Απομονώνοντας την ιστορία του Ντόναλντ Τραμπ στα χρόνια της αναρρίχησης του στον κόσμο των επιχειρήσεων, η ταινία «The apprentice» ξεχωρίζει μέσα σε μια κινηματογραφική εβδομάδα «πνιγμένη» από ταινίες του εναλλακτικού κυκλώματος (προβάλλονται έντεκα σε πρώτη προβολή). Δυστυχώς, αυτό κάνει κακό στις ίδιες τις ταινίες.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
The apprentice – Όλα όσα δεν ξέρατε για τον Ντόναλντ Τραμπ πριν γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Αλι Αμπάσι
Ηθοποιοί: Σεμπάστιαν Σταν, Τζέρεμι Στρονγκ, Μαρία Μπακάλοβα, Μάρτιν Ντόνοβαν.
Προτού ακόμα ασχοληθεί με την πολιτική για την οποία πίστευε ότι «είναι για τους χαμένους», όραμα του Ντόναλντ Τραμπ ήταν να μετατρέψει την πόλη στην οποία ηεννήθηκε, την Νέα Υόρκη σε πρότυπο. Ηταν η εποχή που η Νέα Υόρκη διένυε μια φάση τεράστιας παρακμής και αυτή η περίοδος, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ως τα τέλη εκείνης του 1980, είναι εκείνη στην οποία τοποθετείται η θαυμάσια ταινία του Αλι Αμπάσι που έκανε πρεμιέρα πριν από μερικούς μήνες στο φεστιβάλ των Καννών με αποτέλεσμα να προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις.
Ο Ιρανός σκηνοθέτης που εδώ και χρόνια ζει και εργάζεται στην Δύση (προηγούμενή του ταινία είναι η «Ιερή αράχνη»), αποπειράται μια καταγραφή στιγμών από τα στάδια από τα οποία ο Τραμπ χρειάστηκε να περάσει προκειμένου να χτίσει την αυτοκρατορία του. Δύσκολα μπορείς να φανταστείς ότι αυτός ο αλαζονικός, άξεστος, αγενής, σεξιστής τραμπούκος ξεκίνησε με το να χτυπάει πόρτες άθλιων διαμερισμάτων συγκροτήματος πολυκατοικιών που ανήκαν στην οικογένειά του για να εισπράξει το ενοίκιο. Πόσο μάλλον το ότι αντί για χρήματα δεχόταν ύβρεις, ροχάλες, σκουπίδια και καυτό λάδι – με μια λέξη ταπείνωση.
Με έναν θαυμάσιο, φορτσάτο Σεμπάστιαν Σταν στον ρόλο του Τραμπ η ταινία λέει ότι ενώ ο Τραμπ είχε μέσα του το μικρόβιο του εξουσιαστή από την αρχή, χρειαζόταν τον κατάλληλο άνθρωπο που θα του έδινε την σωστή καθοδήγηση για να μπορέσει να το καλλιεργήσει. Και αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Ρόι Κον, ένας ιδιοφυής μεγαλοδικηγόρος τον οποίο που υποδύεται ο ακόμα καλύτερος Τζέρεμι Στρονγκ, σε μια ερμηνεία που αξίζει μεγάλης βράβευσης.
Με την ευστροφία, την διορατικότητα αλλά και τις κατάλληλες διασυνδέσεις, ο Κον που είχε το προφίλ του πιστού πατριώτη, άρρηκτες σχέσεις με τη μαφία και την ικανότητα να εκβιάζει πολιτικούς, έβαλε λάδι στην μηχανή Ντόναλντ Τραμπ και τον βοήθησε να ανοίξει τους ορίζοντές του, κάνοντάς τον πιο ανοιχτόμυαλο. Τον δίδαξε ότι για να πετύχεις πρέπει να γίνει «killer» και ότι αυτός, τελικά, είναι ο μόνος τρόπος για να κατακτήσεις το αμερικανικό όνειρο. Εκεί εστιάζει ο Αμπάσι και το κάνει καλά γιατί η μεταμόρφωση του Τραμπ γινεται σχεδόν υπόγεια.
