Οι ταινίες της εβδομάδας: Το Black dog, η μπαλάντα του Ναραγιάμα και… τέρατα

Μακράν η καλύτερη δημιουργία από τις ταινίες της εβδομάδας (από τις 10 νέες!), η κινέζικη ταινία «Black dog» αναφέρεται στη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε ένα αδέσποτο σκυλί και έναν αδέσποτο άνθρωπο με φόντο την Κίνα της χρονιάς των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Την ίδια ώρα, η ταινία «The substance- Το ελιξήριο της νιότης» με την Ντέμι Μουρ, ακυρώνει τις όποιες φιλοσοφικές διαθέσεις της υποκύπτοντας στις συμβάσεις ενός φτηνού, αποκρουστικού θρίλερ.

«Black dog» (Gouzhen)

Ένας άνθρωπος, ένας σκύλος, μια ταινία που σου κλέβει την καρδιά!

Παραγωγή: Κίνα, 2024

Σκηνοθεσία: Γκουάν Χου

Ηθοποιοί: Εντι Πενγκ, Ζία Ζανγκε κ.α.

Η ιδέα της επανένταξης του Λανγκ (Εντι Πενγκ), ενός νεαρού πρώην κατάδικου στην κοινωνία του χωριού του, δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει και τόσο, όμως μια ευκαιρία θα του δοθεί από έναν ντόπιο επιχειρηματία που τον προσλαμβάνει ως μπόγια (τον υποδύεται ο σκηνοθέτης Ζία Ζανγκέ σε ένα γλυκό πέρασμα). Και ο Λανγκ θα την πάρει. Βρισκόμαστε στην Κίνα του 2008, όταν όλη η χώρα ζούσε τον πυρετό της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, το κράτος αποφάσισε την «επιχείρηση απομάκρυνσης αδέσποτων σκυλιών». Μόνον έτσι, κάθε γωνιά της Κίνας θα μπορέσει να «καθαρίσει» από τα αδέσποτα σκυλιά • βλέπετε η εικόνα δεν είναι καθόλου «ελκυστική» για τους μελλοντικούς επενδυτές…

Από την μια πλευρά λοιπόν, ένας αδέσποτος, χωρίς στον ήλιο μοίρα άνθρωπος που κινείται σαν ζόμπι έχοντας χάσει κάθε ελπίδα. Και από την άλλη, τα αδέσποτα σκυλιά, εκείνα που δεν είχαν ποτέ την επιλογή για να ορίσουν το μέλλον τους και που περιφέρονται «επικίνδυνα» στους δρόμους του χωριού. Τι θα μπορούσε να συμβεί αν αυτός ο άνθρωπος συνδεόταν, κάπως, με ένα από αυτά τα σκυλιά;

Βραβευμένη στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών η ταινία «Black dog», κατ’ αρχάς, αποτελεί την δημιουργία μέσω της οποίας το ελληνικό κοινό έρχεται σε ουσιαστική επαφή με το έργο του Γκουάν Χου, ενός όχι και τόσο γνωστού στη χώρα μας Κινέζου σκηνοθέτη, παρότι αρκετά έμπειρος και με έργο πίσω του. Αλλά πέρα από αυτό, που ίσως αφορά κυρίως την κοινότητα των κινηματογραφοφιλων, το «Black dog» είναι επίσης ότι ότι καλύτερο αλλά και πιο αισιόδοξο, έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πάνω στην σχέση ανθρώπου – σκύλου (ή και γενικότερα ζώου).

