Ο Βασίλης Κουκαλάνι μιλάει με πάθος για τη νέα παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου, την κωμωδία «Είστε και φαίνεστε», που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους θεατές. Το θέμα της είναι το bullying και το σχολικό άγχος.  Ο ίδιος υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του θεατρικού του Φόλκερ Λούντβιγκ που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο, με πρωτότυπη μουσική από τον Φοίβο Δεληβοριά. 

Οι ήρωες της ιστορίας είναι τέσσερις φίλοι που είναι πάντα ενωμένοι όταν πρόκειται να βασανίσουν τον «Γυαλάκια». Ο Ζαχαρίας ο «Γυαλάκιας» είναι αβοήθητος και φοβισμένος μπροστά στον περίγελο και τα πειράγματα των άλλων. Όποτε οι άλλοι είναι θυμωμένοι με τον δάσκαλο, το σχολείο ή το σπίτι ξεσπούν πάνω του.

Συνδυάζοντας το χιούμορ με τον κοινωνικό προβληματισμό, το έργο επιχειρεί να ανοίξει ένα σημαντικό διάλογο για τη σχολική ζωή ερευνώντας τα αίτια και τις συγκυρίες που γεννούν την σχολική κακοποίηση και τον εκφοβισμό.

Δοσμένος στους στόχους ενός συμπεριληπτικού θεάτρου και μιας κοινωνίας που ενωμένη παράγει πολιτισμό, ο Κουκαλάνι, ελληνογερμανοιρανός στην πολιτισμική του ταυτότητα, χαρακτηριστικά γενναιόδωρος στους ρόλους του στο θέατρο (παιδί της βερολινέζικης θεατρικής σκηνής, γαλουχημένος στη Νέα Υόρκη και στην Αθήνα), στο ελληνικό σινεμά («Πλατεία Αμερικής», «Pari», «Daniel 16») και στη διεθνή γλώσσα της τηλεόρασης («Tehran», «Kabul»), είναι ένας ανήσυχος πολίτης του κόσμου. Γιατί, όπως λέει ο ίδιος στο ΒΗΜΑ: «Δεν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή, σε αυτήν την πόλη, για να δουλεύουμε μόνο. Έχουμε έρθει για να ζήσουμε και να φτιάξουμε κοινότητες και να παράγουμε πολιτισμό.».

Επομένως, τι γίνεται με τα παιδιά και τη βία; «Αντί για καταστολή, επιτήρηση και τιμωρία, χρειάζεται, πρώτα από όλα, να δοθεί ο λόγος στα παιδιά και να βρεθεί μια διαφορετική προσέγγιση από αυτή που προτείνεται από τους αρμόδιους φορείς» υποστηρίζει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Μπούλινγκ, τρομολαγνεία και περιθωριοποίηση

Πώς σας βρίσκει αυτή η περίοδος; Ποιες είναι οι επαγγελματικές σας προτεραιότητες;

Το τελευταίο τρίμηνο η προτεραιότητα ήταν να ανέβει το «Είστε και φαίνεστε», η νέα παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου, οπότε εκτός από κάποια σκόρπια πράγματα κινηματογραφικά, δεν είχα άλλη δέσμευση, το εγχείρημα ήταν δύσκολο.

Μετά τα Χριστούγεννα θα προβληθεί η διεθνής τηλεοπτική σειρά «Kabul», η πρώτη ευρωπαϊκή συμπαραγωγή της COSMOTE TV, όπου είμαι ένας εκ των πρωταγωνιστών. Μια πολύ καλή συνεργασία που αφορά την χαοτική εκκένωση της Καμπούλ το 2021 με την άφιξη των Ταλιμπάν στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Η σειρά γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα φέτος. Την περιμένω με ανυπομονησία, γιατί είναι μια σημαντική επένδυση, μια πολύ καλή δουλειά.

