Εβελίνα Παπούλια στο ΒΗΜΑ: «Δεν με ενδιαφέρει να ξαναπαίξω μια κωμωδία του πάλαι ποτέ»

Η συνειδητή τηλεοπτική αποχή έλαβε τέλος όταν στα χέρια της έφτασαν τα πρώτα σενάρια για την καθημερινή κωμική σειρά της ΕΡΤ, «Αρχελάου 5». Η Εβελίνα Παπούλια ξεκίνησε να γελάει.

Και ήταν αυτός ο οδηγός της. Η απάντηση ήταν θετική κι έτσι στη ζωή της μπήκε η Κέλλυ Κομοντάκη, μια γυναίκα «με τρέλα κι έναν σουρεαλισμό στις αντιδράσεις που μου αρέσει», όπως αναφέρει στο ΒΗΜΑ η Εβελίνα Παπούλια.

Η κουβέντα ανοίγει για να χωρέσει τα «απρόσωπα» σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα, τους followers που δεν κάνουν τον ηθοποιό και την έννοια της εκδίκησης.

Η Εβελίνα Παπούλια επιλέγει να καταπιάνεται με πράγματα που της κάνουν κέφι. «Πιστεύω ότι (ιδιαίτερα) μετά τα 50 η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί μόνο τα θέλω της και όχι τα πρέπει της», θα πει με αφορμή την ηρωίδα της, αφήνοντάς μας να καταλάβουμε ποιον δρόμο ακολουθεί και η ίδια στη ζωή της.

«Δεν μου άρεσαν οι ρόλοι που μου πρότειναν. Για αυτό και απείχα από την τηλεόραση». Απλά, μεστά και με ειλικρίνεια επιχειρηματολόγησε επί της τηλεοπτικής αποχής σας. Τι ήταν αυτό που άλλαξε όταν πήρατε στα χέρια σας τα πρώτα σενάρια της «Αρχελάου 5»;

Αρχικά να πω ότι οι προτάσεις που είχα αυτά τα χρόνια αφορούσαν σε ρόλους κακών ηρωίδων, αλλά όχι δομημένα με έναν τρόπο ψυχολογικό, ώστε να δικαιολογεί την «κακία» μέσα στη ροή των σειρών.

Αυτό το μονοδιάστατο «είμαι κακός» δεν μου λέει τίποτα. Μου φαίνεται σχεδόν αστείο. Κανείς δεν είναι μόνο κακός. Έχει και τις τρωτές του στιγμές και ένα «βιογραφικό» το οποίο πάντα θα πρέπει να δικαιολογεί τις πράξεις του.

Επομένως, αυτός ήταν ο λόγος που απείχα από την τηλεόραση. Πριν μιλήσουμε για την «Αρχελάου 5», να σας πω ότι μου αρέσουν πάρα πολύ οι δραματικοί ρόλοι στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο και οι κωμικοί ρόλοι στην τηλεόραση.

Πώς το σκέφτεστε;

Η κινηματογραφική ταινία έχει αρχή, μέση και τέλος κι έτσι ο ρόλος θεωρώ ότι δίνεται στον θεατή πιο ολοκληρωμένος. Από την άλλη, επιλέγω την κωμωδία στην τηλεόραση για έναν πολύ απλό λόγο.

Κάνεις τον τηλεθεατή ευτυχισμένο μετά από μια πολύ φορτισμένη ημέρα. Τον κάνεις χαρούμενο, του δίνεις αισιοδοξία, του αλλάζεις για λίγο το κλίμα της δύσκολης καθημερινότητας.

Όταν λοιπόν μου έγινε η πρόταση για την «Αρχέλαου 5», είχα πάρα πολλά χρόνια να γελάσω διαβάζοντας μια κωμωδία. Μου άρεσε το ότι είναι ένα σενάριο εντελώς ρεαλιστικό και ταυτόχρονα εντελώς σουρεαλιστικό. Δεν περιμένεις τι θα συμβεί.

