Το ΒΗΜΑ αυτή την Κυριακή 20 Οκτωβρίου προσφέρει στους αναγνώστες «ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» του Ευάγγελου Παπαζαχαρίου. Μια ξεχωριστή έκδοση που αποτελεί το ανθολόγιο των λέξεων μιας γλώσσας που αλλάζει και εμπλουτίζεται στην καθημερινή επικοινωνία των ανθρώπων. Το εξώφυλλο του βιβλίου (αυτή την Κυριακή ο Α’ Τόμος) είναι φιλοτεχνημένο από την σκιτσογράφο του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ Έφη Ξένου.

Νισάφι! = Φτάνει! Αρκετά! Δεν αντέχω πιά! Έλεος! Από το τούρκικο nisaf = έλεος

Κάποιες επιπλέον λέξεις της πιάτσας που χρησιμοποιούνται προστακτικά:

Αγάντα! = Κουράγιο! Υπομονή! Άντεξε! Από την έκφραση των Ιταλών κατακτητών στην κατοχή αποτεινόμενη στο στρατηγό Ρόμελ που αντιστεκόταν στις συμμαχικές δυνάμεις:
Αγάντα Ρόμελ!

Ίσα! = απειλητικό επιφώνημα που σημαίνει: κάτσε φρόνιμα, υπάκουσε γιατί θα σου επιτεθώ. Από τη ναυτική προσταγή ίσα! που διατάζει το σήκωμα των πανιών ή των άλμπουρων. Προέρχεται από το παλιό γαλλικό ρήμα hisser και την προσταγή hisse! που συνοδεύει ομαδική προσπάθεια. Ίσα ρε! Ίσα ρε μάγκα! Και δεν έχει σχέση με το ίσα, το ίσο.
Ίσα ρε μη σου τρεσάρω μια και σου φύγει η μασέλα!

Στρί! = επιφώνημα επίπληξης που διατάζει κάποιον να φύγει. Συγκοπή του στρίβε!

Ο συγγραφέας του «ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» επικαλείται την άποψη του Αριστοτέλη που αναφέρει «πως για να με­ταδοθεί μια αφηρημένη έννοια χρειάζονται δυο απαραί­τητες προϋποθέσεις. Να παραπέμπει εύκολα και αυτόμα­τα η λέξη ή η έκφραση που εκφέρουμε σε εικόνα που να φανερώνει τη σημασία που θέλουμε να μεταδώσουμε. Και δεύτερον, η εικόνα στην οποία παραπέμπουμε να είναι γνωστή στον ακροατή, ώστε να ξέρει τη σημασία της και να μπορέσει να κατατάξει σωστά το μήνυμα που του στεί­λαμε για να το καταλάβει και χωρίς κόπο. Εκείνο που έχει σημασία πέρα από κάθε άλλη παρα­τήρηση είναι πως η γλώσσα της οικειότητας, η «πράσινη γλώσσα» όπως την ονόμασαν οι Γάλλοι, είναι πάντα χλω­ρή και αειθαλής. Και εμφανίζει μια τεράστια κι αδιάκοπη παραγωγή λέξεων και εκφράσεων. Κάποιες απ’ αυτές υποχωρούν και χάνονται προς στιγ­μήν, ενώ άλλες ξαναεμφανίζονται για να αποδώσουν νέες σημασίες. Η αργκό είναι τελικά ένα αέναο ποιητικό παιχνίδι που παίζεται στις παρέες καθημερινά».

«ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» του Ευάγγελου Παπαζαχαρίου, αυτή την Κυριακή 20 Οκτωβρίου με το ΒΗΜΑ.