Όμως το βάρος επικεντρώνεται στη νέα θεατρική παράσταση της «Συντεχνίας». Το κείμενο έχει προσαρμοστεί στις τωρινές συνθήκες στο εκπαιδευτικό σύστημα, στα γεγονότα και στη δραματική τους έξαρση. Χρειάστηκε αρκετή έρευνα και εντατική δουλειά και η απαιτούμενη ευελιξία ώστε να περάσουμε από το θεωρητικό κείμενο στην πρακτική εφαρμογή. Ήταν από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα που έχουμε αναλάβει. Στην έρευνά μας απευθυνθήκαμε στον καθηγητή Παιδοψυχολογίας Γιώργο Νικολαϊδη, στον Συνήγορο του Παιδιού, σε έναν κύκλο επαγγελματιών γύρω από την ομάδα μας με σχετικό ερευνητικό πεδίο. Από το «Πιο δυνατός και από τον Σούπερμαν» και μετά δεν είχα συναντήσει ξανά τόσο μεγάλη δυσκολία.

Την Κυριακή που κάναμε τις πρώτες δύο παραστάσεις μας φάνηκε ότι το έργο λειτουργεί απόλυτα ακόμα και στις πιο δύσκολες σκηνές.

«Είστε και φαίνεστε» © Stavros Apostolopoulos

Λέτε ότι η παράσταση είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Γιατί πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με το μπούλινγκ; Ίσως λόγω της έξαρσης της βίας των ανηλίκων;

«Είναι ένα άκυρο σκόρπισμα ηθικού πανικού η θέση ότι ξαφνικά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα παραβατικά και βίαια».

Έχει αποδειχτεί και είναι μέσα στη δημόσια συζήτηση και κοινή κατανόηση ότι η «ιδιαίτερη έξαρση του φαινομένου» του μπούλινγκ δεν ισχύει. Είναι κάτι που παρουσιάζουν τα κανάλια με τρομολαγνεία περισσή ενώ μετρήσεις και έρευνες αποδεικνύουν ότι από το 2018 και έπειτα, τα ποσοστά παραβατικότητας των ανηλικών είναι περίπου στα ίδια επίπεδα. Εκτός από μία κάμψη στις συμπεριφορές αυτές την περίοδο των καραντινών μέσα στην πανδημία, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μάλλον είναι ένα άκυρο σκόρπισμα ηθικού πανικού η θέση ότι ξαφνικά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα παραβατικά και βίαια. Για αυτό επιλέξαμε να ανεβάσουμε αυτό το έργο για να παρέμβουμε στον δημόσιο διάλογο, γιατί οι τελικοί αποδέκτες όλης αυτής της παραφιλολογίας είναι τα παιδιά.

Αντί για καταστολή, επιτήρηση και τιμωρία χρειάζεται πρώτα από όλα να δοθεί ο λόγος στα παιδιά και να βρεθεί μια διαφορετική προσέγγιση από αυτή που προτείνεται από τα μέσα ενημέρωσης και τους αρμόδιους φορείς. Προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα συνεκτικό και συλλογικό και όχι βαθμοθηρικό και ατομικιστικό, προτείνουμε ως λύση απέναντι στον φόβο, τον εκνευρισμό και την επιθετικότητα να ακουστούν λίγο παραπάνω τα παιδιά. Να μην τα χαρακτηρίσουμε ως επικίνδυνους εχθρούς. Η αισθητική κάλυψη των τηλεοπτιών καναλιών είναι πραγματικά κάτι βίαιο, παραπέμπει σε εικόνες αποκάλυψη κυκλώματος κακοποιών. Λες και τα παιδιά είναι εγκληματίες. Με υπεύθυνο τρόπο πρέπει να φωτίσουμε τα αίτια που δημιουργούν αυτές τις συγκρούσεις και συμπεριφορές. Το έργο μας, κατά μεγάλο ποσοστό, είναι συνεπές και σαφές.

«Το έργο προσεγγίζει τη βία με μια διαλεκτική ανάγνωση όπως αναλύεται στην παράσταση. Τα παιδιά μιμούνται ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Όταν δέχονται πίεση, αντιδρούν».

Έρευνα και παιδικό θέατρο

Πόσο βαθιά φτάσατε στην έρευνα για την παραβατική συμπεριφορά των παιδιών;

Πιστεύω πραγματικά και το έργο μας αυτό αναγιγνώσκει, ότι η τιμωρητική και επιτηρητική αντιμετώπιση των μαθητών με την απόδοση ποινικών ευθυνών από τα 12 χρόνια τους είναι ό,τι πιο απάνθρωπο υπάρχει. Η βία προέρχεται από αλλού, από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσπαθεί από όλες τις μεριές να αντέξει την πίεση της ύλης, τις αξιολογήσεις των σχολείων και των καθηγητών. Συναποτελούν όλα μια στρεσογόνο αλυσίδα που απομονώνει τον καθένα και το σχολείο σχεδόν παύει να επιτελεί τον σκοπό του που είναι να αποτελεί μια συνεκτική κοινότητα, μάθησης, συνεννόησης.