Χάρισμα μεγάλο να καταφέρνεις να συνθέτεις κάδρα με σκηνές που ενώ παρουσιάζουν συνηθισμένες καταστάσεις δεν περνούν με τίποτα αδιάφορες και ο Γκουάν Χου όχι μόνο το έχει αλλά το αξιοποιεί για να κατασκευάσει μια ταινία γεμάτη συναίσθημα και ουσία, η οποία συγχρόνως αποτελεί οξύτατη κριτική ματιά στις δομές της κοινωνίας της χώρας του. Ποίηση αντλείται μέσα από την καθημερινότητα, φαινομενικά ασήμαντα πλάνα αποκτούν διαστάσεις μεγαλείου, σιωπές «μιλούν» καλύτερα από τα λόγια. Εντυπωσιακή η επιμονή του Χου στην ουσία των πραγμάτων, τον σεβασμό προς τα ζώα που εκφράζεται από τον σιωπηλό Λανγκ. Και όλα αυτά χωρίς να λείπει το διακριτικό χιούμορ, κυρίως μέσα από τις σκηνές της σχέσης του Λανγκ με το σκυλί το οποίο σε σκλαβώνει με το «παίξιμό» του, κάτι που θα λέγαμε ότι ισχύει για όλα τα τετράποδα που εμφανίζονται στην υπέροχη και τόσο ανθρώπινη αυτή ταινία.

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΝΟΙΞΗ κ.α.

———————————————

«The substance – Το ελιξήριο της νιότης» (The substance)

Από την τροφή για σκέψη, στην καθαρή αποστροφή!

Παραγωγή: Αγγλία/ Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Κοραλί Φαρζό

Ηθοποιοί: Ντέμι Μουρ, Μάργκαρετ Κουόλεϊ, Ντένις Κουέιντ

Δύσκολο για μια ταινία να καταφέρει να προκαλέσει συγχρόνως από την μια …αποστροφή και από την άλλη τροφή για σκέψη, όμως το «Ελιξήριο της νιότης» ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Είναι μια ταινία που σίγουρα θα προκαλέσει σε πολλούς την ανάγκη να στρέψουν αλλού την ματιά τους, αλλά συγχρόνως, μπορεί να γίνει εθιστική, χάρη στο περιεχόμενό της.

Ένα περιεχόμενο που καλύπτει αρκετά θεματα: την ματαιότητα της ομορφιάς, την ανάγκη για «αιώνια» νιότη, την μόνιμη αντιπαλότητα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και όλα αυτά είναι που χαρακτηρίζουν την κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, μια «κάποιας ηλικίας» σταρ της τηλεόρασης (Ντέμι Μουρ) η οποία ανησυχεί βλέποντας ότι η μπογιά της πλέον δεν περνά. Σκέφτεται το μέλλον της στα αζήτητα και τρομάζει, οπότε αποφασίζει να ρισκάρει τα πάντα δοκιμάζοντας ένα μυστηριώδες ελιξίριο που προσθέτει νιότη.

Και βέβαια, θα κάνει το λάθος να μην υπακούσει στους περιορισμούς, τους οποίους ακούμε (όπως και εκείνη) από την μυστηριώδη φωνή του «αόρατου» καθοδηγητή στο τηλέφωνο τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ. Βασικός κανόνας της χρήσης της ουσίας: για επτά ημέρες η γυναίκα θα έχει την δική της νεότερη μορφή αλλά για τις επόμενες επτά μια άλλη γυναίκα (Μάργκαρετ Κουόλει) θα βρίσκεται στην θέση της. Και το πράγμα θα πηγαίνει έτσι. Όμως η κεντρική ηρωίδα δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η «άλλη» γυναίκα, είναι στην πραγματικότητα η… ίδια.

Και βλέποντας την νεότερη εκδοχή του εαυτού της να αποκτά την ανοδική πορεία στο τηλεοπτικό τοπίο που κάποτε είχε η ίδια, η πρώην σταρ την ζηλεύει και κάνει ότι μπορεί για να την εμποδίσει παραβαίνοντας τους όρους χρήσης του ελιξιρίου.

