Η απόφαση των Ανδρουλάκη – Δούκα να μην σπαταλήσουν χρόνο και ενέργεια σε ένα μεταξύ τους τηλεοπτικό ντιμπέιτ ήταν μία ελπιδοφόρος ένδειξη για το ότι μπορεί να έχουν έστω μερικά ίχνη επίγνωσης και συναίσθησης.
Αν υποθέσει κάποιος ότι η διαδικασία εκλογής ηγεσίας του ΠαΣοΚ εξακολουθεί να προξενεί κάποιο ενδιαφέρον και να έχει κάποια σημασία, ο ρεαλισμός των υποψηφίων είναι κάτι ενθαρρυντικό. Αρκέστηκαν στο να αναμένουν την συμμετοχή στη δεύτερη εσωκομματική κάλπη της Κυριακής.
Προφανώς και δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, άλλοι είναι οι λόγοι για τους οποίους κανένας από τους δύο δεν επιθυμούσε μία τέτοια συζήτηση και το θέατρο της επίρριψης ευθυνών για αυτό που έχασε το φιλοθέαμον κοινό, είναι απλώς μία επιβεβαίωση εκείνων που στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν επιφυλακτικοί.
Η ματαίωση του ντιμπέιτ ήταν μία πολλαπλώς σοφή απόφαση. Ειδικώς δε, αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι ομάδες των δύο υποψηφίων είχαν αποκλείσει την διεξαγωγή του την Πέμπτη, επειδή γνώριζαν ότι ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου εναντίον της Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ. Θα ήταν προφανώς άνιση η αναμέτρηση των δύο «προϊόντων», με όρους τηλεθέασης αλλά και για έναν επιπλέον λόγο.
Η εμφάνιση αυτής της ομάδας την Πέμπτη το βράδυ, ο συντονισμός της, η αποφασιστικότητά της και ο τρόπος με τον οποίο εμφανώς εμπνέεται από τον προπονητή της, βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής μετριότητας, η οποία παρατηρείται καθημερινώς και με πολλές αφορμές. Είναι το ακριβώς αντίθετο, θετικό παράδειγμα.
Και αν στη θέση του «προπονητή» βάλει κανείς τον «πολιτικό ηγέτη», θα μπορούσε να αντλήσει ερεθίσματα. Αρκεί βέβαια να μην είναι κάποιος εντελώς «άμπαλος».
