Πρόταση με την οποία ζητά η παράσταση «18/9» με πρωταγωνίστρια τη Δώρα Χρυσικού να παρουσιαστεί σε όλα τα σχολεία της χώρας κατάθεσε ο Σωκράτης Φάμελλος με επιστολή τα αρμόδια υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού.
Ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης και υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρακολούθησε (όπως και ο Νικόλας Φαραντούρης) την Κυριακή τον μονόλογο της δημοφιλούς ηθοποιού στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης κι εντυπωσιασμένος από το περιεχόμενο, τη δομή και την ερμηνεία απευθύνθηκε στον υπουργό Παιδείας, Κυριάκο Πιερρακάκη, και στην υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, ζητώντας να αναλάβουν τις σχετικές πρωτοβουλίες.
Η παράσταση πραγματεύεται τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή.
Κατά τον κ. Φάμελλο, «η παράσταση αυτή δεν είναι απλώς μια υπενθύμιση του τραγικού γεγονότος, αλλά αποτελεί τη φωνή της συνείδησής μας για την αξία της ζωής, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας αλλά και τη σημασία του ρόλου του ενεργού πολίτη» όπως επεσήμανε στην επιστολή του.
Γι’ αυτούς τους λόγους εξήγησε ότι «αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για τα παιδιά μας, τους μαθητές μας, να συμμετάσχουν σε έναν πολιτιστικό και παιδευτικό διάλογο για τις αξίες που πρέπει να διέπουν τη δημοκρατία και την κοινωνία μας».
Το τετράδιο του Παύλου Φύσσα
Έμπνευση για τη δημιουργία της παράστασης ήταν ένα τετράδιο που η Μάγδα Φύσσα έδωσε στη Δώρα Χρυσικού μια μέρα στο Εφετείο.
Η ηθοποιός εξιστορούσε σχετικώς στο Βήμα: «Μια μέρα στο Εφετείο, μία από εκείνες τις ατελείωτες μέρες, η κυρία Μάγδα μού έδωσε ένα τετραδιάκι με τη μορφή του Παύλου στο εξώφυλλο, που έγραφε: 6 χρόνια, σιγά μην φοβηθώ.
Έχουμε μια πολύ αγαπημένη κοινή φίλη, τη σπουδαία δικηγόρο Μαρία Παρέντη, την οποία γνώρισα μέσα από τα κινήματα -έχω γνωρίσει ίσως τους σπουδαιότερους ανθρώπους της ζωής μου μέσα στον χώρο της αλληλεγγύης, της προσφοράς και του αγώνα. Είχε μόλις γεννήσει την κόρη της και δεν μπορούσε να έρθει.
Η κυρία Μάγδα μού έδωσε ένα τετράδιο και για τη Μαρία. «Για να γράψει την ιστορία του Παύλου και μια μέρα να την πει στην κόρη της», μου είπε. Κατάλαβα ότι η αγωνία όλη είναι να μην ξεχαστούν οι άνθρωποί μας. Για να μην ξεχνάμε εμείς και για να μαθαίνουν οι επόμενοι».
Έκτοτε, όπως εξήγησε η ηθοποιός, «μπήκε ως πληροφορία στο μαύρο κουτί του μυαλού μου και άρχισε σιγά σιγά να δουλεύεται. Αποφάσισα ότι αφού μέσα από την τέχνη διαχειρίζομαι το τραύμα, το πένθος και την απώλεια, θα ήθελα να κάνω μια παράσταση. Πέρασαν επτά χρόνια μέχρι να την πραγματοποιήσουμε. Ακόμα και σήμερα δεν το πιστεύω ότι τα καταφέραμε»