Ο έλεγχος χάνεται και η αυτοκαταστροφή είναι ο μόνος προορισμός μέσα από την άγρια αντιπαλότητα μιας γυναίκας με τον ίδιο της τον εαυτό, για την κατάκτηση της αιώνιας ομορφιάς. Αυτή η εντελώς ασυνήθιστη συνθήκη δίνει τις όποιες φιλοσοφικές προεκτάσεις της ταινίας. Όμως η ματαιότητα της δημοσιότητας, το εφήμερο της φήμης, η ανεξήγητη (;) μανία για μόνιμη νιότη, ακόμα και η υπόγεια κριτική για την χρήση ουσιών που μόνον κινδύνους κρύβουν, όλα αυτά τα σοβαρά φιλοσοφικά ζητήματα, τελικά ακυρώνονται στον βωμό ενός φθηνού, super gory, άκρως αποκρουστικού και εντελώς φρικαλέου (χωρίς λόγο) θρίλερ.

Γιατί η Κοραλί Φαρζό, Γαλλίδα σκηνοθέτις γνωστή από το b movie «Εκδίκηση» (2017) – στο οποίο παρακολουθούμε την υπερβολική σε όλα προσπάθεια μιας γυναίκας να πάρει την εκδίκησή της από εκείνους που παραλίγο να την σκοτώσουν – επέλεξε, με πείσμα, την οδό του ακραίου και το πέρα για πέρα απωθητικού αποτελέσματος της χρήσης των ουσιων. Υπογραμμίζει (ενώ το έχουμε καταλάβει) τόσο έντονα την μετατροπή της πρώην σταρ σε τέρας, μια μάζα από λιωμένο κρέας και σάπια κόκαλα, που τελικά η εικόνα της ταινίας όχι μόνο αγγίζει αλλά ξεπερνά την γελοιότητα.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – VILLAGE MALL – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΦΟΙΒΟΣ – WESTCITY – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.

———————————————

«Η μπαλάντα του Ναραγιάμα» (Narayama bushikô)

Αν γεράσεις πρέπει να πεθάνεις!

Παραγωγή: Ιαπωνία, 1958

Σκηνοθεσία: Κεϊσούκε Κινοσίτα

Ηθοποιοί: Κινούγιο Τανάκα, Κέιτζι Τακαχάσι κ.α.

Αυτή η παλιά ιαπωνική ταινία που επίσης προβάλλεται (σε μια αίθουσα αλλά για πρώτη φορά εμπορικά στην χώρα μας), είναι η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του oμότιτλου και εξαιρετικά δημοφιλούς στην Ιαπωνία μυθιστορήματος του Σιχίρο Φουκαζάβα. Μια στοιχειωμένη εκδοχή ενός ιαπωνικού λαϊκού μύθου με καμπούκι, σύμφωνα με τον οποίο οι κάτοικοι ενός ορεινού χωριού μεταφέρουν στην κορυφή του όρους Ναραγιάμα για να πεθάνουν όσους φτάνουν στην ηλικία των 70.

Αξονας της ταινίας είναι η επικείμενη μεταφορά μιας γυναίκας (Κινούγιο Τανάκα) και οι συνέπειες που αυτή η απόφαση θα έχει σε όλους γύρω της. Αυτός ο διεισδυτικός στοχασμός πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στην τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης και στην επίπονη εμπειρία του αποχαιρετισμού είναι κυρίως γνωστός στην Ελλάδα από την ταινία με τον ίδιο τίτλο του Σοέι Ιμαμούρα, η οποία το 1983 απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και εν συνεχεία είχε θαυμάσια κίνηση στις αίθουσες.

Από την δική του πλευρά, ο Κεϊσούκε Κινοσίτα (1912 – 1998), σκηνοθέτης της ίδιας γενιάς με τον Ακίρα Κουροσάβα (αν και πολύ λιγότερο γνωστός παρότι γύρισε περισσότερες από 40 ταινίες), έβαλε στην φρίκη την ενδυμασία παραμυθιού και έφτιαξε μια πραγματικά εκθαμβωτική χρωματική πανδαισία που περιέργως συνδυάζεται πλήρως αρμονικά με την σκληρότητα του θέματος που πραγματεύεται. Θυμίζουμε ότι η ταινία προβάλλεται στο πλαίσιο ενός μεγάλου αφιερώματος στον κλασικό ιαπωνικό κινηματογράφο που ξεκίνησε το καλοκαίρι που μας πέρασε από την εταιρία διανομής New Star.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ

