Οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό δείχνουν, σύμφωνα με τη δημοφιλή ανάγνωση των τελευταίων ημερών, ότι παρακολουθούμε την αυγή ενός νέου δικομματισμού. Από τη στιγμή που και η πολιτική φύση απεχθάνεται το κενό, το τοπίο του ενάμιση κόμματος που καταγράφηκε στις εθνικές εκλογές του 2023 και στις Ευρωεκλογές του 2024, παρά την απώλεια 11 μονάδων που είχε η ΝΔ, έχει ημερομηνία λήξεως.

Τη θέση του θα πάρει το δίπολο ΝΔ-ΠαΣοΚ. Σύμφωνα μάλιστα με την ανάγνωση αυτή, την Τετάρτη, στη Βουλή, θα παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα αυτού του νέου πολιτικού σκηνικού με τον Νίκο Ανδρουλάκη να διεκδικεί ρόλο αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον οποίο φαίνεται να του αναγνωρίζει, με τον τρόπο του, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Πράγματι, οι εξελίξεις στο χώρο της αντιπολίτευσης δείχνουν ότι τα πράγματα οδηγούνται προς μια ανεπίστρεπτη κατεύθυνση. Ο ακέφαλος ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπει μια πρωτόγνωρη πολιτική κατάντια. Δεν είναι καθόλου απίθανο μια νέα διάσπαση να οδηγήσει και σε άλλες αποχωρήσεις από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μείνει με 35 βουλευτές και το ΠαΣοΚ έχει 31. Αλλά ανεξάρτητα από το αν αλλάξουν ή όχι οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί το σημαντικό είναι ότι έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί στην κοινωνία. Ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του προς τη Χαριλάου Τρικούπη. Περιμένει από το ΠαΣοΚ να ασκήσει πιεστική και πειστική αντιπολίτευση στη ΝΔ, περιμένει την κατάθεση μιας εναλλακτικής, αξιόπιστης κυβερνητικής λύσης.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης βγήκε σημαντικά ενισχυμένος από τις κάλπες. Έκλεισε, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, το κεφάλαιο της συνεχόμενης και διαβρωτικής αμφισβήτησής του, που εκδηλώθηκε με τρόπο βιαστικό και άγαρμπο λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Έδειξε, παράλληλα, ότι διάβασε με τρόπο σωστό τα μηνύματα της κάλπης και ειδικά αυτών του πρώτου γύρου.

Οι κινήσεις που έκανε έχουν δημιουργήσει, παρά τις γκρίνιες που ακούστηκαν, ένα κλίμα αισιοδοξίας στη βάση του κόμματος. Το ΠαΣοΚ έτσι όπως διατάσσεται κατεβάζοντας στο γήπεδο όλα τα βαριά του ονόματα θα πρέπει να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να μην καταλήξει σε προγραμματικές θέσεις που θα πιστοποιήσουν ότι έχει αλλάξει πίστα και διεκδικεί με αξιώσεις το ρόλο του αντίπαλου δέους της ΝΔ.

Υπάρχει όμως ένα «αλλά» που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις και σε αυτό στρέφονται τα βλέμματα των επιτελών του Νίκου Ανδρουλάκη. Το ΠαΣοΚ, εμφανίζεται να έχει κατοχυρώσει τη δεύτερη θέση ανεβάζοντας κατά δύο μονάδες τα ποσοστά του, μετά την εσωκομματική του διαδικασία. Κινείται πλέον στη σφαίρα του 15-17%. Φτάνει αυτό; Όχι, ακόμα και αν γίνει 20 ή 22%. Στις εκλογές δεν κρίνεται μόνο η προγραμματική επάρκεια των κομμάτων. Ο κόσμος δεν ψηφίζει ποιο κόμμα θα τον κυβερνήσει, ψηφίζει και το πρόσωπο που θεωρεί ότι είναι σε θέση να κρατήσει το τιμόνι της χώρας. Ψηφίζει Πρωθυπουργό.

Παρά τη νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές που του επιτρέπει να ανοίξει ακόμα περισσότερο την ηγετική του περπατησιά, η εικόνα του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν είναι ακόμα, όπως λέγεται, «πρωθυπουργίσιμη». Αυτή εξακολουθεί να είναι, παρά την άνοδο των ποσοστών του, η «μαύρη τρύπα» του ΠαΣοΚ στις δημοσκοπήσεις. Συνήθως οι πολιτικοί αρχηγοί που οδεύουν προς την εξουσία έχουν αποδοχή μεγαλύτερη από τα κόμματα τους. Στο ΠαΣοΚ, αυτή τη στιγμή, συμβαίνει το ανάποδο.

Το κόμμα καταγράφει αυξημένα ποσοστά, αλλά στο ερώτημα ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για Πρωθυπουργό ο κ. Ανδρουλάκης λαμβάνει μονοψήφια ποσοστά. Παλεύει ακόμα με τον Κασσελάκη και τον Βελόπουλο. Η διαφορά του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη εξακολουθεί να είναι τεράστια. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα του αναβαπτισμένου προέδρου του ΠαΣοΚ. Να πείσει ότι μπορεί να είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός της χώρας. Δεν είναι εύκολο αλλά ο χρόνος και οι προϋποθέσεις υπάρχουν.