Η συζήτηση περί οικονομίας στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα το απόγευμα της Τρίτης, ήταν μία καλή πρόφαση. Πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι οι ομιλητές δεν πίστευαν ότι έχουν να προτείνουν κάτι που θα δώσει νέες διαστάσεις στις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας, δίχως να εξετάζεται τι έκαναν οι ίδιοι όταν είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης.
Η οικονομία ήταν η βιτρίνα αυτής της συνάντησης. Ο στόχος ήταν καταφανέστατα πολιτικός και είναι εύλογο. Ο πρώην πρωθυπουργός της περιόδου 2015-2019 είναι αισθητό ότι αναζητεί πολιτικό ρόλο και δεν το έκρυψε, έστω και με έμμεσες αναφορές σε «κοινωνικές διεργασίες», μέσα από τις οποίες θα προκύψει ένα νέο «πολιτικό υποκείμενο αλλαγής».
Ταυτόχρονα όμως, οι αναφορές αυτές ακούστηκαν κενές περιεχομένου. Το «πολιτικό υποκείμενο αλλαγής» υπήρχε, δοκιμάστηκε, κυβέρνησε, αποδοκιμάστηκε και τώρα αποσυντίθεται. Είναι δεδομένο ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν κοιτάζει πίσω και ονειρεύεται κάτι άλλο, στα πρότυπα του πολιτικά ερμαφρόδιτου Νέου Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας, στο οποίο επανειλημμένως αναφέρθηκε.
Κάτι αντίστοιχο προσδοκούν και ορισμένοι από τους πολιτικούς συνομιλητές του των τελευταίων ετών. Και κάποιοι από αυτούς επιχείρησαν να δώσουν τέτοια χροιά στην πρόσφατη διαδικασία για την εκλογή ηγεσίας στο ΠαΣοΚ. Η προσπάθεια εκδηλώνεται πλέον διαφορετικά, μέσω της διαμόρφωσης ενός εσωκομματικού πόλου γύρω από τον δήμαρχο της Αθήνας.
Κάθε πολιτική προσπάθεια θα μπορούσε να θεωρηθεί θεμιτή. Όμως θα πρέπει να συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Η βασικότερη από αυτές είναι ότι τα «πολιτικά υποκείμενα» πρέπει να διαθέτουν και πολιτικό περιεχόμενο. Αυτό λείπει προς το παρόν και δύσκολα θα εξευρεθεί σε ημερίδες και συνέδρια.