———————————————

«Γραμμή δισταγμού» (Tereddüt Çizgisi/ Ηesitation Wound)

Μια διεισδυτική ματιά στην σύγχρονη επαρχιακή Τουρκία

Παραγωγή: Tουρκία, 2023

Σκηνοθεσία: Σελμάν Νατζάρ

Ηθοποιοί: Τουλίν Όζεν, Ογκουλτσάν Αρμάν Ουσλού κ.α.

Ο άξονας αυτής της ταινίας, οι δραστηριότητες κατά την διάρκεια μιας ημέρας μιας τολμηρής ποινικολόγου (Τουλίν Όζεν) που προσπαθεί να υπερασπιστεί έναν νεαρό άνδρα (Ογκουλτσάν Αρμάν Ουσλού) που κατηγορείται για τη δολοφονία του εργοδότη του, έχει λιγότερο βάρος από τις επί μέρους σκηνές που τον «ντύνουν».

Ο τρόπος με τον οποίο σκηνοθέτης Σελμάν Νατζάρ αντιλαμβάνεται και καταγράφει την καθημερινότητα σε μια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας, οι μικρές (φαινομενικά) ασήμαντες λεπτομέρειες, είναι που εδώ κάνουν την διαφορά. Γιατί μας δείχνει ότι όλα έχουν κατ’ επίφαση αλλάξει στην Τουρκία και ότι κατά βάθος παραμένουν ακριβώς τα ίδια, με περασμένες, (κάθε άλλο παρά) παρωχημένες εποχές. «Μικρές» σκηνές παρουσιάζουν μια εκσυγχρονισμένη χώρα που ακόμα και σήμερα λειτουργεί «όπως παλιά», λες και έχει παραμείνει ανέγγιχτη στον χρόνο.

Από τον τρόπο που λειτουργεί η αστυνομία, μέχρι την αίθουσα δικαστηρίου που ξαφνικά γεμίζει νερά γιατί έχει πέσει το ταβάνι… Συγχρόνως, ο σκηνοθέτης διαχειρίζεται αξιοπρεπώς την συνταγή κοινωνικού σχολίου – δράματος μυστηρίου και έτσι το ερώτημα αν έκανε ή όχι το έγκλημα ο κατηγορούμενος πλανάται διαρκώς στην ατμόσφαιρα (πόσο μάλλον με τη ύπαρξη ενός ακόμα ύποπτου που το σύστημα καλύπτει).

Μέχρι ενός σημείου η ταινία λειτουργεί αποτελεσματικά αλλά κυρίως σε ότι αφορά τα δευτερεύοντα στοιχεία του σεναρίου, αυτά που συμβάλλουν διακριτικά στην γενικότερη εικόνα. Κατά τα άλλα, η επιλογή του Νατζάρ να αφήσει τα πάντα σε εκκρεμότητα (παρότι ως τότε μας έχει τόσο καλά «ψήσει»), δείχνει κυρίως κάποια αδυναμία στο σενάριο (να σημειωθεί ότι αυτή η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Νατζάρ προβλήθηκε στο τμήμα των Οριζόντων του περσινού φεστιβάλ Βενετίας από όπου έφυγε χωρίς κερδίσει κάποιο βραβείο).

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – NEWMAN CINEMA – ΣΠΟΡΤΙΓΚ κ.α.

———————————————

«Πέρασμα» (Crossing)

Περιπλάνηση και «αλλαγές» σε ανθρωπους και χώρους

Παραγωγή: Σουηδία/ Δανία/ Γαλλία/ Τουρκία/ Γεωργία, 2024

Σκηνοθεσία: Λεβάν Ακίν

Ηθοποιοί: Μζία Αραμπούλι, Λούκας Κανκάβα, Ντενίζ Ντουμανλί κ.α.