Με γέμισε χαρά γιατί η ίδια η ζωή μας είναι έτσι. Εκεί που νομίζουμε ότι θα έρθει από κάπου η απάντηση των προβλημάτων μας, έρχεται από κάπου αλλού ή ένα γεγονός ανατρέπει το άλλο. Αυτό το στοιχείο υπάρχει πολύ μέσα στο σίριαλ.

Είναι μια καινούργια πρόταση, μια καθημερινή κωμωδία, και σαφώς δεν είναι πάντα εύκολο να την αφομοιώσει αμέσως το κοινό. Παντρεύει δύο γενιές διαφορετικές. Και είναι σημαντικό να τονίσω πόσο μου κέντρισε το ενδιαφέρον η γραφή της ομάδας των σεναριογράφων.

Οι δυσκολίες που σίγουρα προκύπτουν από το καθημερινό πώς μπορούν να συνδυαστούν με τα πολλά παράλληλα που κάνετε εσείς;

Όταν έχεις ένα γύρισμα, είτε καθημερινό είναι είτε εβδομαδιαίο, έχεις μπροστά σου ένα δεκάωρο γύρισμα, οπότε είμαι αφοσιωμένη σε αυτό. Όταν ολοκληρώνεται, αφοσιώνομαι σε άλλα πράγματα που με ενδιαφέρουν, όπως είναι η ραδιοφωνική εκπομπή που κάνουμε με τον Διονύση Καστόρα.

«Διαμορφώνω έτσι τη ζωή μου πλέον ώστε να κάνω μόνο πράγματα τα οποία τα κάνω κέφι».

Αναγκαστικά όμως στην εξίσωση μπαίνει και η κόπωση.

Θεωρώ ότι είμαι ένας αρκετά τυχερός άνθρωπος στο πώς φιλτράρω τα πράγματα. Το μοναδικό πράγμα που με κουράζει είναι όταν κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Όταν καταπιάνομαι με πράγματα που μου αρέσουν και με ευχαριστούν, η κούραση είναι πάρα πολύ γλυκιά. Είναι σαν να έχω κάνει προπόνηση και έχω μια κόπωση γλυκιά.

Η Κέλλυ της «Αρχελάου» τι άνθρωπος είναι;

Είναι ένας άνθρωπος που για ‘μένα εσωτερικά δεν έχει ηλικία. Ταυτόχρονα όμως, λόγω καταβολών, έχει και κάτι κατινιές, κάτι μικρότητες, τις οποίες όμως και πάλι η ηθική της την εμποδίζει να τις ολοκληρώσει.

Συνδέεται πολύ με τους ανθρώπους. Τους αγαπάει και όταν δεν τους αγαπάει γίνεται επιθετική, αλλά και πάλι έχει τον ηθικό φραγμό να μην το τερματίσει. Δεν είναι δηλαδή εκδικητική σε σημείο που να την κάνει αντιπαθή ή κακιά, αλλά γίνεται πικρόχολη πολλές φορές.

Ταυτόχρονα έχει μια τρέλα, έναν σουρεαλισμό στις αντιδράσεις της που μου αρέσει.

«Η Αρχελάου 5 έχει ένα σενάριο εντελώς ρεαλιστικό και ταυτόχρονα εντελώς σουρεαλιστικό. Πρόκειται για μια καινούργια πρόταση και σαφώς δεν είναι πάντα εύκολο να την αφομοιώσει αμέσως το κοινό».

Πολλές φορές γίνεται αδίστακτη προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της.

Γίνεται αλλά και πάλι η ηθική της τής βάζει φρένο. Είναι ένας έξυπνος και ευρηματικός άνθρωπος. Εξού και ότι ξεκίνησε ως νυχού και κατέληξε να είναι διευθύντρια παραγωγής σε κανάλι. Έχει στήσει πολλές καριέρες, όπως του άντρα της και της κολλητής της, παρόλο που έφαγε πολύ μεγάλα χαστούκια και από τους δύο. Και πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει να κάνει νέα αρχή.

Και είναι πολύ ωραίο στην ηλικία των 50 να νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις καινούργια αρχή, είτε επαγγελματική, είτε συναισθηματική/ερωτική και να μην σε παίρνει από κάτω η όποια αντίξοη συνθήκη. Αντιθέτως, να ενεργοποιείς την ευρηματικότητά σου στο να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερη.