Τα αίτια αποδίδονται στη βία που προκαλείται από την κοινωνία σε ένα σύστημα όπου όσοι είναι ισχυροί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν: όποιος είναι ισχυρός πριμοδοτείται, δεν φέρει ποινικές ευθύνες, μπορεί να φέρεται ασύδοτα χωρίς συνέπειες. Το έργο προσεγγίζει τη βία με μια διαλεκτική ανάγνωση όπως αναλύεται στην παράσταση. Τα παιδιά μιμούνται ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Όταν δέχονται πίεση, αντιδρούν.

«Είστε και φαίνεστε» © Stavros Apostolopoulos

Σχολική εκπαίδευση και τέχνες είναι μια ζύμωση που ίσως φέρει θεραπευτικά αποτελέσματα.  

Τα τελευταία χρόνια αφαιρείται συστηματικά από την εκπαίδευση ό,τι έχει σχέση με την τέχνη. Μου φαίνεται περίεργο να αναρωτιόμαστε «τις πταίει;» για την παραβατικότητα, τη μη συνεκτικότητα στα σχολεία και για τις συμπεριφορές εκείνες που περιθωριοποιούν μια ομάδα ανθρώπων. Νομίζω είναι ένα φυσικό επακόλουθο η βία αν δεν επενδύσεις να υπάρχει καλή συμβουλευτική, προστασία, χρόνος και χώρος για επικοινωνία με τα παιδιά στο πλαίσιο μιας μη βαθμοθηρικής κοινότητας.

Καθώς λέμε ότι πρόκειται για μια παράσταση που είναι για το μπούλινγκ, ένα πράγμα που θα έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε αν υπάρχουν επικαιροποιημένοι δείκτες μετρήσεων του σχολικού άγχους. Για το μπούλινγκ και την παραβατικότητα ξέρουμε ότι δεν έχει αλλάξει ρούπι από το 2018, με το σχολικό άγχος όμως τι γίνεται; Εμείς την πραγματική ευθύνη και λύτρωση την αποδίδουμε συλλογικά στους δασκάλους, τους γονείς και τους μαθητές. Αν συνεννοηθούν αυτές οι τρεις «τάξεις» δεν θα τους πάει κανείς κόντρα. Και αυτό προτείνει και το έργο μας. Μακάρι να είχαμε τα μέσα να κάνουμε δικιά μας έρευνα, όμως χρειάζονται επιπλέον χρήματα. Έχω ζητήσει για το επόμενο έργο που είναι για την κλιματική αλλαγή να χρηματοδοτηθεί μία έρευνα, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να το κάνουμε. Θα θέλαμε να στοιχειοθετήσουμε το έργο μας επιστημονικά αλλά δυστυχώς δεν επαρκεί η χρηματοδότηση για τον σκοπό αυτό.

«Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει αρκεί να το θέλουμε».

Η πολιτική σας αντίληψη είναι συνεπής με την επαγγελματική σας πορεία, γεγονός που αποδεικνύεται και μέσα από τις παραστάσεις σας στο παιδικό θέατρο. Τι σας κινητοποιεί προς αυτή την κατεύθυνση για να συνεχίζετε στην ίδια προοπτική δεδομένου ότι δεν υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση;

Ήρθε μια στιγμή όταν δούλευα ως ηθοποιός από τη μία παράσταση στην άλλη, κυρίως μέσα στα χρόνια των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης, που άρχισα κι εγώ να αναρωτιέμαι όπως αρκετοί άλλοι συνάδελφοι στο χώρο του πολιτισμού, για το πώς μπορούμε να πάρουμε θέση είτε ως άτομα είτε ως ομάδες μέσα από το έργο μας. Εκεί κάπου αποφάσισα ότι είχα τη μεγάλη ανάγκη να γίνω χρήσιμος και μάλιστα επειγόντως.

