Το Λεξικό της Πιάτσας: Από πού προέρχεται η λέξη «λακριντί»;

Το ΒΗΜΑ αυτή την Κυριακή 20 Οκτωβρίου προσφέρει στους αναγνώστες «ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» του Ευάγγελου Παπαζαχαρίου. Μια ξεχωριστή έκδοση που αποτελεί το ανθολόγιο των λέξεων μιας γλώσσας που αλλάζει και εμπλουτίζεται στην καθημερινή επικοινωνία των ανθρώπων. Το εξώφυλλο του βιβλίου (αυτή την Κυριακή ο Α’ Τόμος) είναι φιλοτεχνημένο από την σκιτσογράφο του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ Έφη Ξένου.

Κάνω Λακριντί ή Λακιρντί = α) Ομιλία, συζήτηση, κουβέντα β) φλυαρία γ) συζήτηση που πιάνει ένας άντρας με μια γυναίκα με σκοπό να δημιουργήσει σχέσεις μαζί της. Από το τούρκικο lakirdi.

Κάποιες επιπλέον λέξεις/φράσεις της πιάτσας που έχουν παρεμφερή έννοια και σημασία:

Γλυστρίδα – τρώω γλυστρίδα = Με πιάνει πολυλογία, φλυαρία, λογοδιάρροια. Από το ότι η κατανάλωση του φυτού της γλυστρίδας προκαλεί διάρροια, που συνοδεύεται από χαρακτηριστικούς ήχους προς τους οποίους παρομοιάζεται η κουβέντα του φλύαρου.

Αλαμπουρνέζικα = Ακατανόητες κουβέντες. Αυτά που μας λες είναι αλαμπουρνέζικα. Μιλάει αλαμπουρνέζικα.

Αέρας κοπανιστός = Άδεια λόγια, ανοησίες, ψέματα.

Και κάτι αντίθετο:

Βουβόχορτο – τρώω βουβόχορτο = Παύω να μιλάω δεν παρεμβαίνω καθόλου στη συζήτηση. Το φανταστικό αυτό βότανο που υποτίθεται ότι προκαλεί βουβαμάρα σ’ αυτόν που το τρώει έχει κι άλλο ανάλογο του: κουτόχορτο. Γενικά τα βότανα δε χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στην Πιάτσα μετά τον πόλεμο. Κι όποιος τρώει χόρτα θεωρείται παλαιών αρχών ξεπερασμένων, και άτομο που ξεγελιέται εύκολα.

Ο συγγραφέας του «ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» επικαλείται την άποψη του Αριστοτέλη που αναφέρει «πως για να μεταδοθεί μια αφηρημένη έννοια

χρειάζονται δυο απαραίτητες προϋποθέσεις. Να παραπέμπει εύκολα και αυτόματα η λέξη ή η έκφραση που εκφέρουμε σε εικόνα που να φανερώνει τη σημασία που θέλουμε να μεταδώσουμε. Και δεύτερον, η εικόνα στην οποία παραπέμπουμε να είναι γνωστή στον ακροατή, ώστε να ξέρει τη σημασία της και να μπορέσει να κατατάξει σωστά το μήνυμα που του στείλαμε για να το καταλάβει και χωρίς κόπο. Εκείνο που έχει σημασία πέρα από κάθε άλλη παρατήρηση είναι πως η γλώσσα της οικειότητας, η «πράσινη γλώσσα» όπως την ονόμασαν οι Γάλλοι, είναι πάντα χλωρή και αειθαλής. Και εμφανίζει μια τεράστια κι αδιάκοπη παραγωγή λέξεων και εκφράσεων. Κάποιες απ’ αυτές υποχωρούν και χάνονται προς στιγμήν, ενώ άλλες ξαναεμφανίζονται για να αποδώσουν νέες σημασίες. Η αργκό είναι τελικά ένα αέναο ποιητικό παιχνίδι που παίζεται στις παρέες καθημερινά».

«ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» του Ευάγγελου Παπαζαχαρίου, αυτή την Κυριακή 20 Οκτωβρίου με το ΒΗΜΑ.