Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ήθελε να σχεδιάζει κόμικ. Fast forward: ο Μιχάλης Πολίτης στη νέα σειρά του MEGA «Έχω παιδιά» είναι συλλέκτης κόμικ, όπως και ο ίδιος. Μία από τις πολλές συμπτώσεις που θα προκύψουν στην πορεία του Βασίλη.
Παρακολουθούσε μαθήματα στον Ορνεράκη όταν ένας φίλος που έκαναν παρέα, ο χορογράφος και σκηνοθέτης Χρήστος Παπαδόπουλος, του είπε «είμαι στη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Αθηνών, έλα να δεις τι γίνεται». Πήγε «για τη φάση» και τελικά το θέατρο έγινε ταυτόσημο της ζωής του.
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας και καθηγητής υποκριτικής. Ο πολυπράγμων Βασίλης Μαυρογεωργίου κατορθώνει με μαεστρία και να μεταπηδά από τον έναν ρόλο στον άλλον, χωρίς να χάνει ούτε κατ’ ελάχιστο την προσήλωση και το δώσιμό μου.
Για πρώτη φορά φέτος μπαίνει στον κόσμο της τηλεόρασης, μετά από χρόνια πεισματικής άρνησης. Η πρόταση για την κωμωδία του MEGA «Έχω παιδιά» στο πλευρό της Ευγενίας Σαμαρά, από την πένα του εξαιρετικά ευφυή Λάμπρου Φισφή, δεν θα μπορούσε να συνοδεύεται από απάντηση αρνητική.
Fast forward: Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μπορεί να μην έχει παιδιά βιολογικά, βιώνει όμως συνθήκες γονεϊκότητας, είτε ως ηθοποιός, είτε ως δάσκαλος.
Λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα, μιλάει στο ΒΗΜΑ για τα όσα θα ζήσει η Σάρα και ο Μιχάλης που «Έχουν παιδιά», για τη συνεργασία τους, για τους μικρούς συμπρωταγωνιστές του, για τη διαπαιδαγώγηση και για το κεφάλαιο βία ανηλίκων.
Παρακολουθώντας τα τρέιλερ του «Έχω παιδιά» ήμουν βέβαιη ότι έχεις παιδιά.
Ίσως, γιατί μέχρι να γυριστούν τα τρέιλερ, κάποια στιγμή έγιναν δικά μας αυτά τα παιδιά. Οπότε αρχίσαμε να έχουμε παιδιά γιατί περνάμε πολύ χρόνο μαζί τους. Μας οικειοποιήθηκαν πολύ γρήγορα κι έτσι αναπτύχθηκε η σχέση μας. Αν μας πούνε αυτό το παιδί είναι «δικό» σου, θα το δεχτούμε. Με έναν περίεργο τρόπο μπορεί να συμβεί λόγω της σύνδεσης που έχει δημιουργεί. Με την Ευγενία μάς φωνάζουν μαμά και μπαμπά.
Είναι για εκείνα ένα παιχνίδι.
Ακριβώς. Το βλέπουν ως παιχνίδι κι επίσης δημιουργούν μια πραγματική σχέση τρυφερότητας. Συνεργάζονται μαζί σου με έναν τρόπο πολύ οικογενειακό και σε πείθουν. Ξεχνάς κι εσύ ότι δεν έχεις παιδιά και ξαφνικά αποκτάς.
Επομένως πέρα από το επαγγελματικό κομμάτι, μπαίνεις και σε μία διαδικασία ιδιαίτερα προστατευτική και αγαπησιάρικη προς εκείνα.
Πάρα πολύ. Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα έλεγα στους φίλους μου ότι είναι σαν να μπαίνω σε ένα μάτριξ που έχω μια οικογένεια και είναι πιο πολλές οι ώρες που περνάω στο μάτριξ παρά στην κανονική ζωή μου. Ένα δεκάωρο από την ημέρα σου είσαι μπαμπάς του Τάσου και της Χαράς (του Κωνσταντίνου Κουρογένη-Κόλτση και της Αμαρυλλίδας Καπίρη). Αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποια είναι η αλήθεια; (γέλια).
«Όποιον στόχο κι αν βάζουμε ως ζευγάρι κατορθώνουν τα παιδιά μας και τον ανατρέπουν, φέρνοντας ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Μια χιονοστιβάδα καταστροφής!»