Το ταξίδι μιας γυναίκας και ενός άγνωστού της, νεότερου άνδρα (Μζία Αραμπούλι, Λούκας Κανκάβα), από την Γεωργία προς την Κωνσταντινούπολη προκειμένου να ανακαλύψουν τα ίχνη της εξαφανισμένης ανιψιάς της πρώτης, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ο σκηνοθέτης Λεβάν Ακίν συνθέτει το «Πέρασμα». Ιστορία περιπλάνησης, διάσχισης συνόρων (κάθε τύπου) αλλά και αλλαγής – με την αλλαγή να αποκτά εδώ πολλές έννοιες. Είναι η αλλαγή του φύλου της εξαφανισμένης η οποία πλέον είναι trans, είναι η αλλαγή της Κωνσταντινούπολης, πόλης που με τον multi ethnic χαρακτήρα της ούτως ή άλλως ανέκαθεν μεταβαλλόταν και είναι, επίσης, η αλλαγή που θα βιώσουν κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού οι δύο συνοδοιπόροι.

Όλα αυτά δημιουργούν την ατμόσφαιρα αυτού του ενδιαφέροντος, ισορροπημένου και κάπως θλιμμένου road movie, το οποίο παρακολουθείς με όρεξη κυρίως σε ότι αφορά την χρήση των χώρων καθώς ο Ακίν που είναι Σουηδός με καταγωγή από την Γεωργία και την Κωνσταντινούπολη, έχει βαθιά γνώση της τελευταίας και μας οδηγεί σε σημεία που συνήθως δεν απευθύνονται στους τουρίστες (παίζουν οι Μζία Αραμπούλι, Λούκας Κανκάβα, Ντενίζ Ντουμανλί κ.α.)

Βαθμολογία: 2

AΘHNA: CINOBO ΟΠΕΡΑ – CINOBO ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α.

———————————————

«Μαύρο καναρίνι» (Canary Black)

Η Κέιτ Μπέκινσεϊλ παριστάνει τον …Λίαμ Νίσον

Παραγωγή: Αγγλία, 2024

Σκηνοθεσία: Πιέρ Μορέλ

Ηθοποιοί: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Ρούπερτ Φρεντ, Ρέι Στίβενσον κ.α.

Αυτή η περιπέτεια κατασκοπείας έχει την σφραγίδα του Πιέρ Μορέλ, δημιουργού της πρώτης «Αρπαγής», παγκόσμιας επιτυχίας του 2008 που μετέτρεψε τον Λίαμ Νίσον σε σούπερ action hero. Καλό αυτό θα μου πείτε. Και όμως, ενώ η «Αρπαγή» ήταν όντως μια πολύ καλή, χορταστική περιπέτεια με τον Νίσον σε κέφτια, το ίδιο δεν θα λέγαμε ότι ισχύει με την καινούργια. Το πρόβλημα ξεκινά όταν από το πρώτο κιόλας… πεντάλεπτο: αντιλαμβανόμαστε ότι ο στόχος των δημιουργών της ταινίας είναι να μετατρέψουν την Κέιτ Μπέκινσεϊλ σε θηλυκή εκδοχή του …Νίσον. Αφήστε καλύτερα. Δυστυχώς για την Βρετανίδα ηθοποιό ο ρόλος που την θέλει θανατηφόρο πράκτορα της CIA που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από την κατάρρευση, πολύ απλά δεν της ταιριάζει καθόλου, οπότε από τα αποδυτήρια κιόλας η ταινία είναι… λάθος. Κάποιες «το έχουν» ,η Αντζελίνα Τζολί για παράδειγμα όπως φάνηκε στο «Salt» ή η Σαρλίζ Θερόν όπως φάνηκε στο «Atomic Blonde». Κάποιες όμως δεν «το έχουν». Τόσο απλά.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – ΑΕΛΛΩ – VILLAGE MALL – WEST CITY κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ κ.α.

