Η dance Queen του 2020, Kylie Minogue, αποδεικνύει για μία ακόμη φορά την τιμιότητά της, οι προπάτορες της punk και του hard rock MC5 με το νέο τους άλμπουμ μετά 53 χρόνια, πιστοποιούν γιατί έμειναν στην ιστορία ενώ οι Lisel και Jordana μας μεταφέρουν στους προσωπικούς τους κόσμους, που άλλοτε είναι φωτεινοί και άλλοτε σκοτεινοί. Ενδιαφέροντες όμως και οι δύο.

Kylie Minogue | Tension II

Αντί να κυκλοφορήσει μια πολυτελής έκδοση του Tension (2023), βάζοντας και κάποια έξτρα τραγούδια, όπως κάνουν συνήθως, πολλοί συνάδελφοί της, η Aυστραλή τραγουδίστρια, κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ, το «Tension II», ως το επίσημο 17ο στούντιο άλμπουμ της.

Και αυτός ο δίσκος, όπως άλλωστε και ο προηγούμενος, κρατά ψηλά τα σκήπτρα των χορευτικών ρυθμών. Αξιοπρεπή dance κομμάτια, όπως τα «Taboo» και «Dance to the Music» αλλά και τα «Lights Camera Action» και «Kiss Bang Bang». Αξιοσημείωτα το  αστραφτερό «Hello», το οποίο ακούγεται σαν σίκουελ του «Padam Padam», το «γυαλισμένο» «Shoulda Left Ya» και το «My Oh My» με τους Bebe Rexha και Tove Lo. Για τους θαυμαστές που λαχταρούν την Dance Queen, των αρχών της δεκαετίας του 2020, είναι ενδεχομένως η καλύτερη δυνατή επιλογή αν και ωχριά μπροστά στα  «Disco» (2020) και Tension (2023)

+ : λαμπερό χορευτικό άλμπουμ

– : ένα επίπεδο κάτω των Disco και Tension

3,5 / 5

MC5 | Heavy Lifting

Σύμφωνα με την ιστορία οι MC5 είναι αμερικάνικο ροκ συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1964 στο Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών. Θεωρείται  από τους δημιουργούς της χαρντ ροκ και της πανκ μουσικής σκηνής. Έως το 1971, κυκλοφόρησαν, τρία επίσημα άλμπουμ τα  «Kick Out the Jams» (1969), «Back in the USA» (1970) και «High Time» (1971), μένοντας στην ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα.

Μετά πενήντα τρία χρόνια αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το νέο τους άλμπουμ, έχοντας όπως πάνω από τα κεφάλια τους τα σύννεφα τριών θανάτων. Πρώτος ο Wayne Kramer. Μόλις που πρόλαβε να δώσει κάποιες συνεντεύξεις για το άλμπουμ, αλλά δεν πρόλαβε να τον δει να κυκλοφορεί. Ήταν αυτός που κρατούσε μόνος του ζωντανό το πνεύμα του συγκροτήματος περιοδεύοντας ασταμάτητα με διάφορες εκδοχές των MC5. Ο δεύτερος θάνατος είναι αυτός του Dennis Thompson (αρχικό μέλος των MC5) και τέλος ο μάνατζερ του γκρουπ John Sinclair (ποιητής, συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής από το Φλιντ του Μίσιγκαν).

Το «Heavy Lifting», αποτελεί ουσιαστικά έργο του κιθαρίστα και τραγουδοποιού Wayne Kramer, ο οποίος αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο των MC5 αλλά δεν ακούγεται σαν MC5. Δεν υπάρχει η φωτιά στα τραγούδια που υπήρχε στα τέλη των sixties – αρχές seventies, αλλά από την άλλη τα χρόνια περνάνε και δεν παραμένουμε όλοι ίδιοι. Εντούτοις στους μεγαλύτερους ακροατές θα θυμίσει πώς ήταν η μουσική εκείνων των δεκαετιών και στους νεότερους θα «μάθει» τι σημαίνει ροκ.

