Οι εκλογές που έγιναν το Σαββατοκύριακο στο ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη συνέδρων ενόψει του συνεδρίου του κόμματος το τριήμερο 8-10 Νοεμβρίου επιβεβαίωσαν το προφανές εδώ και καιρό: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα πρόθυρα διάλυσης.
Παρά τις διακηρύξεις περί ενότητας και ότι την επόμενη μέρα του συνεδρίου και κυρίως την επαύριο της εκλογής προέδρου το κόμμα θα ανασυνταχθεί, το κλίμα επιδεινώνεται συνεχώς.
Τα όσα τραγελαφικά έγιναν το διήμερο που πέρασε, με καταγγελίες για παρατυπίες και νοθεία, τα επεισόδια, μικρής βέβαια έκτασης, σε ορισμένες οργανώσεις, φώτισαν το χάσμα που χωρίζει τις δυο πλευρές: τον πρώην πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη και με τους υποστηρικτές του με τους 87, τον Νίκο Παππά και τον Παύλο Πολάκη και γενικά όσους είναι απέναντί του.
Κυρίως όμως φάνηκε πως αυτές οι δυο πλευρές δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Αρκεί να έβλεπε κανείς τις διαρροές και τα non paper για το ποια πλευρά εκλέγει πόσους συνέδρους και καταλάβαινε πόσο κωμικό ήταν όλο αυτό. Θύμιζε φοιτητικές εκλογές με την κάθε πλευρά να δίνει τα δικά της στοιχεία. Κυριολεκτικά τραγελαφικές καταστάσεις.
Ακόμα και η φράση που ακουγόταν στις ιδιωτικές συζητήσεις ή καταγραφόταν και σε αναρτήσεις, «καλύτερα Πολάκη, παρά τον Κασσελάκη» αποτύπωνε πλήρως την μεγάλη αντίθεση.
Το κόμμα που κυβέρνησε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο εν μέσω μνημονίων πορεύεται μέσα σε ένα σπιράλ τοξικότητας, εξευτελισμού και απαξίωσης με ευθύνη όλων των πλευρών.
Με βάση την εικόνα που υπάρχει, τις συζητήσεις, τις κινήσεις και τις επιδιώξεις των διαφόρων πλευρών, η διάσπαση είναι δεδομένη. Απλά εξελίσσεται, αργά και βασανιστικά για το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας αργός θάνατος με ότι αυτό σημαίνει.
Αυτό που διαπιστώνει κανείς, ανεξάρτητα ποια είναι η άποψη που έχει για το ΣΥΡΙΖΑ και το πως πολιτεύτηκε τα τελευταία χρόνια, είναι ότι καθεύδει στον σκοτεινό δρόμο του πολιτικού Άδη και η ανάστασή του είναι ιδιαίτερα δύσκολη έως αδύνατη.
Και εδώ ταιριάζει πλήρως η λατινική φράση, imbrem in cribrum genere, δηλ. κουβαλώ νερό μ’ ένα κόσκινο που παραπέμπει στον μύθο των Δαναϊδων, που καταδικάστηκαν στον Αδη να κουβαλούν αιώνια νερό σε τρύπια πιθάρια.
Και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του καταδικάζονται επί της ουσίας να κουβαλούν πολιτικό νερό σε τρύπια πιθάρια.