Και όταν μιλάμε για αντίξοη συνθήκη, έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι όλα τα κοινωνικά κατασκευασμένα «πρέπει» που ιδιαίτερα στη γυναίκα των 50 «φωνάζουν» ότι ξόφλησε.

Πιστεύω πάρα πολύ ότι το μοναδικό εμπόδιο σε μια γυναίκα στην ηλικία των 50 είναι η συζυγική ζωή. Μια συζυγική ζωή ενδέχεται να σε κάνει λιγότερο δημιουργική. Να σε βάλει στη σκέψη: «Εντάξει, αυτό είναι. Μένω σε αυτό. Πού να τρέχουμε; Τι να ψάχνουμε τώρα;»

Ενώ αν είσαι ελεύθερη στα 50, έχεις κάνει δηλαδή έναν μεγάλο κύκλο, αρχίζεις να ανακαλύπτεις εσένα και τα πραγματικά σου θέλω. Πιστεύω ότι (ιδιαίτερα) μετά τα 50 η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί μόνο τα θέλω της και όχι τα πρέπει της. Είτε είναι σε σχέση, είτε όχι.

Δεν είναι το πρόσωπο, αλλά η συνθήκη της συζυγικής ζωής.

Ακριβώς. Κι αν μετατοπιστεί αυτή η υπάρχουσα συνθήκη (όπως την έχει συνηθίσει), ενδέχεται ο σύζυγος να μην μπορεί να τη διαχειριστεί. Να νιώσει ότι τον αφήνει έξω από τα θέλω της.

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που το ζευγάρι συμβαδίζει και που ο ένας στηρίζει τα θέλω του άλλου, ακόμα κι αν αυτά διαφοροποιούνται με την πάροδο των χρόνων. Σε αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για σύμπνοια και ωριμότητα μέσα στη σχέση.

Δύσκολες και πολύπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις.

Πολύ. Ρωτούσαν μια κυρία 100 ετών ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας της. Είπε το εξής καταπληκτικό: «Απέφευγα τους ανθρώπους» (γέλια).

Το βρήκα εξαιρετικά αστείο, όμως εμπεριέχει και μια αλήθεια η απάντηση. Μερικές φορές λες «πόσο ξεκούραστο είναι να μην έχω πολύ κόσμο γύρω μου».

Η Κέλλυ παρακινείται από το αίσθημα της εκδίκησης;

Την εκδίκησή της την έχει πάρει. Έχει πάρει την πολυκατοικία από τον πρώην σύζυγό της, απλά την εμποδίζει το μπαρ στο ισόγειο και δεν μπορεί να την πουλήσει. Στην ουσία θέλει να την πουλήσει για να μπορέσει να κάνει τη ζωή που θέλει. Το εμπόδιο βέβαια σε όλα αυτά είναι ένα άλλο πρόσωπο που είναι ερωτευμένο μαζί της.

Οι τηλεθεατές το περιμένουν το ειδύλλιο με τον Ματθαίο.

Λογικό το βλέπω (γέλια).

Η λέξη εκδίκηση στο λεξιλόγιο και στη ζωή σας έχει χώρο;

Όχι απλά δεν την έχω, δεν την καταλαβαίνω κιόλας. Δεν είμαι καθόλου εκδικητική. Θα μπορούσα να πω ότι βαριέμαι την οποιαδήποτε μορφή εκδίκησης. Αρνούμαι να χαλάσω φαιά ουσία για κάτι τέτοιο. Και είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι ότι αν κάποιος καταφέρει να μου κάνει κακό, «μπράβο του και μαγκιά του».

Είμαι από τους ανθρώπους που θα εμπιστευτώ τον άλλον. Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Αν τώρα κάποιος θέλει αυτά που ξέρει να τα χρησιμοποιήσει εναντίον μου, δείχνει τη δική του ποιότητα, όχι τη δική μου.

