Αψεγάδιαστος εμφανισιακά, ετοιμόλογος, σε διαρκή εγρήγορση, με σχεδόν απόλυτο αυτοέλεγχο στις εκφράσεις του προσώπου και τις κινήσεις του σώματός του και, παρά την φαινομενική ηρεμία, με μια υφέρπουσα ένταση.

Ο Ζορντάν Μπαρντελά, το «πουλέν» της Μαρίν Λεπέν, ο διάττων αστήρ, πρόεδρος και Ευρωβουλευτής της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης, ο παρ’ ολίγο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας, μπορεί να πέρασε από κάποιους απαρατήρητος, διερχόμενος, σήμερα το απόγευμα, το lobby κεντρικού ξενοδοχείου, στην Αθήνα, προκειμένου, να μετάσχει στο Athens Democracy Forum.

Ωστόσο, στη δια ζώσης επαφή μαζί του μπορεί κανείς να αντιληφθεί πώς προέκυψε  ο όρος  «bardelomania» και γιατί ο 29χρονος πολιτικός έχει γίνει στη χώρα του «brand», κι αντιμετωπίζεται σε κάθε εμφάνισή του σαν «ροκ σταρ». Έχει το « νακ», το «μέταλλο» του πρωταγωνιστή, συγχρόνως, το χαμαιλεοντισμό που απαιτείται για να ελίσσεσαι, όντας στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής.

Στενοχωρήθηκε, που ενώ το περίμενε, τελικά δεν προσγειώθηκε στο πρωθυπουργικό μέγαρο Ματινιόν, κατά τις πρόσφατες πρόωρες γαλλικές εκλογές; «Ναι», απάντησε, αφοπλιστικά ειλικρινής, με το ασάλευτο χαλαρό σταυροπόδι, ο νεαρός μετρ των ελιγμών, που στις «δύσκολες» ερωτήσεις, παρά το αστραφτερό πρόσωπο, την παθιασμένη κίνηση των χεριών και το θόλωμα των ιδεολογικών ορίων, δεν μπόρεσε να εξαφανίσει την ξενοφοβία και τον ρατσισμό του.

Οι ερωτήσεις που τον ζόρισαν και οι αντιφάσεις

Ήταν εντυπωσιακό να παρακολουθείς πώς στις ερωτήσεις που τον ζόριζαν για ελάχιστα μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου το πρόσωπό του σκοτείνιαζε,  περνώντας σαν «αστραπή» από πάνω του μια ανεπαίσθητη σύσπαση. Και πώς αμέσως ανακτούσε τον αυτοέλεγχο, αμέσως ξαναφορούσε τη μάσκα της ευγένειας, και της ευγλωττίας.

Κομψός (κοστούμι-γραβάτα) και στη συνομιλία του στην Αθήνα, με τον επικεφαλής του γραφείου των New York Times, στο Παρίσι, Ρότζερ Κοέν, το  χωρίς ανώτατη εκπαίδευση ή πτυχίο ευφραδές «πρωτοπαλίκαρο» της Εθνικής Συσπείρωσης, ανέπτυξε με συγκρατημένο πάθος μανιχαϊστικά σχήματα, για την οικονομία, το μεταναστευτικό, την Ευρώπη κ.ά., χωρίς αμφιταλαντεύσεις, πέφτοντας σε αντιφάσεις, αναφορικά με το ιδεολογικό πρόσημό του (υπερτόνισε ότι το κόμμα εξελίχτηκε από την εποχή του Ζαν Μαρί Λεπέν και δεν είναι πλέον αντισημιτικό, αντιμεταναστευτικό). Υποστηρίζοντας, με ευγενική επιθετικότητα, πως «δεν μπορεί ένα κόμμα του 37%  να είναι ξενοφοβικό», αρνούμενος, συγχρόνως τη μομφή  ότι μαζί με το Μελανσόν αποτελούν τα δύο άκρα. Εμείς είμαστε η φωνή της λογικής ο Μελανσόν είναι ο ακραίος, ήταν το μοτίβο του.

Παρόλη την εξαιρετική προσπάθεια να φανεί συγκαταβατικός, ανεκτικός, «κανονικός», απ’ το «καλημέρα» σκιαγράφησε με μελανά χρώματα τη μουσουλμανική κοινότητα στη Γαλλία,  απ΄ την οποία «υπέφερε» η περιοχή που μεγάλωσε, στο Σάν Ντενί, παρότι θέλησε να επαναλάβει ότι και ο ίδιος έχει μεταναστευτικές ρίζες (από την Ιταλία). Υπερτόνισε ωστόσο ότι ουδεμία σχέση έχουν οι μετανάστες των δεκαετιών του ‘60 κι ‘70 , όπως η οικογένειά του, που «σέβονται τη χώρα που τους υποδέχτηκε», με τους μεταγενέστερους, εξαιτίας των οποίων «αυξήθηκαν η εγκληματικότητα και οι βιασμοί» (στο 93% θύτες είναι «ξένοι» τόνισε).

«Στη Γαλλία για να κυβερνήσεις πρέπει να χάσεις τις εκλογές»

«Το ότι αμφισβητώ την μεταναστευτική πολιτική της χώρας μου δεν με κάνει ακροδεξιό και λαϊκιστή. Πρέπει να βάλουμε τάξη», αμύνθηκε, ισχυριζόμενος  ότι η ιδεολογία της Χαμάς, που επιτέθηκε στις 7 Οκτωβρίου το 2023 στο Ισραήλ, «επιζεί στη Γαλλία». «Είμαστε ξενοφοβικοί;» ήταν το ερώτημα που έθεσε προς όλους. Και σαν τον καλύτερο ηθοποιό, κοιτώντας το ακροατήριο, το απάντησε μονος του μονολεκτικά: «Όχι!». Την ισλαμοβική ρητορική του βάσισε σε μια φράση: «Δεν θέλω η χώρα μου να εξαφανιστεί».

«Στη Γαλλία για να κυβερνήσεις πρέπει να χάσεις τις εκλογές», κατηγόρησε εμμέσως τον Εμμανουέλ Μακρόν, τον οποίο κατονόμασε ως υπεύθυνο που «μαζί με τα ακροαριστερά κόμματα  δεν μας επιτρέπει να κυβερνήσουμε».  Κάτι που «δεν μπορεί να συνεχιστεί», σχολίασε, με πρόσωπο σαν μάσκα, συγκρατώντας το θυμό.

Παρότι προέβλεψε ότι ο Μακρόν δεν θα μακροημερεύσει ως το ’27, χρονιά που «θα νικήσουμε» – δεν έκρυψε, στο μεταξύ,  το κόμπλεξ ότι η Εθνική Συσπείρωση αντιμετωπίζεται σαν πολίτες β’ διαλογής -,  δεν άνοιξε τα χαρτιά του για το αν το κόμμα θα δώσει «κλωτσιά» στην νέα κυβέρνηση, προτού ολοκληρωθεί η θητεία της.

Θα είναι υποψήφιος πρόεδρος το 2027; «Όχι», απάντησε χαμογελώντας. Μια άρνηση που, έχοντας απέναντί σου αυτό το νέας κοπής, με το δέον θράσος, πολιτικό ζώο, μεταφράζεται, χωρίς ακροβατισμούς, κι ως «ναι».