Τι μας περιμένει στο «Έχω παιδιά»;
Καταρχάς να σου πω ότι είναι πολύ θαυμαστό ότι ο Λάμπρος Φισφής κάνει ένα πολύ σπουδαίο πείραμα στην ελληνική τηλεόραση. Εκτιμώ πάρα πολύ ότι έχει μπει στη διαδικασία να μεταφέρει τον κόσμο του, το χιούμορ του και τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα σε μια τηλεοπτική σειρά.
Κι επίσης το πείραμα που αναφέρω σχετίζεται με το ότι βλέπουμε μια κωμωδία στην ελληνική τηλεόραση, η οποία δεν έχει καμία απολύτως υπερβολή σε σχέση με το πώς λειτουργούν τα πρόσωπα και οι σχέσεις. Ζούμε (σεναριακά) σε έναν πραγματικό κόσμο. Υπάρχουν κάποιοι κεντρικοί χαρακτήρες, οι οποίοι ενστερνίζονται κάποιες, ας πούμε, εκκεντρικές συνήθειες και συμπεριφορές, αλλά μέχρι εκεί.
Το χιούμορ αυτής της κωμωδίας ξεπηδάει μέσα από την απόγνωση των χαρακτήρων;
Έτσι ακριβώς. Το θαυμάζω αυτό στη γραφή του Λάμπρου. Γελάς όταν βλέπεις πόσο οι ήρωες φτάνουν σε αδιέξοδα και απελπίζονται. Έχει δημιουργηθεί μια μέση ελληνική οικογένεια. Η Σάρα και ο Μιχάλης είναι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ, που συνεργάζονται, που έχουν μια πολύ κοντινή σχέση.
Ο καθένας θέλει να ακολουθήσει τα όνειρά του, τη δουλειά του, τη ζωή του, αλλά στον πυρήνα όλων αυτών βρίσκονται τα δύο παιδιά τους. Τους δημιουργούν μία τεράστια ευτυχία και την ίδια στιγμή ένα τεράστιο πρόβλημα στα πάντα. Είναι δύο άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό βήμα γιατί πάντα εμφανίζεται ένα πρόβλημα με τα παιδιά.
Photo Credits: Σίσσυ Μόρφη
Ανατρέπουν τα πάντα;
Όποιον στόχο κι αν βάζουμε ως ζευγάρι κατορθώνουν και τον ανατρέπουν, φέρνοντας ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Μια χιονοστιβάδα καταστροφής, κάθε φορά πολύ ωραία δομημένη. Και μην ξεχνάμε ότι μέσα σε αυτό το οικογενειακό πλαίσιο φυσικά παρεισφρέουν η γιαγιά και ο παππούς. Η Μπέσσυ Μάλφα υποδύεται τη μητέρα της Ευγενίας και ο Ερρίκος Λίτσης υποδύεται τον πατέρα μου.
Κι όχι μόνο. Θα δείτε τους Νικόλα Παπαδομιχελάκη, Αθηνά Οικονομάκου, Λάμπρο Φισφή, Μάκη Παπασημακόπουλο, Ανθή Ευστρατιάδου, Θεανώ Κλάδη και Γιάννη Τσουμαράκη, οι οποίοι με τη σειρά τους κουβαλούν τη δική τους τρέλα. Είναι λες και έρχονται στη ζωή μας την κατάλληλη στιγμή για να βάλουν ένα πολύ μικρό εμπόδιο στο σημείο που θα πατήσουμε το πόδι μας ώστε να γλιστρήσουμε στην μπανανόφλουδα.
Μόνο εμπόδια ακούω.
Συνεχώς και από όλους. Ακόμα κι όταν έρχονται για να μας βοηθήσουν, συμβάλλουν στην καταστροφή ή μας ζητούν ένα μικρό αντάλλαγμα που θα το πληρώσουμε στην πορεία. Βέβαια, το τι είδους πρόβλημα δημιουργούν τα υπόλοιπα πρόσωπα έχει να κάνει με το πόσο χώρο τους δίνουμε εμείς. Και αυτό είναι πολύ αστείο γιατί καταλαβαίνεις πως για ό,τι παθαίνει η Σάρα και ο Μιχάλης, στην πραγματικότητα φταίνε οι ίδιοι γιατί το έχουν επιτρέψει να συμβεί.
View this post on Instagram
Κάθε επεισόδιο κι ένα όνειρο που καταλήγει στο απόλυτο χάος.
