Στη φύση η παρθενογένεση είναι σπάνια, στους πολέμους αδύνατη. Γι’ αυτό, μην έχετε καμία αμφιβολία: οι βάσεις για τον επόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή μπήκαν τον τελευταίο χρόνο.

Όταν ισραηλινοί πολιτικοί ή στελέχη των μυστικών υπηρεσιών κάνουν μια εκτίμηση για τις αιτίες που οδήγησαν την Χαμάς να επιτεθεί στο Ισραήλ πριν από ένα χρόνο, συχνά καταλήγουν στις εξής τρεις: η επιθυμία για τζιχάντ, η διαπίστωση ότι το Ισραήλ ήταν πολιτικά διχασμένο άρα ευάλωτο, και η πεποίθηση ότι το Ιράν και ο «άξονας της αντίστασης» θα έμπαιναν στον πόλεμο στο πλευρό των Παλαιστινίων.

Καμία αναφορά στο ότι οι Παλαιστίνιοι ακόμα δεν έχουν κράτος και οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, ειδικότερα, ζούσαν (και ζουν) στην μεγαλύτερη «υπαίθρια φυλακή» αφού η Λωρίδα είναι κλειστή απ’ όλες τις πλευρές και κανείς δεν επιτρεπόταν (ούτε επιτρέπεται) να βγει, ούτε καν κολυμπώντας από τη θάλασσα. Όταν κάποιος ζει επί δεκαετίες υπό αυτές τις συνθήκες, δεν χρειάζεται «επιθυμία για τζιχάντ» ούτε «πίστη στο Ιράν» για να ξεσηκωθεί. Η αιτία βρίσκεται εκεί από μόνη της: η απουσία κράτους.

Υπολογίζεται ότι το 60% των σημερινών μαχητών της Χαμάς είχαν μείνει ορφανοί ως παιδιά εξαιτίας των Ισραηλινών. Οι ψυχικά τραυματισμένοι του σήμερα αποτελούν την πιο πρόσφορη και προφανή δεξαμενή για την στρατολόγηση μαχητών του αύριο.

Τραύμα όμως υπάρχει και από τις δύο πλευρές. Οι Ισραηλινοί εκδηλώνουν το δικό τους ψυχικό τραύμα στρίβοντας πολιτικά όλο πιο δεξιά. Πριν από ένα χρόνο, ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου ήταν σχεδόν τελειωμένος. Σήμερα, η δημοτικότητά του έχει ανέβει και αν γίνονταν εκλογές, το κόμμα του θα ερχόταν πρώτο.

Αλλά και οι αριστεροί Ισραηλινοί έχουν μετατοπιστεί πιο δεξιά ύστερα από ένα χρόνο πολέμου. Οι περισσότεροι, αντί για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, μιλούν για κάποια «παλαιστινιακή οντότητα». Σχεδόν όλοι θεωρούν τη Χεζμπολάχ απειλή που πρέπει να εξολοθρευτεί και όλοι βλέπουν την ανάγκη να αντιμετωπιστεί σκληρά το Ιράν.

Η περιφερειακή διάσταση που έχει πάρει ο πόλεμος λειτούργησε ενωτικά για τους Ισραηλινούς. Δεν λειτουργεί όμως καθησυχαστικά για την προοπτική της ειρήνης στην περιοχή.

Η Χαμάς, λέγεται, έχει σήμερα έναν μόνο στόχο: να επιζήσει ως ιδεολογία (και άρα ως κίνημα) μετά τον πόλεμο. Οι συνθήκες διευκολύνουν αυτό τον στόχο. Αλλά, μαζί με όλα τα παραπάνω, βάζουν τις βάσεις για τον επόμενο πόλεμο.