Να φτιάξω μια μορφή τέχνης ή θεάματος που να λειτουργεί σαν εργαλείο στα χέρια των ανθρώπων να παίρνει από τη σκηνή θέση για τα πράγματα αι σε περιόδους μεγάλης σύγχυσης και αναβρασμού να επερωτά, να αμφισβητεί, να ξεσκεπάζει τους μηχανισμούς που επιφέρουν τα κακώς κείμενα. Να προσπαθήσουμε, δηλαδή, έχοντας τον Μπρεχτ κατά νου, να απεικονίζουμε τον κόσμο μέσα από τη σκοπιά του κοινού μας, να θίγουμε τα κακώς κείμενα και να δείχνουμε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει αρκεί να το θέλουμε. Τα κακώς κείμενα είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε, να τα μετασχηματίσουμε. Στο τέλος πρέπει να υπάρχει μια εμψύχωση ότι αυτό μπορεί να γίνει.

Βρίσκω συναρπαστικό το ότι καταφέρνουν οι ιστορίες μας και οι δράσεις μας να πετυχαίνουν μια μικρή μετατόπιση. Για αυτό και επέμεινα σε αυτό το είδος θεάτρου παρόλο που τα πρώτα χρόνια δεν είχα υποστήριξη. Η αποδοχή και η εμπιστοσύνη που εισπράττω από το κοινό είναι σαν εμπειρία μοναδική. Για αυτό συνεχίζω.

Πέρυσι που πήγαινα στις καταλήψεις στις θεατρικές σχολές συστηνόμουν στα νέα παιδιά: «Γεια, είμαι ο Βασίλης, είμαι ηθοποιός.». «Ξέρουμε ποιος είσαι» μου απαντούσαν. «Είδα στα 9 μου χρόνια το Μια Γιορτή στο Νουριάν και από τότε σκέφτομαι ότι θέλω να κάνω θέατρο.». Συνάντησα κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, δέχτηκα μηνύματα που δήλωναν ότι η μία ή άλλη παράσταση τους είχε εξάψει την επιθυμία να ασχοληθούν με το θέατρο. Αυτό το βρίσκω φοβερό.

Βασίλης Κουκαλάνι© Alexandros Katsis

Η υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές, ο Μπακογιάννης και ο Δούκας

Έχετε την αγωνία της κοινωνικής προσφοράς. Ήσασταν υποψήφιος και στις δημοτικές εκλογές το 2023.

Στις δημοτικές εκλογές έχω βρεθεί πολλές φορές υποψήφιος από το 2009 και μετά. Πέρυσι ήταν η τρίτη φορά με την παράταξη του Κώστα Παπαδάκη. Έχουμε δουλέψει πολύ στενά μαζί.

Πώς βιώνετε την Αθήνα στην καθημερινότητά σας;

Στην Αθήνα γίνεται μία προσπάθεια εξευγενισμού που παίρνει όμως χρόνο, καθώς δεν συμβαίνει τόσο γρήγορα όπως έχω δει να γίνεται με αντίστοιχες προσπάθειες σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, το οποίο είναι δυσάρεστο, προκαλεί πολλά λάθη, μεγάλη επιβολή πραγμάτων τα οποία τελικά δεν βγάζουν νόημα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα γίνει το μετρό στη πλατεία Εξαρχείων. Μου κάνει επίσης εντύπωση ότι για κάθε σταθμό του μετρό φτιάχνονται σταθμοί-μουσεία. Αντίθετα περπατάς στο Λονδίνο και οι είσοδοι σε κάθε σταθμό στις γειτονιές είναι πολύ διακριτικοί.

Έκλεισε ένας χρόνος από τότε που εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων ο Χάρης Δούκας. Θα τα καταφέρει να βελτιώσει τη ζωή των Αθηναίων;

Ο Χάρης ξεκίνησε καλά, συνυπολόγισε καθαρά ότι ψηφίστηκε για να φύγει ο Μπακογιάννης, το εκτίμησε αρχικά έμπρακτα αλλά κυρίως στην επικοινωνία με τις προοδευτικές παρατάξεις. Φάνηκε να θέλει να δώσει λύσεις προς όφελος των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Φοβάμαι ότι προχωρώντας μπορεί να γίνει τελικά πιο δέσμιος του συντηρητικού μέρους της δικιάς του παράταξης αλλά και των πιέσεων της παράταξης του Μπακογιάννη και πέρα. Του εύχομαι να τα καταφέρει πολύ καλύτερα από τον προκάτοχό του.