Πολύ σωστά (γέλια). Νομίζω ότι θα ταυτιστεί πολύ ένα ζευγάρι που έχει παιδιά σε σχέση με το ότι όσο κι αν πιστεύεις ότι έχεις τον έλεγχο, τελικά τον χάνεις κάθε μέρα. Δεν είμαι μπαμπάς, δεν ξέρω πώς είναι, αλλά υποθέτω βλέποντας τη σειρά ότι μάλλον κάτι τέτοιο βιώνει και ο Λάμπρος με τα δικά του παιδιά.
«Βρίσκω τρομερά καταπιεστικό ως καθεστώς το πώς είναι δομημένη η ελληνική κοινωνία βάσει της οικογένειας».
Έχει την έμπνευση στο σπίτι.
Απ΄ό,τι ξέρω έχει χρησιμοποιήσει πολύ από αυτό το υλικό.
Η συνεργασία με τα παιδιά (σας) πώς είναι;
Είναι συγκλονιστικό πώς παίζουν αυτά τα δύο παιδάκια. Ξέρουν τα λόγια τους καλύτερα από εμάς. Έρχονται και είναι τέλεια προετοιμασμένα σε σχέση με τους ενήλικες. Μου φαίνεται απίστευτο. Είναι πραγματικά εξαιρετικά το πώς πραγματικά νιώθω ότι μας βάζουν μέσα στην κατάσταση.
Και δεν είναι μόνο δύο, υπάρχει και ο γιος της Αθηνάς και του Νικόλα, τον οποίο υποδύεται ο Νικόλας Αλαφάκης. Εδώ στη σειρά μιλάμε για το παιδί-θαύμα, σε απόλυτη αντίθεση με τα δικά μας που όπου κι αν τα βάλεις θα κάνουν ό,τι χειρότερο μπορούν. Και τα τρία είναι επαγγελματίες, πάρα πολύ συγκεντρωμένα και με τρομερή ενέργεια όλες αυτές τις ώρες που απαιτούνται.
Η συνεργασία με το «ταίρι» σου; Με την Ευγενία Σαμαρά;
Είμαι πάρα πολύ τυχερός που είμαστε μαζί σε αυτή τη σειρά γιατί είναι μια εξαιρετική ηθοποιός και μία εξαιρετική συνεργάτιδα. Λειτουργούμε μαζί πραγματικά σε οτιδήποτε προκύπτει και στο γύρισμα, πέρα από το ότι οι ρόλοι μας στρατηγικά λειτουργούν στη σειρά μαζί. Μας έχει ενώσει όλο αυτό.
Είναι η πρώτη σου φορά στην τηλεόραση.
Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω στην τηλεόραση και νομίζω ότι είμαι πολύ τυχερός με αυτό το σενάριο κι αυτούς τους συνεργάτες.
Photo Credits: Σίσσυ Μόρφη
Σε παλαιότερες συνεντεύξεις δήλωνες αντίθετος.
Κι ακόμα είμαι. Δεν μου αρέσει η τηλεόραση, το δηλώνω (γέλια). Να το εξηγήσω λίγο παραπάνω. Στην τηλεόραση μαθαίνουμε τα λόγια, ταυτιζόμαστε πάρα πολύ με αυτό που συμβαίνει, κάνουμε πρόβα, το γυρίζουμε και τελείωσε. Και μένω να σκέφτομαι «αυτή η σκηνή θα μπορούσαμε να την είχαμε κάνει κι αλλιώς. Όμως; Πάει, έφυγε». Αυτό μου φαίνεται πολύ τρομακτικό με την τηλεόραση.
Στο θέατρο φτιάχνεις κάτι και μετά το ξαναβλέπεις. Το παίζεις, δοκιμάζεις και κάτι άλλο στην επόμενη παράσταση, το βελτιώνεις, το αλλάζεις. Στην τηλεόραση δουλεύεις πολύ με το κείμενο, το δίνεις και τελείωσε. Σίγουρα, εξελίσσεις τον χαρακτήρα από σκηνή σε σκηνή.
Το ωραίο και το καθησυχαστικό με το «Έχω παιδιά» είναι ότι υπάρχουν κάποιες ατάκες που επαναλαμβάνονται στα επεισόδια. Οι χαρακτήρες μας έχουν μοτίβο. Στην τηλεόραση ζεις πολύ περισσότερο καιρό με τον ήρωά σου. Ζεις κι άλλα γεγονότα, μαθαίνεις κι άλλες ιστορίες. Έρχεται ο Λάμπρος και μας λέει «θα ζήσετε μια φοβερή ιστορία την άλλη βδομάδα» και σκέφτομαι «τι άλλο πια θα ζήσουμε;».