———————————————–

Κινούμενα σχέδια με Ντάφι Ντακ, Πόρκι Πιγκ και μια θαρραλέα ουρακοτάγκο

«Looney Tunes: Ο Πόρκι και ο Ντάφι σώζουν τη Γη» (The Day the Earth Blew Up: A Looney Tunes Movie, ΗΠΑ, 2024) του Πίτερ Μπράουνγκραντ.

Το να βλέπεις στην εποχή του ψηφιακού πυρετού, το ρετρό χειροποίητο κινούμενο σχέδιο ενίοτε να επιστρέφει, είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστο. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σε αυτήν την ταινία όπου όλα τα σκίτσα είναι φτιαγμένα στο χέρι. Η ταινία του Πίτερ Μπράουνγκραντ επιστρέφει στην αθωότητα περασμένων μεγαλείων μέσα από δύο χαρακτήρες της περίφημης παρέας των Looney Tunes, του πάντα καλοπροαιρετου αν και ολίγον συντηρητικού Πόρκι Πιγκ (το γουρουνάκι) και του αυθόρμητου αλλά θαρραλέου Ντάφι Ντακ (η μαύρη πάπια). Όταν βλέπουν το σπίτι τους να κινδυνεύει αποφασίζουν να συνεργαστούν για να το σώσουν και τελικά καλούνται να σώσουν την… γη από τους εξωγήινους.

Όλα αυτά με στυλ, προσεγμένους διαλόγους, ακόμα και κάποιες ιδέες που σχολιάζουν καυστικά την καταναλωτική μανία (στο σενάριο ρόλο παίζει ένα εργοστάσιο παραγωγής τσίχλας που προκαλεί εθισμό στους καταναλωτές και στην όπου βρίσκεται το μυστικό της σωτηρίας του κοσμου). Στην πρωτότυπη εκδοχή της ταινίας (την οποία είδαμε) ο Στιβ Μπάουζα δίνει την φωνή του και στους δύο χαρακτήρες ενώ στην μεταγλωτισμένη στα ελληνικά ο Σταύρος Σιούλης και ο Χρήστος Συριώτης μοιράζονται την δουλειά με τον πρώτο ως Ντάφι Ντακ και τον δεύτερο ως Πόρκι Πιγκ.

Βαθμολογία: 3

Προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά και με υποτίτλους σε περισσότερες από 110 αίθουσες της Ελλάδας

«Οζι η φωνη του δάσους» (Ozi: Voice of the Forest, ΗΠΑ, 2023) του Τιμ Χάρπερ

Εξίσου αγαπησιάρικο όμως, είναι και το κινούμενο σχέδιο «Οζι η φωνη του δάσους», όπου μια μικρούλα, ατίθαση ουρακοτάγκος, χάνει τους γονείς της κατά την διάρκεια μιας δασικής πυρκαγιάς, τίθεται υπό την προστασία ενός ζευγαριού που διαχειρίζεται ένα καταφυγιο ορφανών ουρακοτάγκων και εν συνεχεία αναζητεί τα ίχνη των πρώτων. Ο οικολογικός προσανατολισμός της ταινίας του Τιμ Χάρπερ είναι ξεκάθαρος – οι σκηνές της δασικής πυρκαγιάς προκαλούν όχι μόνο θλίψη αλλά και τρόμο. Διόλου τυχαία, ένας από τους παραγωγούς της ταινίας είναι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, γνωστός για τις ανησυχίες και έμπρακτες δραστηριότητές του πάνω στο πάντα καυτό περιβαλλοντικό ζήτημα. Nα σημειωθεί ότι στην πρωτότυπη γλώσσα ακούγεται και η φωνή του Ντόναλντ Σάδερλαντ (1935 – 2024) στον ρόλο του Κροκόδειλου (στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται εκτός άλλων οι φωνές των Έλενας Δελακούρα, Γιώτας Μηλίτση, Βασίλη Μήλιου, Θάνου Λέκκα).