Τέλος, ο Αμπάσι δεν διστάζει να γελοιοποιήσει τον Τραμπ, χρησιμοποιώντας υλικό πάνω κάτω γνωστό. Τις σχεδόν παιδικές εμμονές του με το πάχος που ήθελε να αφαιρέσει μέσω χειρουργικής επέμβασης, την αραιότητα των μαλλιών του, τον φόβο του για το AIDS (νόμιζε ότι μεταδίδεται με την αναπνοή!) και την σεξουαλική ανικανότητά του σε σχέση τουλάχιστον με την γυναίκα του Ιβάνα Τραμπ (Μαρία Μπακάλοβα), στην οποία όταν το πάθος του τελειώνει για αυτήν, λέει κατάμουτρα ότι δεν την αντέχει άλλο.
Βαθμολογία: 4 ½
ΑΘΗΝΑ: AΣΤOΡ – CINE ΘΗΣΕΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΔΑΝΑΟΣ – NANA – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΑΘΗΝΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
—————————————————-
Το θηρίο (La bete) – Διαβάζοντας το συναίσθημα στο πέρασμα του χρόνου
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μπονελό
Ηθοποιοί: Λεά Σεϊντού, Τζορτζ Μακέι
Μια από τις πιο μυστηριώδεις «ερωτικές» ταινίες με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, το «Θηρίο» είναι μοιρασμένο σε τρία μέρη, τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους σε μια προσπάθεια «διαλόγου» ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον (1910, 2014, 2044). Κοινός παρονομαστής και στις τρεις ιστορίες είναι ένα ζευγάρι, η Λεά Σεϊντού και ο Τζορτζ Μακέι, η σχέση των οποίων (μεταξύ τους και με τον υπόλοιπο κόσμο) είναι η πρώτη ύλη της ταινίας. Ο Μπονελό έχει στο μυαλό του κάτι σαν μια εξιστόρηση της εξέλιξης (ή μη εξέλιξης) του «συναισθήματος» στον χρόνο.
Θα μπορούσες να πεις ότι το «θηριο» του τίτλου είναι το ίδιο το ανθρώπινο συναίσθημα. Οσο πιο πίσω πηγαίνουμε, τόσο τα συναισθήματα γίνονται πιο γνήσια και καθαρά, την ώρα που δείχνουν θολά στο παρόν και εντελώς εξαφανισμένα στο μέλλον (σαν ξένο σώμα). Αυτό το παράξενο μείγμα είναι «δύσκολο» στην χωνεψη του αλλά εύγευστο και πολύ γοητευτική στην όψη, όπως και στην αισθητική της. Εχει για παράδειγμα πολύ ενδιαφέρον που ο Μπονελό φαντάζεται τον κόσμο του 2044 να μην έχει και τόσες «οπτικές» διαφορές από εκείνον του σήμερα, ή του 2014. Η μετάλλαξη είναι μόνον εσωτερική.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΝΟΙΞΗ – ΑΣΤΟΡ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΤΖΩΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ – ΑΛΕΞ
—————————————————-
Kneecap – Πως η μουσική rap έκανε διάσημη την γλώσσα των Ιρλανδόφωνων της Βόρειας Ιρλανδίας
Παραγωγή: Αγγλία/ Βόρεια Ιρλανδία, 2024
Σκηνοθεσία: Ριτς Πέπιατ
Ηθοποιοί: Μογκλάι Μπαπ, Μο Τσάρα, Μάικλ Φασμπέντερ κ.α.
Η ανάγκη των Ιρλανδόφωνων της Βόρειας Ιρλανδίας να κάνουν γνωστή την φωνή τους στον κόσμο είναι το βασικό μοτίβο αυτής της ταινίας η οποία μάλιστα κέρδισε το βραβείο κοινού στο φετινό φεστιβάλ του Σάντανς. Ο τίτλος παραπέμπει στο ραπ ιρλανδέζικο συγκρότημα Kneecap που κατάφερε αυτό ακριβώς, έχοντας πρώτα περάσει από την κόλαση • πρόκειται δηλαδή για αναπαράσταση αληθινής ιστορίας που τοποθετείται στο Μπέλφαστ μετά την εποχή των Troubles, όταν οι Kneecap έκαναν την εμφάνισής του θέτοντας το υπόβαθρο για την αναβίωση της ιρλανδικής γλώσσας ενάντια στο κατεστημένο.