Τι ήταν αυτό στο «Έχω παιδιά» που έριξε τελικά τις άμυνές σου;
Μάλλον έπαιξε ρόλο η γενναιοδωρία των συντελεστών οι οποίοι μου έστειλαν ολόκληρα σενάρια, όταν μου ζήτησαν να με δουν σε κάποια δοκιμαστικά. Διάβασα τα σενάρια και γέλαγα, ξετρελάθηκα.
Κατάλαβα ότι έχει δομή κι αυτό με κέρδισε πάρα πολύ. Να σου πω την αλήθεια, ξεχνάω πολλές φορές ότι κάνω τηλεόραση. Μου θυμίζει πολύ το θέατρο αυτό που συμβαίνει και νιώθω ότι τόσο καιρό κάνουμε πρόβες για να ανεβάσουμε μια κωμωδία η οποία όμως έχει ανέβει και δεν το έχω καταλάβει, σε λίγο παίζεται.
Κοινά δικά σου με τον ήρωά;
Υπάρχει ένα τρομερό κοινό στοιχείο της σειράς με την πραγματική μου ζωή. Ο πατέρας μου στη σειρά ήταν στρατιωτικός, όπως και ο πραγματικός πατέρας μου υπήρξε στρατιωτικός. Είναι χιουμοριστικός χαρακτήρας, αλλά μοιάζει λίγο η σχέση μας.
Η σειρά θίγει το ζήτημα της σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών;
Υπάρχουν ερωτήματα που απασχολούν τους ήρωές μας. Πρέπει να είσαι καλός με το παιδί σου; Πρέπει να είσαι αυστηρός; Πρέπει να το κάνεις να καταλάβει; Πρέπει να του βάζεις κάποια όρια; Υπάρχει μια σύγκρουση ανάμεσα στη Σάρα και στον Μιχάλη στο πώς αντιμετωπίζουν τα προβλήματα.
Ο Μιχάλης έχει μεγαλώσει σε ένα πιο σκληρό περιβάλλον και θα του έβγαινε ίσως κάποιες φορές ένας πιο αυστηρός χαρακτήρας. Από την άλλη η Σάρα επιμένει ότι πρέπει να εξηγούν στα παιδιά «αν δεν συμφωνήσουν, δεν προχωράμε». Ακολουθεί ένα πιο μοντεσσοριανό σύστημα, μια πιο σύγχρονη διαπαιδαγώγηση. Νομίζω ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πού γέρνει η ζυγαριά στο μεγάλωμα των παιδιών.
Χαίρομαι για τον τρόπο που η σειρά διαχειρίζεται τα θέματα. Δεν δίνει απαντήσεις. Δείχνει δύο ανθρώπους να αγωνιούν να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.
Μπορεί να μην είσαι γονέας, αλλά θα ήθελα το σχόλιό σου για το κοινωνικό φαινόμενο της βίας των ανηλίκων.
Πέρσι, στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μαζί με τη Σοφία Βγενοπούλου, τότε υπεύθυνη του Μικρού Εθνικού, ανεβάσαμε την ιστορία του «Πινόκιο» σε μια σύγχρονη εκδοχή της από τον Κρις Κούπερ που άγγιζε το ζήτημα της βίας σε μικρότερες ηλικίες.
Μιλήσαμε πάρα πολύ για την έννοια της ελευθερίας και για την ενέργεια αυτή που κρύβεται μέσα σε μια παιδική ψυχή, η οποία μπορεί να ακολουθήσει δύο δρόμους: αυτόν της δημιουργίας ή αυτόν της καταστροφής. Στη δική μου εποχή βγαίναμε από το σπίτι, πηγαίναμε στο σχολείο και κάπως ήμασταν λίγο στο άγνωστο. Υπήρχε ένας χρόνος ανακάλυψης του κόσμου, υπήρχε και μια επιφυλακτικότητα.
Νομίζω ότι τα παιδιά σήμερα έχουν άμεση επαφή με τον κόσμο. Τον βλέπουν ξεκάθαρα, διαλέγουν συμπεριφορές, ακούνε πράγματα τα οποία εμείς δεν είχαμε τόσο την ευκαιρία να ακούσουμε. Για παράδειγμα ο στίχος της τραπ κουβαλάει τρομερή βία μέσα του.
