Η επιστροφή των Cure στην δισκογραφία είναι από μόνο της γεγονός. Πολλώ μάλλον όταν το «Songs of a Last World» είναι από τις καλύτερες εργασίες τους. Οι νεότεροι συνάδελφοί τους, Soccer Mommy και deary, ακολουθώντας δρόμους που έχουν ανοίξει παλαιότεροι δημιουργοί κατορθώνουν να ορίσουν το ηχητικό τους σύμπαν αν και το μέλλον θα πιστοποιήσει το εύρος της δημιουργίας τους. Αλλά και την ικανότητά τους να παραμείνουν σταθεροί στις αξίες τους
The Cure | Songs of a Lost World
Πόσα συγκροτήματα ή δημιουργοί μπορούν να παρουσιάσουν, το πρώτο τους νέο υλικό μετά δεκαέξι χρόνια, να πλησιάζουν μισό αιώνα ζωής και η νέα τους αυτή εργασία να συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα της ποπ/ροκ πλευράς του πλανήτη; Οι Cure είναι σίγουρα ένα από αυτά. Το 14ο άλμπουμ του iconic γκρουπ είναι εδώ και αποδεικνύει πόσο υπέροχοι παραμένουν ο Robert Smith και η παρέα του
Τα οκτώ τραγούδια που αποτελούν το άλμπουμ φιλοδοξούν και συχνά αγγίζουν το ίδιο μεγαλείο, του άλμπουμ τους «Disintegration» του 1989. Παρόντα στην στιχουργία είναι θέματα όπως η απομόνωση, η απώλεια, η παροδικότητα των σχέσεων και της ζωής, της θνησιμότητας. Ολη αυτή η θεματολογία ταιριάζει απόλυτα με την παροιμιώδη μελωδική μελαγχολία του Robert Smith.
Το άλμπουμ ανοίγει με το «Alone», από τις καλύτερες στιγμές του γκρουπ με πυκνούς στροβιλισμούς από synths με απλά και δυνατά ντραμς. Αν και ο Smith, τραγουδά μετά τρία λεπτά από την εισαγωγή, εντούτοις κανείς δεν δίνει σημασία. Είναι τέτοια η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, ώστε τα φωνητικά έρχονται να τονίσουν αυτή την μαγική ατμόσφαιρα που είναι διάχυτη σε όλα τα τραγούδια. Στα 49 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα συνολικής διάρκειας της ακρόασης, το «Drone Nodrone» δίνει το απαραίτητο grooving ενώ το «All I Ever Am» μοιάζει να ντύνει τίτλους κινηματογραφικού θρίλερ. Πονεμένο το «Warsong», alt-rock και κιθάρες στο «And Nothing Is Forever». Στα δέκα λεπτά και είκοσι τρία δευτερόλεπτα, που διαρκεί το «Endsong», είναι όντως το ακροτελεύτιο κομμάτι, σφυρηλατεί την κυρίαρχη αίσθηση του άλμπουμ. Θλιβερή και αργή ομορφιά από το παρελθόν των Cure.
Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ των Cure που γράφτηκε εξολοκλήρου από τον Smith από το «The Head on the Door» του 1985. Με παρούσα την μοναξιά σε όλη την εργασία, το γκρουπ παρουσιάζει στο κοινό του, την αλήθεια όπως έκανε και κάνει τόσα χρόνια, απροσδόκητα φρέσκο και έτοιμο να κατακτήσει το κοινό της ποπ/ροκ μουσικής. Το «Songs of a Lost World» δεν είναι απλώς ένα άλμπουμ. Είναι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του γκρουπ – που δεν βρίσκεται και στην πρώτη νιότη του – τόσο δυνατό που κατατάσσεται στις καλύτερες δουλειές του. Αριστούργημα της… αποσύνθεσης.
+ : μα, είναι οι Cure
– : να είμαστε σοβαροί
5 / 5
Soccer Mommy | Evergreen
Η Sophia Regina Allison, Αμερικανίδα τραγουδίστρια/τραγουδοποιός από το Νάσβιλ του Τενεσί, περισσότερο γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Soccer Mommy, έφθασε αισίως στην τέταρτη εργασία της. Είχαν προηγηθεί τα άλμπουμ «Clean» (2018), «Color Theory» (2020) και το «Sometimes Forever» (2022).
Έγραφε και γράφει πάντοτε με ειλικρίνεια για τη ζωή της, χωρίς φανφάρες και συναισθηματισμούς λεονταρισμούς, ώστε να αποτελεί σε αυτά τα έξι χρόνια, μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες και αγαπημένες δημιουργούς του indie rock. Η σύνθεση τραγουδιών ήταν πάντα ο τρόπος της Allison να ταξινομεί τη ζωή της και να προσγειώνεται στη Γη, οπότε και σε αυτό το έργο ακολούθησε την ίδια διαδικασία. Στο «Evergreen», βυθίζεται σε μια μοναξιά πιο σκοτεινή από εκείνη της νιότης της. Έχει κατακλυστεί από τη θλίψη μετά τη βαθιά, προσωπική απώλεια ενός αγαπημένου της προσώπου, και όπου κι αν κοιτάξει θυμάται την απουσία του. Τα τραγούδια της ακατέργαστα, χωρίς βερνίκια είναι ειλικρινή. Αλλά όσο ευαίσθητα και απλά ακούγονται αυτά τα τραγούδια, είναι προσεκτικά κατασκευασμένα το «Evergreen», μια ηχητική επιστροφή στις ρίζες της Soccer Mommy, αλλά αναδιατυπωμένη σε κινηματογραφική κλίμακα με τη βοήθεια ακουστικών κιθαρών και φλάουτων. Τίποτα υπερβολικό και όλα έχουν λόγο που έγιναν.
+ : οι ενορχηστρώσεις και οι κιθάρες
-: η υπερβολική θλίψη
3,5 / 5
deary | Aurelia
Alternative/Indie Rock, Dream Pop, Noise Pop, Shoegaze, συνδυάζονται θολά και συνάμα ονειρικά, σε αυτό το βρετανικό ντουέτο που αποτελείται από την τραγουδίστριας / κιθαρίστρια Dottie και τον παραγωγό /πολυοργανίστα Ben Easton έκανε το ντεμπούτο το με το συναρπαστικό, βαριά ρομαντικό και χωρίς να φοβάται τον θόρυβο, με το EP «deary» του 2023. Ένα χρόνο αργότερα, παραδίδουν ακόμη έξι τραγούδια υπό τον τίτλο «Aurelia». Το νέο EP που έγινε από κοινού με τον Iggy B ( Spiritualized , Penelope Isles ), το οποίο έχει σαφώς λειανθεί, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο του. Τα φωνητικά της Dottie φαίνονται να ξεφεύγουν από τη γύρω ατμόσφαιρα για να περάσουν στα αυτιά μας, αν και μόνο μερικές συλλαβές συνήθως μπορούν να αποκρυπτογραφηθούν. Το πιο εντυπωσιακό «The Drift» με τις μελωδικές κιθάρες ενίοτε θυμίζει Cure, ίσως και το «Smalltown Boy» των Bronski Beat, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Το σχεδόν εξάλεπτο «Dream of Me (Do you dream of me?)» είναι dream pop αποπλάνηση με στόχο να μας οδηγήσει στο διάστημα.
+ : dream pop αποπλάνηση
– : πρέπει να βρουν τον δρόμο τους
3,5 / 5