Πως θα θέλατε να δείτε την πόλη;

Θα ήθελα τον παλμό της πόλης να τον καθορίζουν οι άνθρωποι που μένουν σε αυτήν και όχι κάποιοι περαστικοί τουρίστες που αφήνουν χρήματα και η παρουσία τους είναι εφήμερη. Θα ήθελα τον παλμό της πόλης να τον δίνουν οι νέοι, οι φοιτητές, οι άνθρωποι που ζουν στις γειτονιές, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες. Πιστεύω ότι αυτοί που καθορίζουν τον παλμό της πόλης είναι οι άνθρωποι που ζουν στην Αθήνα την καθημερινότητά τους, με τους αγώνες τους, με το θυμό τους, με τις χαρές τους, με τα όλα τους.

Εγώ θέλω πίσω τα 80 δένδρα που μου έκοψε το Μπακογιάννης. Θέλω μία πόλη που είναι συνεκτική στο σύνολό της και δεν παραδίδεται στον τομέα της παροχής υπηρεσιών και στον γνώμονα του κέρδους, αλλά στις ζωές των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Δεν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή, σε αυτήν την πόλη, για να δουλεύουμε μόνο. Έχουμε έρθει για να ζήσουμε και να φτιάξουμε κοινότητες και να παράγουμε πολιτισμό. Ε, αυτό που γίνεται στην πόλη μας είναι το αντίθετο όπως γενικά στις πόλεις της Ευρώπης πια.

Δεν προοδεύουν οι σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις;

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Το Βερολίνο που ξέρω από μικρό παιδί και έχω δει σε όλες τις εποχές είναι πια αγνώριστο. Τη Γερμανία τη νιώθω σπίτι μου. Γεννήθηκα εκεί έχω γερμανική καταγωγή η μητρική μου γλώσσα είναι στα γερμανικά, τα γράμματα που πρωτοέμαθα επίσης ήταν στα γερμανικά σπούδασα κάποια χρόνια εκεί. Στο Βερολίνο πλέον νιώθω απόλυτα ξένος ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους ξένους.

Κάποτε ήταν μια συναρπαστική πόλη. Eιδικά στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, ήταν η μητρόπολη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της avant guarde, του μοντερνισμού της εποχής εκείνης. Τώρα είναι ένας αχανής χυλός που δεν μαρτυράει πλέον κανένα δικό του χαρακτήρα, καμία κοινωνική τάξη που είναι στο προσκήνιο. Καμία συνεκτικότητα. Είναι όλοι εκεί για να δουλεύουν, για να αποδίδουν, για να επιδώσουν. Στα χρόνια του Δυτικού Βερολίνου που αναπολώ υπήρχε μια μεγάλη εναλλακτική σκηνή, αλλά ακόμα και το μεγάλο λαϊκό κομμάτι, το εργατικό κομμάτι του Βερολίνου, πάρα πολύ ισχυρό με ιδιαίτερο χαρακτήρα τη δικιά του γλώσσα που μιλάει πολύ διαφορετικά γερμανικά από ότι όλη η υπόλοιπη Βόρεια Γερμανία. Ε, αυτό πια το βερολινέζικο στυλ πολύ δύσκολα θα το βρεις. Κυρίως δεν υπάρχει πια η μέθεξη κοινωνικών ομάδων και ταυτοτήτων μία στο σύνολο εναλλακτική ζωή και αντίληψη.

Διαφέρει ριζικά η σύγχρονη αντίληψη ζωής.

Πιστεύω ότι η πραγματική συμπεριληπτικότητα συμβαίνει όταν οι κοινωνίες έχουν την πρόθεση να συνεργαστούν, να συμβιώσουν, να συνοργανώσουν τα πράγματα. Ε, αυτό τώρα στο Βερολίνο έχει χαθεί. Βγάζεις μια παλαιστινιακή σημαία, όπως έγινε με τους οπαδούς της Σέλτικ που είχαν πάει στο Ντόρτμουντ και ισχυρίζονται ψευδώς ότι αυτό απαγορεύεται. Μου προκαλεί μία σχετική αποστροφή αυτό για το Βερολίνο, ενώ το αγαπάω, το ξέρω από παιδάκι.