Τα παιδιά πολύ πιο γρήγορα ξεπερνάνε το στάδιο της έκπληξης και της ανακάλυψης του κόσμου και περνάνε στο στάδιο του «ενστερνίζομαι έναν χαρακτήρα και ένα στυλ στο πώς θα περάσω τα παιδικά και εφηβικά χρόνια της ζωής μου».
Έχεις βιώσει την κοινωνική πίεση του «εσύ πότε θα γίνεις πατέρας;»
Έχω αρχίσει και τη βιώνω αυτή τη στιγμή. Κατάγομαι από την Ικαρία κι όποτε πηγαίνω στο νησί ακούω ατάκες: «πότε θα παντρευτείς;»,«πότε θα κάνεις παιδάκι;». Προσπαθώ να τις αποφεύγω και να μην επηρεάζομαι. Δεν πιστεύω στον γάμο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω στα παιδιά. Διατηρώ ένα τεράστιο ερωτηματικό σε σχέση με αυτό ακόμα.
Βρίσκω τρομερά καταπιεστικό ως καθεστώς το πώς είναι δομημένη η ελληνική κοινωνία βάσει της οικογένειας. Στην πραγματικότητα μπορεί και να το φοβάμαι. Επίσης μου φαίνεται δύσκολο να εξηγήσω σε κάποιον αυτό που πιστεύω.
Λες «δεν θέλω να παντρευτώ» και σε κοιτάνε λες και σε βλέπουν να γυρνάς στους δρόμους με ένα ποδήλατο και να μιλάς στα περιστέρια. Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, να ανοίξουμε το θέμα της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Για τις μικρότερες κοινωνίες νομίζω ότι ακόμα είναι τρομερό ταμπού. Στην ελληνική επαρχία συζητιέται ως η καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας. Είμαι σίγουρος ότι παίζει ρόλο η επαφή μιας κοινωνίας με το θέατρο.
«Χαίρομαι για τον τρόπο που το ‘Έχω παιδιά’ διαχειρίζεται τα θέματα γονέων-παιδιών. Δεν δίνει απαντήσεις. Δείχνει δύο ανθρώπους να αγωνιούν να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος».
Γιατί το λες;
Το θέατρο πάντα βάζει τον άνθρωπο σε μια διαδικασία σκέψης και επεξεργασίας τέτοιων ζητημάτων. Δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα το θέατρο είναι σωστά μοιρασμένο. Είναι διοχετευμένο στις μεγαλουπόλεις και οι περισσότερες παραστάσεις που ταξιδεύουν σε μικρότερα μέρη δεν είναι οι παραστάσεις που πραγματικά σε βάζουν σε σκέψη.
Η δική σου ανάγκη να γράφεις, συνεχίζεται;
Ναι, ναι. Γράψαμε ένα έργο με την Τζούλια Διαμαντοπούλου, με την οποία έχουμε ξεκινήσει μια ωραία συνεργασία, που θα ανέβει στο Θέατρο Τέχνης στις 23 Δεκεμβρίου. Η παράσταση θα λέγεται «Καταραμένος Κόσμος». Πρόκειται για ένα θρίλερ τεχνολογικό που πραγματεύεται τη σχέση του γονέα με το παιδί του, τη διαπαιδαγώγηση δηλαδή, αλλά μέσα σε αυτό μπαίνει και το AI. Εντελώς συμπτωματικά, αλήθεια ξεκίνησα να το γράφω πριν καν μου πούνε για τη σειρά.
Επίσης, διδάσκεις πολλά χρόνια.
Ναι. Την αγαπάω πολύ τη διδασκαλία. Είναι μία συνθήκη τρομερά ανεκτίμητη σε σχέση με την πορεία ενός καλλιτέχνη. Μαθαίνεις πάρα πολλά δουλεύοντας με τους μαθητές. Για το πώς ένας άνθρωπος αντιλαμβάνεται όλα τα υλικά της υποκριτικής, αλλά και κατευθύνοντας τον στο να εξελιχθεί, αντιλαμβάνεσαι και τις δικές σου αδυναμίες και πώς να τις διαχειρίζεσαι. Ένας δρόμος αυτογνωσίας, με τα παιδιά να λειτουργούν πάντα ως ένας καθρέφτης μας.
Photo Credits: Σίσσυ Μόρφη
Μία ακόμα οικογένεια για εσένα.
