Γεννήθηκε με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, εξελίχθηκε μαζί της, και μετά από 50 χρόνια πρωταγωνιστεί στο πολιτικό στερέωμα. Κυβερνά αυτοδύναμη για δεύτερη συνεχή θητεία, χωρίς να νιώθει ότι η αντιπολίτευση την απειλεί άμεσα. Η Νέα Δημοκρατία, η κεντροδεξιά, φιλελεύθερη παράταξη της χώρας γιορτάζει την ίδρυσή της.

«Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη» αναφέρει η ιδρυτική διακήρυξη της 4ης Οκτωβρίου του 1974.

Κοιτώντας πίσω θα διαπιστώσει κανείς ότι η παράταξη αυτή άντεξε σε μια πορεία που μόνο εύκολη δεν ήταν. Ούτε οι κομματικές επιδόσεις ήταν πάντα καλές, αφού για χρόνια η πλειοψηφία των πολιτών έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στο αντίπαλο ΠαΣοΚ, ούτε οι συνθήκες βοηθούσαν. Πιο χαρακτηριστική είναι η περίοδος των μνημονίων όταν και χρειάστηκε να γίνουν πολιτικές ακροβασίες και επώδυνοι συμβιβασμοί. Τότε έφτασε στο ιστορικό χαμηλό του 18,85%. Ήταν Μάιος του 2012, όταν ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα κατέρρεε. Χρειάστηκε να φτάσει στο 2019 για να ανακάμψει πλήρως με ποσοστό 39,85% και 158 έδρες.

Η Νέα Δημοκρατία πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια με το αποτύπωμα του ιδρυτής της, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Του «Εθνάρχη» όπως έχει μείνει στην ιστορία από τους υποστηριχτές του. Του ανθρώπου που ευτύχησε να υπογράψει την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, στο ισχυρό -και κλειστό μέχρι τότε- οικονομικό κλαμπ, που θα έβαζε την Ελλάδα σε μια πορεία ανάπτυξης και εξωστρέφειας. Μια πορεία ευρωπαϊκή που κανείς στη ΝΔ δεν διανοήθηκε να θέσει ποτέ σε κίνδυνο. Του ανθρώπου που νομιμοποίησε το ΚΚΕ, που διοργάνωσε δημοψήφισμα στο οποίο οι πολίτες ψήφισαν υπέρ της κατάργησης της βασιλείας. Κινήσεις που θα επούλωναν τις μεγάλες πληγές του 20ου αιώνα. Κινήσεις που θα έκαναν τον Καραμανλή να μοιάζει σχεδόν αριστερός στα μάτια του τότε άκρως συντηρητικού ακροατηρίου.

Είναι προφανές ότι σε μια πορεία 50 ετών υπήρξαν και στιγμές δύσκολες, στιγμές εσωστρέφειας, στιγμές που ακόμα και κορυφαία στελέχη που γαλουχήθηκαν με τις αρχές και τις αξίες της ΝΔ απείλησαν την ενότητα και τη συνοχή της. Άλλοτε με σοβαρότερες αφορμές και καθαρά πολιτικές και άλλοτε με τις προσωπικές επιδιώξεις και τις ηγετικές φιλοδοξίες να επικρατούν. Αλλωστε η συντηρητική παράταξη έχει «τζάκια» τα οποία κατά καιρούς φουντώνουν ανεβάζοντας την θερμοκρασία πίσω από τις κλειστές πόρτες. Πρώτα στη Ρηγίλλης, έπειτα στη Συγγρού και τώρα στην Πειραιώς, εκεί δηλαδή όπου έχει χτυπήσει η καρδιά της γαλάζιας παράταξης αυτά τα 50 χρόνια. Στο τέλος βέβαια όπως μας δείχνει η ιστορία επικρατεί η ρήση του αείμνηστου Ευάγγελου Αβέρωβ που σε μια στιγμή κρίσης είχε προειδοποιήσει ότι ««το πρόβατο που φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος».

Οι κακές στιγμές δεν ήταν βέβαια μόνο εσωτερικές. Υιοθετήθηκε για χρόνια η λογική του πελατειακού κράτους των «δικών μας παιδιών», χάθηκε κατά τους επικριτές της η ευκαιρία ενός οικονομικού νοικοκυρέματος κατά την δεύτερη θητεία της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή (2004-2007), ενώ κατηγορείται ότι εφάρμοσε το δόγμα της αδράνειας σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής φοβούμενη να πάρει γενναίες αποφάσεις λόγω του πολιτικού κόστους.

Το σίγουρο είναι ότι για να αντέξει ένας πολιτικός οργανισμός 50 χρόνια οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικός. Όπως οφείλει και να προσαρμόζεται στις συνθήκες κάθε εποχής, να εξελίσσεται, να διευρύνει την επιρροή του, να ανανεώνει το δυναμικό του. Να μπορεί να «παντρεύει» εν προκειμένω τη λαϊκή και τη συντηρητική Δεξιά, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και να φτάνει ως το προοδευτικό Κέντρο. Κατά πολλούς αυτό πέτυχε η ΝΔ του 41%.

Συγκολλητικές ουσίες αυτού του εγχειρήματος είναι η ευρωπαϊκή πυξίδα, η «αλλεργία» στον καθολικό κρατισμό, η ανάπτυξη του επιχειρείν, η ανάγκη δημόσιας ασφάλειας αλλά και ισχυρής εθνικής άμυνας. Δεν είναι τυχαίο ότι επί των ημερών της σημερινής ΝΔ υλοποιείται ένα φιλόδοξο πρόγραμμα αναβάθμισης των Ενόπλων Δυνάμεων που ξεκίνησε με την προμήθεια των γαλλικών Rafale, την ναυπήγηση νέων φρεγατών για το ΠΝ και θα ολοκληρωθεί σε πρώτη φάση κοντά στα τέλη της τρέχουσας δεκαετίας όταν προγραμματίζεται να προσγειωθούν στην Ελλάδα τα πρώτα F-35.

Η σημερινή ηγεσία της μπορεί, όπως είπαμε εξ αρχής, να μην απειλείται από την αντιπολίτευση αλλά έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά προβλημάτων της καθημερινότητας που εξελίσσονται σε πονοκέφαλο. Ακρίβεια και στεγαστική κρίση πιέζουν τα νοικοκυριά και τους νέους, οι γαλάζιοι βουλευτές δυσανασχετούν και οι υπουργοί τους απαντούν με τσάι, συμπάθεια και γκουρμέ γεύματα και τα ερωτήματα σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών, το πρωτοφανές δυστύχημα στα Τέμπη που σημάδεψε την κοινωνία και η αλαζονική στάση κορυφαίων στελεχών θολώνουν την εικόνα του Μαξίμου.

Και έπεται η προεδρική εκλογή. Τα ονόματα που κυκλοφορούν στον Τύπο μοιάζουν με επιλογές κατευνασμού της Δεξιάς ένα μέρος της οποίας θεωρεί επίσης τον Κυριάκο Μητσοτάκη σχεδόν αριστερό, ειδικά μετά την ψήφιση της ισότητας στον γάμο.

Θα σπάσει μια παράδοση που κρατάει στη χώρα από το 1994 και θέλει την κυβερνητική παράταξη να προτείνει πρόεδρο από το αντίπαλο στρατόπεδο; Το ερώτημα προφανώς δεν μπορούμε να το απαντήσουμε εδώ.

Μπορούμε όμως λόγω της ημέρας να ανατρέξουμε σε ολόκληρη της ιστορία της ΝΔ όπως την κατέγραψε στο ΒΗΜΑ ο πολιτικός συντάκτης Άρης Ραβανός: