Το Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα, στην Θήβα, είναι ένα τσιμεντένιο κτίριο με ψηλή περίφραξη και αγκαθωτό σύρμα. Η πύλη φαίνεται ενισχυμένη με άλλα μεταλλικά πλέγματα, ενώ οι κολώνες φωτισμού στην περίμετρο ενισχύουν την εντύπωση της επιτήρησης.
Παρκάρω στο πάρκινγκ έξω από το πρώτο φυλάκιο και λέω ότι είμαι εκεί για να δω την Δήμητρα Βούλγαρη. Η φύλακας, μου λεει να της δώσω χαιρετισμούς. Είναι τόσο εγκάρδια, που αποσυντονίζομαι λίγο. Χαιρετισμούς; Στην Δήμητρα Βούλγαρη; Την «Μαύρη Χήρα της Κοιλάδας» που σκότωσε τον άντρα της, τον καπετάνιο Θανάση Λάμπρου; «Α… Την πάω με τα χίλια», μου απαντάει.
Η φυλακή είναι πιο ανεκτική από ένα μικρό χωριό, σκέφτομαι. Στην Κοιλάδα της Αργολίδας, όπου έγινε το έγκλημα, κανείς δεν έχει να πει καλό λόγο για εκείνη. Ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από την δολοφονία.
Έμεινα μία εβδομάδα στην Κοιλάδα κάνοντας ρεπορτάζ και όλοι δείχνουν ακόμα να την μισούν. Ήταν, λένε, «γυναίκα σπάταλη και φιλόδοξη». «Τον έφαγε» τον άνθρωπο…
Ακολουθώ έναν φειδωτό ανηφορικό δρόμο. Δεξιά και αριστερά, χαμηλές πικροδάφνες και ψηλά συρματοπλέγματα. Περνάω από μία, δύο, τρεις πόρτες – όλες ανοιχτές. Δεν υπάρχουν φύλακες και δεν ξέρω πού να πάω. Σταματάω. Ένας άντρας από πίσω μου, μού φωνάζει: «Επισκεπτήριο; Από εκεί δεξιά!» Υποθέτω ότι είναι συγγενής κάποιας κρατούμενης. Τον ακολουθώ προς μία κλειστή πόρτα.
Τι περίμενα; Ότι θα περπατούσα συνοδεία δεσμοφυλάκων όπως στις φυλακές υψίστης ασφαλείας που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες;
Μέσα όμως οι συνθήκες αλλάζουν. Μου παίρνουν την σακούλα με κάποια πράγματα που είχα φέρει για τις κρατούμενες, κλωστές και βελονάκια πλεξίματος. Μου ζητούν να βγάλω όλα τα βραχιόλια μου, ακόμα και ένα λεπτό αλυσιδάκι που έχει περάσει δεκάδες φορές από τον έλεγχο του αεροδρομίου. Με αφήνουν να κρατήσω το σημειωματάριο μου και ένα στυλό.
Γράφω μανιωδώς.
Την περιμένω στην αίθουσα του επισκεπτηρίου, μπροστά σε ένα τηλέφωνο πίσω από ένα γυάλινο διαχωριστικό. Όταν έρχεται η ώρα, την βλέπω να έρχεται κατευθείαν προς εμένα. Μου χαμογελάει και σηκώνει το τηλέφωνο από την πλευρά της.
Δεν λειτουργεί. Δεν ακουγόμαστε. Σηκωνόμαστε και οι δύο και πάμε στο επόμενο, η κάθε μία στην δική της μεριά πίσω από το τζάμι. Ούτε αυτό λειτουργεί. Μας πιάνουν τα γέλια και πάμε στο επόμενο.
Από κοντά φαίνεται ακόμα πιο μικροσκοπική. Το ύψος της δεν πρέπει να είναι πάνω από 1.60 και μοιάζει υπερβολικά αδύνατη. Έχει αλλάξει από τις φωτογραφίες που έχω δει, αυτές που δημοσιεύτηκαν μετά την δολοφονία. Τα μαλλιά της είναι πιο σγουρά και πιο κόκκινα. Φοράει ένα ματάκι στο λαιμό και διακριτικούς κρίκους σκουλαρίκια. Γενικά δεν αποπνέει την αύρα της φυλακισμένης.
Κάνει φρικτή ζέστη, η φυλακή δεν έχει κλιματισμό.
«Δεν έκανα καλά που επέμενα να γνωριστούμε από κοντά;», μου λέει. Έχεις δίκιο, της απαντώ, αλλά μέσα μου δεν είμαι σίγουρη. Μιλάμε έξι μήνες στο τηλέφωνο και έχω καταφέρει να κρατήσω απόσταση. Τώρα που είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο δεν έχει την όψη δολοφόνου. Αλλά φυσικά, αυτό το podcast δεν έχει να κάνει με το εάν η Δήμητρα Βούλγαρη μοιάζει δολοφόνος – ή εάν μοιάζει αθώα.
Η ομάδα μας ασχολήθηκε επί μήνες με την υπόθεση προσπαθώντας να καταλάβουμε σημαντικές τεχνικές λεπτομέρειες που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα απασχολούσαν μία δημοσιογραφική έρευνα: Πώς ακριβώς λειτουργεί ένα 32αρι περίστροφο; Πόσο καιρό κρατάει ένα αποτύπωμα πάνω σε μία πόρτα; Με ποιους τρόπους εναποτίθεται το DNA σε μία επιφάνεια; Spoiler alert, υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν εύκολα DNA – για παράδειγμα ιδρώνουν πολύ – και άλλοι που μπορεί να παλέψουν σώμα με σώμα και να μην αφήσουν κανένα ίχνος.
Δεν ξέρω εάν η Βούλγαρη είναι αθώα ή ένοχη. Η δικαιοσύνη την έχει καταδικάσει σε ισόβια διότι εκτέλεσε τον άντρα της σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, δηλαδή με προμελετημένο δόλο. Η ίδια όμως, όσα χρόνια και εάν έχουν περάσει, ισχυρίζεται ότι είναι αθώα. Και το δημοσιογραφικό οδοιπορικό στην Κοιλάδα, όπου συνέβησαν όλα, δείχνει προς την κατεύθυνση ότι υπάρχουν και άλλα άτομα που κάτι ξέρουν και δεν μιλούν. Και όλα αυτά αξίζει να τα ψάξουμε.
Φεύγοντας, στο φυλάκιο, μου έδωσαν πίσω τις βελόνες πλεξίματος. Δεν επιτρέπονται στη φυλακή. Κράτησαν μόνο τις κλωστές.
Το Μυστικό της Κοιλάδας
Ένα δικαστικό crime podcast του Βήματος
Έρχεται στις 7 Νοεμβρίου