Αν λοιπόν μπω στη διαδικασία να εκδικηθώ κάποιον σημαίνει ότι έχω την ίδια ποιότητα. Στέκομαι απέναντι σε αυτό με μια «υπεροψία» που δεν μου επιτρέπει να θεωρήσω ότι κανείς μπορεί να μου κάνει κακό.

Ακόμα κι αν συμβεί δηλαδή δεν καταφέρνει να σας αγγίξει.

Ακριβώς. Δεν με αγγίζει. Ακόμα κι όταν στη ζωή μου κάποιος έχει θελήσει να με βλάψει, εμένα μου έχει βγει σε καλό γιατί με έχει κάνει ευρηματική. Είμαι πολύ καλή στον αυτοσχεδιασμό κι έτσι προσπαθώ να γυρνάω τις αρνητικές καταστάσεις προς όφελός μου.

Αν λοιπόν κάποιος μου βάλει εμπόδιο στη δουλειά, θα πάω προς μια άλλη κατεύθυνση. Άρα; Θα αναπτυχθώ. Άρα; Μου έχει κάνει καλό. Οποιαδήποτε αντίξοη συνθήκη τη βλέπω ως εν δυνάμει θετική και ως ευκαιρία για εξέλιξη και πρόοδο.

«Δεν θέλεις να σε πιάσουν στο στόμα τους στα social media», ακούγεται να λέει σε κάποιο επεισόδιο η ηρωίδα σας κι έρχεται αυτή η φράση να κουμπώσει με τα αρκετά αρνητικά σχόλια που δέχθηκε η σειρά στο Twitter, κιόλας από την πρεμιέρα της. Πώς το αντιμετωπίζετε όλο αυτό;

Δεν διαβάζω καθόλου τα σχόλια. Γιατί στην πορεία τα αρνητικά μπορεί να αλλάξουν και να είναι θετικά. Εντοπίζω όμως ως κοινωνικό φαινόμενο ότι οι άνθρωποι έχουν σοβαρότατο θυμό μέσα τους και δεν ξέρουν πού να τον εκτονώσουν.

Την ίδια στιγμή βέβαια, υπήρχαν και υπάρχουν δεκάδες θετικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα. Εστιάζουμε στα αρνητικά γιατί θεωρούμε ότι τα αρνητικά πονάνε, ενώ πρέπει να εστιάζουμε στα θετικά.

Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι έχουν γραφτεί άρθρα με πολύ αρνητική χροιά για την «Αρχελάου 5». Με τα χρόνια, όταν αρχίζεις να μαθαίνεις πώς γράφονται τα εν λόγω άρθρα, αντιλαμβάνεσαι πως πολλά κρύβουν άλλους σκοπούς.

Και το αντιμετωπίζει σύσσωμη η ομάδα με χιούμορ. Κάνατε και βιντεάκια στα social media στα οποία διαβάζετε και απαντούσατε σε τέτοια σχόλια.

Μα δεν μπορείς να μην το αντιμετωπίσεις με χιούμορ. Είναι σαν τον έρωτα. Λες «αυτόν δεν τον συμπαθώ». Και τι δεν συμπαθείς; Ένα κομμάτι του εαυτού σου, μία πτυχή που δεν έχεις εξερευνήσει και λύσει.

Προσπαθείς να αγαπήσεις το αρνητικό σου κομμάτι. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα αρνητικά σχόλια. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν γράφει κανείς τίποτα. «Συγχαρητήρια. Δεν ενοχλήσατε καθόλου!». Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για μια σειρά.

Αν γυρίσω χρόνια πίσω, στην εποχή των Δύο Ξένων -που αυτή τη στιγμή έχει γίνει κλασική η σειρά και δεν την αγγίζει κανείς- το τι ακούγαμε δεν περιγράφεται. Απλά δεν υπήρχε το Twiitter.

«Πιστεύω ότι (ιδιαίτερα) μετά τα 50 η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί μόνο τα θέλω της και όχι τα πρέπει της».

