Καθώς διαβάζεις την αυτοβιογραφία της Εριέττας Κούρκουλου Λάτση («Είμαι η Εριέττα», εκδ. Ψυχογιός) δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς αν η Ελληνίδα επιχειρηματίας και ιδρύτρια ΜΚΟ και φορέων (Kind Things, Save a Greek Stray, A Promise to Animals) που φέρνουν απτά αποτελέσματα στο πεδίο έχει το «σύνδρομο του καλού παιδιού». Ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτει η ίδια πόσο σημαντικό ήταν για την οικογένεια της να γίνει καλό παιδί.
Επιχειρηματική, κοινωνική και φιλοζωϊκή δράση που έχει αντίκτυπο στις ζωές πολλών ανθρώπων. Οικολογική και περιβαλλοντική ευσυνειδησία η οποία μετουσιώνεται από τις καθημερινές διατροφικές επιλογές μέχρι την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων. Πολιτικές τοποθετήσεις, από τα το έγκλημα των Τεμπών μέχρι τη γενοκτονία στη Γάζα, με ξεκάθαρο δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο, οι οποίες πολλές φορές αντιτίθενται στις κυρίαρχες αφηγήσεις της εποχή μας.
Σχηματίζουν όλα αυτά την εικόνα ενός «καλού παιδιού»; Μάλλον ναι, αν και οι άνθρωποι είναι κάτι περισσότερο -και αναμφίβολα αντιφατικό- από τις επιμέρους πτυχές του εαυτού τους.
Η Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση μιλά στο ΒΗΜΑ για αυτή τη διαδικασία ανακάλυψης του αυθεντικού της εαυτού, για τη συνεχή και αλληλοαναιρούμενη ενηλικίωσή της, καθώς και τους λόγους που ήθελε να την αφηγηθεί δίχως φίλτρα ωραιοποίησης και απλουστεύσεις.
Αυτό άλλωστε είναι το «Είμαι η Εριέττα»· μια πρωτοπρόσωπη εξομολόγηση στην οποία αποτυπώνεται με ευθύτητα και ειλικρίνεια η σύγκρουση ετερόκλιτων ταυτοτήτων ανάμεσα σε δύο πολύ βαριά επώνυμα, εκείνο του Νίκου Κούρκούλου και εκείνο της Μαριάννας Λάτση.
Ταυτόχρονα λειτουργεί σαν το ευγενικό και συνειδητά αποδραματοποιημένο σινιάλο ενός ανθρώπου που από το πρώτο του κλάμα κουβαλά το βάρος προσδοκιών: Ποια είναι και πώς φέρεται η κόρη του Κούρκουλου; Η εικόνα αυτή πώς συνάδει με όσα περιμένουν οι άλλοι από μια κόρη της Λάτση; Πώς είναι να κάνει ότι δεν ακούει αυτόν το σταθερό ψίθυρο που για χρόνια ήταν η ουρά της όπου και αν πήγαινε: «Η Λάτση! Η Λάτση! Αυτή είναι η κόρη της Λάτση».
Στο παρακάτω βίντεο η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση μιλά για τη ζωή της σήμερα το 2024. Δεν είναι η ιστορία μιας πριγκίπισσας ετών 31 μα ούτε και η ιστορία ενός αντιδραστικού παιδιού. Είναι η ζωή μιας γυναίκας που αποδέχτηκε τα προνομία της ταξικής της καταγωγής, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα μια γενναία μπουκιά από την πίτα των ενοχών και την ευθύνης που αυτά γεννούν. Ξέρει και η ίδια ότι αυτό είναι ένα μάλλον ευτυχές σενάριο για τη ζωή κάθε ανθρώπου και αναγνωρίζει ότι είναι τυχερή που ανήκει στο 1%.
Παρόλα αυτά, δεν παύει να πιστεύει ότι η κοινή συνθήκη του ανθρώπινου βιώματος και η δύναμη των ιστοριών μας εκμηδενίζει κάθε είδους συμβολική απόσταση, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που πιο εύκολα θα τη συναντήσεις σε μια πορεία στο Σύνταγμα παρά σε ένα ένα κοσμικό γκαλά.
