Κάπου στα μέσα της μακρινής πια δεκαετίας του ΄70, πηγαίνω με τον πατέρα μου, το περίπτερο της γειτονιάς μου, στον Άη Μελέτη. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Αλλά εκείνο το απόγευμα το μάτι μου, «κόλλησε» και «γυάλισε», βλέποντας έναν περίεργο – για τα τότε μάτια μου – τύπο. Ντυμένο με γιλέκο και σκουφί που δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Να μου πείτε είχα δει τέτοιο γιλέκο; Δεν θα είχα δει, αλλά αυτό ο γούνινος σκούφος με είχε εντυπωσιάσει. Καλή η σοκολάτα που μου πήρε ο πατέρας μου, αλλά εγώ δεν έφευγα από το περίπτερο χωρίς τον ήρωα μου, που ταυτίστηκα μαζί του, με την πρώτη ματιά. Τον Μπλεκ.
Μυθικό όνομα για τα παιδικά μου χρόνια. Με συντρόφευσε δεκάδες φορές, με έκανε να αισθάνομαι μέρος της ομάδας του και με έκανε με αγωνία να περιμένω το επόμενο επεισόδιο – όπως και το επόμενο ματς του Ολυμπιακού – την επόμενή του ιστορία, στην οποία μοίραζε γροθιές δεξιά και αριστερά γροθιές στους αποικιοκράτες Άγγλους. Μπορεί τότε να μην γνώριζα τι σημαίνει αποικιοκρατία αλλά καταλάβαινα ότι ένας λαός, δεν μπορεί να στερεί την ελευθερία σε έναν άλλο.
«Μα τα χίλια ελάφια», αυτό ο ξανθός γίγαντας, μαζί με τους κολλητούς του, τον καθηγητή Μυστήριο και τον Ρόντι αλλά και τους κυνηγούς που τον ακολουθούσαν, μου έμαθε πολλά. Με έκανε να ψάξω όσο μπορούσα τότε τον αγώνα της Ανεξαρτησίας των Αμερικανών από τους Άγγλους, να συναντηθώ με τον «Τελευταίο των Μοϊκανών» του Τζέιμς – Φέμινορ Κούπερ (μέσω των κλασσικών εικονογραφημένων) και αργότερα μέσω της ταινίας, να μάθω για τον Γαλλοϊνδιάνικο Πόλεμο, τον Αμερικανό Εμφύλιο και σιγά σιγά να περάσω και σε άλλους αγώνες Ανεξαρτησίας, Επαναστάσεις, Εξεγέρσεις κοκ. Αυτά όμως έγιναν σιγά σιγά. Μέχρι τότε εγώ αναζητούσα να αγοράσω αντίστοιχο γιλέκο και σκούφο – δεν θυμάμαι αν τα κατάφερα ποτέ ή έκανα την ανάγκη φιλοτιμία με κάποιες, για την εποχή κακές αντιγραφές – και να καταλάβω γιατί έδερνε και τους Ινδιάνους.
«Μα τον αλλήθωρο ήλιο», το τελευταίο μου έκανε τρομερή εντύπωση, χωρίς τότε να καταλαβαίνω το γιατί, αλλά σκεφτόμουνα ότι για το κάνει κάποιο (καλό) λόγο είχε.
«Μα τους χίλιους πλανήτες» η χαρά μου, ήταν μοναδική όταν σε κάποιο οικογενειακό ταξίδι στην Χαλκιδική, ένα καλοκαίρι σε κάποιο χωριουδάκι που είχε μαγαζάκι με περιοδικά, βρήκα με τον αδερφό μου, θησαυρό. Δεκάδες παλιά τεύχη του Μπλεκ (και όχι μόνο). Η γκρίνια τεράστια στον πατέρα μας, να τα αγοράσουμε όλα. Δεν ξέρω πόσα αγοράσαμε αλλά επιστρέψαμε στην Αθήνα, με μια τεράστια μαύρη σακούλα με τον Μπλεκ (και άλλους ήρωες της εποχής) που κακώς μετά από χρόνια, πετάχτηκε από την μάνα μου – εν αγνοία μου – στα σκουπίδια. Ποιος ξέρει πόσοι και ποιοι πολύτιμοι θησαυροί χάθηκαν τότε.
«Μα τους χίλιους κάστορες», η σχέση μου με τον Μπλεκ ήταν κατά κάποιο τρόπο βιωματική. Ήθελα να μιλάω σαν εκείνον. Έψαξα να βρω τι σήμαιναν όλοι αυτοί οι ιδιωματισμοί/εκφράσεις που χρησιμοποιούσε τόσο ο ίδιος όσο και οι άμεσοι συνεργάτες του «Μα τον αλλήθωρο ήλιο», «Μα τους χίλιους πλανήτες», «Μα τα χίλια ελάφια», «Μα τους χίλιους κάστορες», τι σήμαιναν. Κανένας όμως «μεγάλος», δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Τι να ήξεραν και εκείνοι… Μήπως είχαν κυνηγήσει ποτέ τους κάστορες; Ή μήπως είχαν κολυμπήσει σε μεγάλες παγωμένες λίμνες ή μήπως τους είχαν παρασύρει ορμητικά ποτάμια;
«Σήμερα στην συμπλήρωση των 70 ετών από την… γέννησή του, έχω να εξομολογηθώ ότι κάποια στιγμή – μεγαλώνοντας φυσικά – τον πρόδωσα»
Έζησα μαζί του, είχα συμπάσχει μαζί του στις περιπέτειές του στον χιονισμένο βορρά των Ηνωμένων Πολιτειών ή όπου αλλού, κυνηγούσε τους εχθρούς της πατρίδας του, με προβλημάτιζε όταν κυνηγούσε Ινδιάνους ή κάστορες αλλά όλοι οι ήρωες έχουν και κάποιες πλευρές που μπορεί να συμφωνούμε απόλυτα.
«Μα τα χίλιες αρκούδες», σήμερα στην συμπλήρωση των 70 ετών από την… γέννησή του, έχω να εξομολογηθώ ότι κάποια στιγμή – μεγαλώνοντας φυσικά – τον πρόδωσα. Σταμάτησα να με απασχολούν οι περιπέτειες του, τα προβλήματά του, οι αγώνες του κοκ. Μεγάλωσα εγώ; Άλλαξα μυαλά; Έγινα (πολιτικά) σοβαρός; Δεν ξέρω τι έγινε. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν είναι της παρούσης. Εδώ μιλάω για τον ΗΡΩΑ, των παιδικών μου χρόνων.
«Μα τις χίλες φάλαινες», νιώθω την ανάγκη να ξαναγυρίσω και πάλι κοντά του.
ΥΓ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς με αυτό το γιλέκο δεν κρύωνε τον χειμώνα.
