Με ενδιαφέροντα τρόπο κυλάει η ζωή στην αντιπολίτευση. Εξαιρετικά έντονη και πρωτότυπα αρνητική. Με διαφορετικό τρόπο σε κάθε κόμμα, προσθέτει ερεθίσματα πολιτικού προβληματισμού, σαν έργο κινηματογραφικό, σε μια εποχή που βαρέθηκε τον εαυτό της στο κλίμα μιας αδιατάρακτης κυβερνητικής μονοτονίας.
Δίκαια τις τελευταίες ημέρες το 3ο στη Βουλή κόμμα δέχεται επαίνους και απλόχερη επιδοκιμασία. Η αισθητή συμμετοχή, η διαλογική συνύπαρξη των υποψηφίων, η μετεκλογική νηνεμία δίνουν το χρώμα της πρόσοψης μιας προσπάθειας ανασυγκρότησης και μετεξέλιξης με ελεύθερα και απελευθερωμένα τα κριτήρια φαντασίας. Η ζωή στο ΠαΣοΚ μοιάζει πιο ευχάριστη και η αισιοδοξία ενός καλύτερου μέλλοντος θα μπορούσε ακόμη και σε έμπνευση να μεταφρασθεί, αν το παρελθόν, ως μέτρο σύγκρισης, δεν ανέκοπτε τη συγκυριακή ορμή.
Η ζωή στο ΠαΣοΚ έχει μπει σε έναν δρόμο ησυχίας και ασφάλειας . Όλα τα κόμματα εξουσίας περνάνε κάποια στιγμή από τη φάση της «επανάστασης» στη φάση της θεσμικής προσαρμογής και αποφεύγουν τον κίνδυνο, τους τριγμούς και τις απειλές που συνοδεύουν τη συνειδητοποίηση των αλλαγών που προκαλούν φόβους και ανησυχίες. Πάντα στα μικρά και μεγάλα μέτωπα της κρίσης η «αντίσταση στην αλλαγή» θα έχει τη θέση της και συχνά θα διατηρεί τον τελευταίο λόγο, όταν ο ενθουσιασμός πια υποχωρήσει και η πλευρά του θεάματος θα συναντηθεί με την υποφωτισμένη επόμενη μέρα. Εκεί που σκληρά απαιτητική παραμένει και περιμένει η προτέρα κατάσταση.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ζουν τα επεισόδια του τέλους του. Άλλοι ως πρωταγωνιστές της στιγμής, άλλοι ως επίδοξοι νέοι δημιουργοί επεξεργάζονται σενάρια για μια μελλοντική ανάταση αυτού που μπροστά στα μάτια τους εκπνέει. Η ζωή στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδεολογικό χρώμα. Κάτι από παλιά, από τα χρόνια της κρίσης, τότε που παροξυντικά η πραγματικότητα δεν είχε και μεγάλη αξία μπροστά στην πρόθεση της εν δυνάμει κατάργησής της. Η Κεντρική του Επιτροπή ρυθμίζει τα πράγματα κατά την περιστασιακή κρίση της, σε μια επιδίωξη τελικής τακτοποίησης όλων των εκκρεμοτήτων.
Η υπόθεση κερδίζει δημοσιότητα και τα πρόσωπα ευτυχή και ανυποψίαστα την τροφοδοτούν σε έναν καθημερινό κύκλο παραστάσεων, όπου εκεί που εξαντλείται η αναμονή των επομένων επεισοδίων, μια αρνητική πρωτοτυπία αρπάζει την προσοχή και αρχίζουν πάλι από την αρχή σενάρια και υποθέσεις. Έχει μια προσωρινότητα η εσωκομματική ζωή στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Κάθε προσωρινότητα, αν έχεις επίγνωση, σε θέτει σε εγρήγορση, σε καλεί να εργασθείς για την επόμενη μέρα, ζητάει μια ευθύνη και απαιτεί μια δέσμευση. Η ιδεολογία σε απελευθερώνει από παρόμοιες πεζές υποχρεώσεις. Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν ένα προσιτό και διαθέσιμο συμπλήρωμα δικαίωσης αφαιρεί κάθε εμπόδιο ηθικό ή πολιτικό στη δράση και όλα είναι επιτρεπτά αφού ένας μεγάλος σκοπός είναι πάνω από κάθε επί μέρους επιφύλαξη. Τι μεγάλος σκοπός θα ήταν αν δεν υπέτασσε τα μέσα στον εαυτό του και αν αυτός δεν τα καθαγίαζε;
Η ζωή στην αντιπολίτευση είναι μια μακάρια αναμονή του αγνώστου. Δίπλα, το κυβερνητικό σχήμα, σε μια συνθήκη ανεμπόδιστης διακυβέρνησης, παρέχει στον εαυτό του δώρο το προνόμιο του χρόνου, ωσάν για όλους, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, το πολύτιμο αυτό κεφάλαιο να είναι για πάντα ανεξάντλητο και αιώνια διαθέσιμο στις αυτοαναφορικές επιλογές τους.
Ο κύριος Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