Βέβαια, όλα αυτά στην ταινία μεταφράζονται ως dealing ναρκωτικών, αποξένωση, διαλυμένες οικογένειες βυθισμένες στον πόνο και κυρίως, βίαιη αντιμετώπιση από την βρετανική αστυνομία. Ο κόσμο της ταινίας «Kneecap» σφύζει από ενέργεια αλλά συγχρόνως έχει την όψη μιας κάπως πιο light εκδοχής του «Trainspotting», που προφανώς υπήρξε μια από τις εμπνεύσεις του σκηνοθέτη Ριτς Πέπιατ, του οποίου η ιστορία έχει από μόνη της ενδιαφέρον: πρώην δημοσιογράφος στην εφημερίδα Daily Star, ο Πέπιατ παραιτήθηκε κατηγορώντας τον εκδότη του για «ισλαμοφοβία και ανήθικη δημοσιογραφία». Προτού ασχοληθεί με την δημιουργία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του, δηλαδή αυτής, ήταν ένθερμος μαχητής για την ελευθερία του τύπου και την υπεράσπιση της ηθικής δημοσιογραφίας.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ:CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – CINOBO ΠΑΤΗΣΙΩΝ (ΠΡΩΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ) – ΦΛΕΡΥ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – TOWN CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ- ΝΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΙΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΑΠΟΛΛΩΝ κ.α.
—————————————————-
Σύντομη ιστορία μιας οικογένειας (Jia ting jian shi /Brief history of a family) – Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα
Παραγωγή: Κίνα/ Δανία/ Γαλλία/ Κατάρ, 2024
Σκηνοθεσία: Τζιάντζε Λιν
Ηθοποιοί: Μουράν Λιν, Κε Γιου Γκούο, Φενγκ Ζου, Ξιλού Σουν
Αθόρυβα σκληρό λόγω περιεχομένου αλλά συγχρόνως ειλικρινές και τίμιο στην αντιμετώπισή του, το «οικογενειακό δράμα» εξετάζει τις συνέπειες της επίμονης προσήλωσης των ευκατάστατων γονέων ενός αγοριού προς τον ορφανό από μητέρα φίλο του. Το ξένο αγόρι που καταπιέζεται από τον πατέρα του, φιλοξενείται στο σπίτι του φίλου του και σιγά- σιγά τον υποσκιάζει. Είναι καλύτερος μαθητής, δείχνει πιο έξυπνος, πιο φερέγγυος. Οι ξένοι γονείς αντιλαμβάνονται ότι πάνω στον καινούργιο επισκέπτη αντικρίζουν όλα όσα θα ήθελαν να έβλεπαν στο δικό τους παιδί. Όμως πως θα εκλάβει την στάση τους το δικό τους παιδί; Μυστήριο και δράμα δημιουργούν ένα παράξενο κοκτέιλ το οποίο ο Τζιάντζε Λιν ανακατεύει δεξιοτεχνικά σε αυτήν την χαμηλών τόνων και υψηλής αισθητικής ταινία που σε κερδίζει με την τόλμη της να μιλήσει ανοιχτά για ένα θέμα που αποτελεί ταμπού (οι τέσσερις ηθοποιοί στους βασικούς ρόλους είναι πραγματικά θαυμάσιοι).