Έλεγα στον Λάμπρο ότι εγώ, με έναν τρόπο, ξέρω πώς είναι να είσαι γονιός από τους μαθητές μου. Πρέπει να είσαι εκεί για αυτά τα παιδιά. Πρέπει να τους κρατήσεις το ενδιαφέρον, να τα εμπνεύσεις, να τα καθοδηγήσεις, να μην χάσεις την υπομονή σου, να τα αγαπάς. Όλα αυτά είναι στοιχεία ενός γονιού.
Έρχεται και η παράσταση «Τα πήρες όλα κι έφυγες» στο Παλλάς, αφιερωμένη στη ζωή του Στράτου Διονυσίου. Έχεις αναλάβει τη σκηνοθεσία.
Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Γιάννης Κέντ. Μου είπε «θα σου πω ένα όνομα και πες μου πώς σου φαίνεται. Στράτος Διονυσίου». Η απάντησή μου; «Δεν το πιστεύω ότι μου το λες. Έχω μεγαλώσει με τον Στράτο Διονυσίου». Ο παππούς μου είχε μέχρι και φωτογραφία του στο σπίτι.
Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα, συναντηθήκαμε με τον Κώστα Σαμαρά που γράφει το κείμενο, αφού έχει κάνει πολύμηνη έρευνα και συνεντεύξεις με την οικογένεια του Διονυσίου και με ανθρώπους που δούλεψαν μαζί του.
Ήταν απίστευτο το πόσο άμεσα με έβαλε μέσα σε έναν υπέροχο κόσμο: τη ζωή του Στράτου που είναι ταυτόσημη με τη νύχτα. Στο Παλλάς πάμε να αποτυπώσουμε πάνω στη σκηνή μια εποχή που είχε μια πολύ δική της προσωπικότητα. Μια εποχή που μεσουρανούσε ο Στράτος, που μεσουρανούσε το ΠαΣοΚ, που μεσουρανούσε η ελληνική νοοτροπία «βγαίνω έξω και τα σπάω και γλεντάω». Υπάρχει και το τραγούδι του Στράτου «Η ζωή τραγούδι θέλει. Φτάνουν τα προβλήματα». Βρίσκω πάρα πολύ γοητευτικό αυτό το εγχείρημα.
Στην παράσταση θα τραγουδήσουν και οι τρεις γιοι του;
Ο Στέλιος, ο Άγγελος και ο Διαμαντής συμμετέχουν στην παράσταση, όπως και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης με ζωντανή ορχήστρα στη σκηνή. Τον Στράτο θα ενσαρκώσει ο Γιάννης Τσορτέκης. Κοντά του, ήρωες της ζωής του Στράτου, η Μαρία Κεχαγιόγλου και ο Γιάννης Νταλιάνης. Πρεμιέρα θα κάνει στις 12 Μαρτίου του 2025.
Θα σε αφήσω με κάτι που διάβασα ότι έχεις πει και το βρήκα πολύ όμορφο: «ας αποτύχουμε ψάχνοντας».
Η δασκάλα μου, η Νέλλη Καρρά, λέει πολύ συχνά ότι στην τέχνη δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα προσωπικά. Από τη στιγμή που θα αρχίσεις να παίρνεις κάτι προσωπικά, είναι η στιγμή που σταματάς να εξελίσσεσαι.
Η αποτυχία είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει με μια διαδρομή. Δεν πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου αποτυχημένο. Μπορείς απλά να πεις «απέτυχα» και συνεχίζω. Έχει προηγηθεί για εμένα μια πολύ ωραία χρονιά στο Εθνικό, έχοντας κάνει ο ίδιος ακρόαση από την οποία πέρασε μεγάλος αριθμός εξαιρετικών ηθοποιών.
Έτσι λοιπόν, όταν μου πρότειναν να με δουν για το «Έχω παιδιά», σκέφτηκα «για ποιο λόγο να μην εκτεθώ κι εγώ;» Κάνει καλό στον εγωισμό μας να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και δεν πειράζει αν αποτύχουμε. Ο φόβος είναι μεγάλη παγίδα. Όσο γρηγορότερα ξεμπερδέψεις με τον φόβο και αρχίζεις να δέχεσαι την «καταστροφή» της ζωής, τόσο πιο χαρούμενος θα είσαι.
INFO:
«Έχω παιδιά» στο MEGA, πρεμιέρα τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου στις 21:00.
4 πρωτότυπα επεισόδια έρχονται back to back από τη Δευτέρα 14 έως την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου στις 21:00.
*Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.