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΦΟΙΒΟΣ – WEST CITY – ΣΙΝΕΑΚ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΘΕΣ/ΚΗ: OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – CINEMA ONE – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ κ.α.

——————————————————–

Προβάλλονται επίσης

«Azrael» (ΗΠΑ, 2024) του Ε.Μ. Κατζ. Θρίλερ για γερά νεύρα τοποθετημένο αποκλειστικά στην φύση με την Σαμάρα Γουίβινγκ στον ρόλο της ηρωίδας του τίτλου, μιας γυναίκας που προσπαθεί να ξεφύγει από την θρησκόληπτη αίρεση φανατικών οι οποίοι ζουν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο έχοντας απαρνηθεί την ομιλία. Η απουσία λόγου ώστε ο τρόμος να προκαλείται μόνο από την εικόνα είναι και το βασικό εύρημα της ταινίας, κάτι που μπορεί να ακούγεται πρωτότυπο σαν ιδέα αλλά κρύβει αρκετούς κινδύνους ώστε να γίνει κουραστικό, όπως και γίνεται.

Βαθμολογία: 1

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΕΛΥΖΕ – ΝΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – CINEMA ONE κ.α.

«Το μυστικό στο κελλάρι» (Cellar door, ΗΠΑ, 2024) του Βον Στάιν. Η ιδέα που θέτει σε λειτουργία αυτό το θρίλερ είναι ότι στο ονειρικό σπίτι που έχει αποκτήσει ένα ζευγάρι (Σκοτ Σπίντμαν, Τζορντάνα Μπρούστερ) υπάρχει ο όρος να μην ανοίξουν ποτέ την πόρτα του κελαριού. Δυστυχώς δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη διότι η εταιρία διανομής της ταινίας επέλεξε να μην την παρουσιάσει στους δημοσιογράφους.

——————————————-

Ειδική προβολή στον Δαναό

Το Ολοκαύτωμα  κατά Ιάκωβο Καμπανέλλη

Την πρεμιέρα του στον κινηματογράφο Δαναό θα κάνει το Σαββατοκύριακο 2 και 3 Νοεμβρίου η ταινία «Mauthausen» (2023), σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Κουντουρά και Αρίσταρχου Παπαδανιήλ. «Ντυμένη» με την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, η ταινία βασίζεται στο κινηματογραφικό σενάριο του επιζώντα του στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν, γενάρχη του νεοελληνικού μεταπολεμικού θεάτρου και ακαδημαϊκού Ιάκωβου Καμπανέλλη («Στέλλα», «Ο Δράκος» κ.α.). Σε σύλληψη, έρευνα, σενάριο, ερμηνεία και αφήγηση Αρίσταρχου Παπαδανιήλ, το δρώμενο λαμβάνει χώρα στον τόπο όπου ο Καμπανέλλης το οραματίστηκε για πρώτη φορά το 1988: στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν της Αυστρίας. Για την ακρίβεια, το έργο γράφτηκε από τον Καμπανέλλη κατά τη διάρκεια της επίσκεψης και ιστορικής συναυλίας στο Μαουτχάουζεν, στο πλαίσιο της Διεθνούς Επετείου Μνήμης Απελευθέρωσης 1988. Χάρη στη δουλειά των Κουντουρά – Παπαδανιήλ, «ζωντανεύει» για πρώτη φορά στο φυσικό του περιβάλλον, το Mauthausen Memorial της Αυστρίας. Επίσης, αυτή την περίοδο προβάλλεται από την αμερικανική πλατφόρμα Tubi στην Αμερική (να σημειωθεί ότι το αδημοσίευτο κείμενο του Καμπανέλλη, «Οδοιπορικό Μαουτχάουζεν – Μάιος 1988», που παρουσιάζεται στην ταινία – παραχωρήθηκε από την κόρη του Καμπανέλλη, Κατερίνα).