Η παρουσία των προσκεκλημένων κιθαριστών Slash, Tom Morello και Vernon Reid αθροίζεται στα συν του δίσκου, ο οποίος επιπροσθέτως δεν μπορεί επουδενί να χαρακτηριστεί κακός. Ίσως λίγο αδύναμος

+ : η επιστροφή και μόνο των MC5

–  : απουσιάζει η φωτιά του παρελθόντος

3,5 / 5

Lisel | The Vanishing Point

Αν δεχθούμε ότι οι μύθοι του μέλλοντός μας τροφοδοτούν το παρόν μας, τότε η βιολονίστα και σοπράνο  Lisel (Eliza Bagg) είναι ο άνθρωπός μας με όχημά μας, την νέα της δισκογραφική εργασία. Τολμητή μουσική οδύσσεια με τις  alternative / indie rock, indie electronic, experimental, τραγούδια και συνθέσεις της. Πειραματική ποπ με άποψη και ουσία, βοηθούμενη όσο και όπως πρέπει με «σπασμένες» μελωδίες και ιδιότροπα ηλεκτρονικά.

Η μουσική της, ντύνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αλληγορικές ιστορίες, που σχηματίζουν ένα δυστοπικό βιβλίο ιστοριών ζωής στη σκιά μιας επικείμενης καταστροφής. Κάθε τραγούδι αντικατοπτρίζει την ψυχοσυναισθηματική εμπειρία της μετάβασης προς το μέλλον. Αυτή η φρέσκια οπερατική ιστορία της δημιουργού, προχωρά βήματα μπροστά από τον προηγούμενο δίσκο «Patterns For Auto-tuned Voices and Delay» (2023) αφού αναπτύσσει νέες, εκφραστικές φωνητικές τεχνικές από την περίοδο του μπαρόκ και της Αναγέννησης.

Η εμπειρία της στην όπερα είναι εμφανής σε κάθε σημείο του δίσκου, χωρίς να λείπουν από τα τραγούδια της τα φουτουριστικά στοιχεία. Όλα αυτά μαζί συνδυάζονται και οδηγούν στο απόκοσμο, πειραματικό άλμπουμ της γεμάτο με συνθεσάιζερ, ροκ και ορχηστρικά όργανα και θόρυβο. Τίποτα όμως δεν είναι ατάκτως ειρημένο. Τα πάντα από το εξώφυλλο του άλμπουμ έως την τελευταία νότα ή τον τελευταίο φωνητικό ψίθυρο εξυπηρετούν το όραμά της.

+ : ο ουσιαστικός πειραματισμός των συνθέσεων

– : –

5 /5

Jordana | Lively Premonition

H τραγουδίστρια / τραγουδοποιός Jordana Nye, από το Μέριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών, αποφάσισε ότι στα 24της χρόνια να εγκαταλείψει την bedroom pop (όπως σημειώνουν οι New York Times, είναι μουσική που μοιάζει με blog που προσπαθεί να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος μέσω ενός τέλειου σπιτικού τραγουδιού) και να ενηλικιωθεί μέσω του yacht rock (αρχικά γνωστό ως ήχος της Δυτικής Ακτής. Ευρύ μουσικό στυλ και αισθητική που συνήθως συνδέεται με το soft rock, ένα από τα πιο επιτυχημένα εμπορικά είδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980).

Ηχογραφημένο στο Λος Άντζελες, είναι σαν παραγωγή της εποχής του βινυλίου που θα μπορούσαν να έκαναν οι Carpenters ή ο Rupert Holmes. Δέκα λυρικά ποπ τραγούδια, διάρκειας 39 λεπτών και 54 δευτερολέπτων, που λαμπυρίζουν με jazzy αρμονίες και ένα μπάσο, που έρχεται από την εποχή της ντίσκο. Μαζί της ο Emmett Kai (πιάνο, ακουστικές κιθάρες, ορχηστρικά κρουστά), που πλαισιώνει τα ζεστά, φυσικά φωνητικά της Jordana. Χωρίς να απουσιάζουν και οι ηλεκτρικές κιθάρες, όποτε είναι απαραίτητο.

Με το «Lively Premonition», η Jordana σίγουρα δείχνει την αυξανόμενη ωριμότητά της ως ερμηνεύτρια ενώ η δουλειά της παραμένει ζεστή και συγκινητική όσο ποτέ.

+ : η αίσθηση της οικοτεχνίας στην παραγωγή

– : αφέλεια που κάποιες στιγμές είναι έντονη

4 / 5