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ
—————————————————-
Η ηλιαχτίδα μου (Boku no ohisama /My Sunshine) – Όταν η ομορφιά ηττάται από την ασχήμια
Παραγωγή: Iαπωνία/ Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Χιρόσι Οκουγιάμα
Ηθοποιοί: Κεϊτάτσου Κοσιγιάμα, Κιάρα Νακανίσι, Σοσούκε Ικεμάτσου
Οσο ήσυχη και χαμηλότονη είναι αυτή ταινία στην όψη της, τόσο ηχηρή ακούγεται η νέα φωνή του ιαπωνικού σινεμά που λέγεται Χιρόσι Οκουγιάμα και υπογράφει την σκηνοθεσία της (ο ίδιος έγραψε το σενάριο και έκανε τόσο την υπέροχη διεύθυνση φωτογραφίας όσο και το μοντάζ). Με φόντο ένα «παγωμένο» νησάκι της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια ενός βαριού χειμώνα και με οπλα του την δύναμη της εικόνας και την ευαισθησία στην αφήγηση ο νεαρός σκηνοθέτης συνθέτει μια ασυνήθιστη ιστορία ενηλικίωσης: εμμένει στην σχέση ανάμεσα σε δύο παιδιά (αγόρι – κορίτσι) και τον γυμναστή τους που διακρίνει ταλέντο στην κοπέλα στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Όμως ο Οκουγιάμα είναι και ρεαλιστής. Ολη η αρμονία που διακρίνεις ανάμεσα στους τρεις αυτούς ανθρώπους που χωρίς να ζητούν τίποτα λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη όμορφη μηχανή συναισθημάτων, είναι τελικά επίπλαστη και διαταράσσεται από τις προκαταλήψεις και τα ταμπού της κοινωνικής ασχήμιας που μόνον λεκέδες ξέρει να αφήνει στο διάβα της (να σημειωθεί ότι η ταινία συμμετείχε στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών και στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα).
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ CINEMAX – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΝΟΙΞΙΣ ΘΕΣ/ΚΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ κ.α.
—————————————————
ΔΥΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Παλαιστίνη εν αδίκω και φίμωτρο στην αλήθεια
Η ψυχή σου πιάνεται στην κυριολεξία παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ «Καμμιά άλλη γη» (No other land, Κατεχόμενη Παλαιστίνη/ Νορβηγία, 2024) που χωρίς να προσφέρει λύσεις, καταγράφει μια σκληρή πραγματικότητα υπογραμμίζοντας το μέγεθος της αδικίας που λαμβάνει χώρα στην περιοχή Masafer Yatta της Δυτικής Οχθης στη Παλαιστίνη: εδώ και πέντε χρόνια και μετά από απόφαση του ισραηλινού δικαστηρίου που πάρθηκε ύστερα από 22 χρόνια (!), η περιοχή «εκκαθαρίζεται» από Παλαιστίνιους. Στην ταινία που είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής δημιουργίας μιας ομάδας Παλαιστινίων και Ισραηλινών ακτιβιστών, βλέπουμε μπουλντόζες να γκρεμίζουν καλύβες και σπίτια, μανάδες και νήπια να κλαίνε, ακόμα και άοπλους ανθρώπους να πυροβολούνται εν ψυχρώ.
Η απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα καθημερινών ανθρώπων που από την μια στιγμή στην άλλη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα πάντα και να φτιάξουν την ζωή τους από το μηδέν. Η διεθνής κοινότητα απούσα, καμία απολύτως βοήθεια, κανένα στήριγμα και το ποσοστό της αδικίας να αυξάνεται διαρκώς. Αξονας του ντοκιμαντέρ, ο Μπαζελ, ένας νεαρός Παλαιστίνιος, δικηγόρος (που αναγκάζεται να δουλέψει οικοδόμος αφού άλλος δρόμος δεν υπάρχει) ο οποίος παλεύει με μόνο στήριγμα έναν ισραηλινό δημοσιογράφο, του Γιουβάλ Έιμπραχαμ που κινηματογραφεί την καταστροφή της περιοχής (αυτοί οι δύο μαζί με τους Ρέιτσελ Ντορ, Χαμντάν Μπαλάλ υπογράφουν την παραγωγή, την σκηνοθεσία, το σενάριο και το μοντάζ της ταινίας). «Ενδιαφέρει πολλούς στο Ισραήλ αυτό το ρεπορτάζ που κάνεις για μας;» ρωτά κάποια στιγμή ο Μπαζέλ τον Γιουβάλ. «Όχι πολλούς» απαντά εκείνος. Ομως το κάνει γιατί κάποια πράγματα οφείλουν να γίνουν ανεξαρτήτως από το πόσοι θα τα αφουγκραστούν και αν.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΔΑΝΑΟΣ – CINOBO ΟΠΕΡΑ
Γυρισμένο σε μια περίοδο μεγαλύτερη από δύο χρόνια, σε τρεις ηπείρους, δέκα πόλεις και αφηγητές (εκτός άλλων) τους Σούζαν Σαράντον, Ρότζερ Γουότερς , το ντοκιμαντέρ «The trust fall: Julian Assange» (Αυστραλία, 2023) του Κιμ Στέιτον αποπειράται μια απόπειρα κατανόησης του φαινομένου Τζούλιαν Ασάνζ, του οποίου το «έγκλημα» ήταν η ερευνητική, αποκαλυπτική δημοσιογραφία στο WikiLeaks. Ως γνωστόν αυτή ακριβώς η ακρίβεια των ειδήσεων του Ασάνζ, ενόχλησε στέλνοντάς τον στην φυλακή. Το φαινόμενο που είναι ούτως ή άλλως πολύ γνωστό, φωτίζουν εκ νέου με τις γνώσεις τους άνθρωποι όπως οι Ντάνιελ Ελσμπεργκ,Κρις Χέτζες, Τζιλ Στάιν και Νιλς Μέλζερ καθώς επίσης μέλη της οικογενείας του Ασάνζ.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
———————————————————–
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
Το θρίλερ «Smile 2» (ΗΠΑ, 2024), είναι η αλαλούμ συνέχεια της επιτυχημένης (και πολύ καλύτερης) ταινίας τρόμου «Smile» (2022) που γυρίστηκε από τον ίδιο σκηνοθέτη, τον Πάκερ Φιν. Εδώ, παρακολουθούμε μια παγκοσμίου φήμης ποπ σταρ (Nαόμι Σκοτ) να βιώνει μία σειρά από τρομακτικά και ανεξήγητα γεγονότα, ενώ ετοιμάζεται για την παγκόσμια περιοδεία της. Στην πραγματικότητα η ίδια η φρίκη της πίεσης της διασημότητας, είναι πολύ πιο έντονη από την φρίκη του «ανεξήγητου τρόμου» για την αντιμετώπιση της οποίας η ηρωίδα αναγκάζεται να σκαλίσει το σκοτεινό παρελθόν της.
Βαθμολογία: 1 ½
(σε 110 αίθουσες όλης της Ελλάδας)
——————————————-
Στο μελόδραμα «Ζούμε τη στιγμή» (We live in time, ΗΠΑ, 2024) ο Άντριου Γκάρφιλντ και η Φλόρενς Πιου υποδύονται το ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι που θα βρεθεί αντιμέτωπο με την μεγαλύτερη κρίση που θα μπορούσε να διανοηθεί. Επί κάτι παραπάνω από δύο ώρες, η ταινία του Τζον Κρόλεϊ φλυαρεί με κοινοτοπίες ενώ παρακολουθεί το ζευγάρι σε διάφορες φάσεις της ζωής του και προσφέρει κάτι που μοιάζει απελπιστικά με σημερινή απάντηση στο «Love story» του 1970.
Βαθμoλογία: 2
(σε παραπάνω από 50 αίθουσες όλης της Ελλάδας)
Animation
Τέλος στις αίθουσες παίζονται και δύο κινούμενα σχέδια, η συμπαραγωγής Γαλλίας/ Βελγίου/ Ελβετίας «Γιούκου και το λουλούδι των Ιμαλαΐων (Yuku and the Himalayan flower ) των Αρνό Ντεμουίνκ, Ρεμί Ντουρίν και το διεθνούς συμπαραγωγής «200% λύκος» (2024) του Αλέξις Στάντερμαν που αποτελεί συνέχεια του «100 % λύκος» (2020)