Πόλεμος, κρίση και επιβίωση στο θέατρο

Έχετε καταγωγή και από το Ιράν από την πλευρά του πατέρα σας. Επειδή το Ιράν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή πώς εκλαμβάνετε τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει;

Για την πολιτική του Ιράν στο συνολικό γεωπολιτικό παιχνίδι δεν θα ήθελα να αποφανθώ. Θα ήθελα να αναφερθώ κυρίως σε αυτόν τον παραλογισμό στο πλαίσιο του οποίου πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι το να εξολοθρεύσεις 50.000 ανθρώπους είναι αυτοάμυνα. Το να βγεις και να μιλήσεις ενάντια σε ένα κράτος το οποίο πραγματικά διαπράττει μια γενοκτονία, σε καθιστά ανεπιθύμητο, σε καθιστά αντιδραστικό. Ό, τι αποκλίνει από αυτή την αποδοχή,  με απολυταρχικό τρόπο, σχεδόν ποινικοποιείται, περιθωριοποιείται. Και αυτό είναι οδυνηρό.

Οπως έλεγε και ο Μπρεχτ, αν δεν σταθούμε σύμμαχοι της λογικής απέναντι σε αυτούς που προετοιμάζουν τους πολέμους με κάθε δημοσιότητα, θα έχουμε πολέμους που θα κάνουν τους προηγούμενους να χλωμιάζουν μπροστά σε αυτούς που έρχονται. Είναι μια πραγματικότητα.

Πώς μπορούμε να πορευτούμε εμείς μέσα σε αυτή την πραγματικότητα; Υπάρχει εγχειρίδιο επιβίωσης;

Να προσπαθούμε αυτός ο παραλογισμός να μην καθηλώσει τις ζωές μας. Αυτό προϋποθέτει αντίσταση, αντίδραση, θέλει να είσαι σύμμαχος της λογικής. Γενικά, μιλώντας με άλλους ανθρώπους, έρχομαι αντιμέτωπος με το αφοπλιστικό ερώτημα «Και τώρα τι κάνουμε; Πώς πας κόντρα σε αυτό;». Υπάρχει ένα σχετικό αδιέξοδο. Σαν να λένε όλοι ότι κάτι θα συμβεί, μεγάλο, που θα το αντιστρέψει. Με όποιο κόστος κι αν είναι αυτό. Προφήτης δεν είμαι. Χρειάζεται δράση και αντίδραση.

Η παράσταση του «Είστε και φαίνεστε» τι έχει να πει σε αυτό το πλαίσιο;

Αυτή τη στιγμή εκπροσωπούμε στη σκηνή το κοινό μας, το οποίο κατά 80%, εκτός από συναδέλφους και ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα κοινωνικά θέματα, είναι μαθητές, γονείς και δάσκαλοι. Προσπαθούμε να είμαστε ευαίσθητοι απέναντι στην πραγματικότητα τους, απέναντι στα αδιέξοδα στα οποία βρίσκονται. Και αυτό είναι μια πρόκληση γιατί μέχρι τώρα είχαμε δώσει στα παιδιά το ρόλο να αναγιγνώσκουν αυθόρμητα και λογικά την πραγματικότητα δίνοντας λύσεις σε πολύ σύνθετα κοινωνικά ζητήματα που οι μεγάλοι πια δεν μπορούν να κάνουν. Πλέον και οι τρεις αυτές «κοινωνικές τάξεις» εκπροσωπούνται στη σκηνή. Και θέλουμε όλους να τους εξετάσουμε κριτικά και με αγάπη και με κατανόηση και να φωτίσουμε τα αίτια των συμπεριφορών του καθενός από που προέρχονται. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη πρόκληση, το βρίσκω συναρπαστικό. Αυτό κάνει το «Είστε και φαίνεστε».

INFO «Είστε και φαίνεστε #2024», Σύγχρονο Θέατρο, Παραστάσεις: 3 Νοε – 13 Απρ 2025 και κάθε Κυριακή στις 11:30.

Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr