Διπλή ζωή της Βερόνικα» και ο «Δεκάλογος» είναι ένα τμήμα της προσφοράς του Πράισνερ ο οποίος έχει επίσης συνθέσει μουσική σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Τέρενς Μάλικ (Το δέντρο της ζωής, 2011), ο Τόμας Βίντερμπεργκ (Όλα για την αγάπη, 2003) και η Αγκνιέσκα Χόλαντ (Ο μυστικός κήπος, 1993).
Το 1975, όταν ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ ξεκίνησε τη φοιτητική του ζωή, βρέθηκε τυχαία σε ένα καμπαρέ της Κρακοβίας, και εκεί αισθάνθηκε ότι θέλει να γράφει μουσική, «χωρίς να γνωρίζω καν νότες, χωρίς να γνωρίζω τίποτα απολύτως» είπε. Ενώ όμως το 1975 δεν γνώριζε νότες, το 1977 έγγραφε για ορχήστρα.
Για τον Ζ. Πράισνερ «μια ταινία είναι όπως ο άνθρωπος. Όπως εμείς έχουμε χέρια, πόδια, κεφάλι, κι όλα αυτά τα μέρη συγκροτούν ένα σώμα, έτσι και η ταινία αποτελείται από πολλά μέρη. Ενα από αυτά είναι η μουσική. Όταν βλέπω μια ταινία, την αφουγκράζομαι και επεξεργάζομαι το πώς να την επενδύσω μουσικά. Η μουσική είναι η μοναδική μεταφυσική πτυχή σε μια ταινία. Δεν τη βλέπουμε, απλώς την ακούμε και τη νιώθουμε.»
Βεβαίως, ο Πολωνός δημιουργός, επεσήμανε την σημασία του σκηνοθέτη στην όλη διαδικασία. «Έχω συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες, οι οποίοι εκτιμούσαν το είδος της μουσικής με το οποίο ασχολούμαι, το οποίο διακατέχεται από μια πνευματικότητα. Όλα εξαρτώνται από τον δημιουργικό διάλογο ανάμεσα στον συνθέτη και τον σκηνοθέτη, οι οποίοι λαμβάνουν από κοινού την απόφαση για το πώς θα προχωρήσουν.»
Όλα αυτά όμως αποτελούν και τους λόγους για τους οποίους ο Πράισνερ έχει κάπως απομακρυνθεί από το Χόλιγουντ: «Εκεί ποτέ μια απόφαση δεν λαμβάνεται από κοινού», είπε.
Mιλώντας για τη γνωριμία του με τον Κριστόφ Κισλόφσκι, αλλά και για την εξέχουσα θέση που κατέχει στην καριέρα του η μακρά τους συνεργασία, ο Πράισνερ είπε ότι συναντήθηκε μαζί του για πρώτη φορά το 1984. «Το μόνο που μου ζήτησε ήταν να είμαι ακριβής στην ώρα μου» είπε. Αγόρασαν μάλιστα ο καθένας ένα ρολόι από τη Ζυρίχη, έτσι ώστε τα τηλεφωνικά ραντεβού τους να είναι απολύτως ακριβή. «Όταν δουλεύαμε σε κάποιο σχέδιο με έπαιρνε τηλέφωνο σχεδόν κάθε τέσσερις ώρες.»
Εν τέλει σε μια περίοδο εννέα χρόνων, μέχρι τον θάνατο του σκηνοθέτη το 1995, οι Κισλόφσκι – Πράισνερ συνεργάστηκαν σε 17 ταινίες. «¨Νομίζω ότι ο Κρίστοφ θα με ακολουθεί για πάντα στην ζωή μου» είπε ο Πράισνερ ο οποίο σε ερώτημα αναφορικά με το σύνολο της δουλειάς του, όπως και το αν ξεχωρίζει κάποιο κομμάτι περισσότερο από τα υπόλοιπα, στάθηκε στο «Requiem for My Friend». Το έγραψε για να τιμήσει τη μνήμη του Κρίστοφ Κισλόφσκι. «Έγραψα το Ρέκβιεμ τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατο του Κισλόφσκι. Ήταν το προσωπικό μου αντίο στον Κρίστοφ.»_