Είχαν ακούσει πολλά οι «Δύο Ξένοι» τότε;

Και η σειρά αλλά και οι ηθοποιοί. Θεωρούσαν ότι είμαστε του ελαφρού. Μα πώς θεωρείς έναν άνθρωπο που παίζει κωμωδία, ότι δεν είναι καλός όταν κάνει κάποιον να γελάσει; Δεν γίνεται. Και πόσο εύκολη είναι η κωμωδία στη σημερινή εποχή με τόση λογοκρισία, τόσα τόσα μη και τόσα πρέπει;

Η σεναριακή ομάδα της Αρχελάου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Δημιουργούν έναν καινούριο τρόπο γραφής για την κωμωδία, χωρίς να σβήνουν το παρελθόν. Παίρνουν το χιούμορ του παρελθόντος, το εξελίσσουν και πάνε μπροστά.

Και χαίρομαι που είμαι κομμάτι της εξέλιξης. Δεν με ενδιαφέρει να ξαναπαίξω μια κωμωδία του πάλαι ποτέ. Με ενδιαφέρει να παίζω καινούργια πράγματα και να δω αν μπορώ να συνυπάρξω με τα νέα παιδιά που έχουν ένα καινούργιο τρόπο παιξίματος, τελείως διαφορετικό από τον δικό μας σε ό,τι έχει να κάνει με την κωμωδία, με την έκφραση και τους κώδικες επικοινωνίας.

Το Twitter των 90s ποιο ήταν;

Τα περιοδικά. Ήταν μία τελείως διαφορετική κατάσταση τότε γιατί στα περιοδικά έγραφαν μόνο δημοσιογράφοι. Ήταν άλλη η βαρύτητα των τοποθετήσεων. Μπορούσαν να σε ανεβάσουν, μπορούσαν να σε κατεβάσουν, να σε χαρακτηρίσουν ψώνιο χωρίς κανέναν λόγο.

Μπορεί να μην τους έδινες συνέντευξη και να ξεκινούσε από την επόμενη ημέρα ένα κατεβατό κακίας. Εκεί παιζόταν πολύ πιο έντονα το παιχνίδι. Τώρα είναι αλλιώς.

Η δική σας αντιμετώπιση τότε;

Πέρασα τόσο δύσκολα εκείνη την περίοδο που νομίζω ότι ήταν το καλύτερο σχολείο. Ήταν όλα τόσο αντιφατικά. Να έχεις μια τεράστια επιτυχία, να σε σταματάνε στον δρόμο και να σε αγκαλιάζουν και από την άλλη ο χώρος μας να σε αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά.

Έχει πλάκα γιατί οι άνθρωποι τελικά ξεχνούν τα άσχημα. Συναντιέμαι με, φίλους πια, δημοσιογράφους και μιλώντας για την εποχή των Δύο Ξένων λένε «εσύ ήσουν και το χαϊδεμένο παιδί της τηλεόρασης».

Οπότε πραγματικά, ακόμη και σε δημοσιογραφικό επίπεδο, αυτούς που μπορεί να γράψουν κάτι άσχημο, κατά κάποιο τρόπο τους αγαπώ, γιατί ξέρω ότι αν μεθαύριο γνωριστούμε θα είμαστε μια χαρά. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αντιδρά σε κάτι που δεν καταλαβαίνει ή δεν αναγνωρίζει, ή δεν είναι της αισθητικής του. Δεν είναι προσωπικό.

Δέχομαι, κατανοώ και εκτιμώ την οποιαδήποτε άποψη, θετική ή αρνητική. Δεν με καθορίζουν όμως ούτε οι haters, ούτε οι lovers, γιατί αυτός που σήμερα θα με «μισήσει», μεθαύριο μπορεί να με «αγαπήσει». Έτσι είναι η ζωή.

Έχουμε και δικαίωμα στο λάθος.

Δεν υπάρχει λάθος. Η ανατροπή υπάρχει στη ζωή μας και για αυτό είμαστε εδώ, για να φέρουμε ανατροπές. Είπα; Ξείπα. Η αγαπημένη μας ατάκα στη σημερινή εποχή και στο παρελθόν (γέλια). Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να μπορούμε να αλλάξουμε άποψη και να το παραδεχτούμε.

Αν ερχόταν ένας άνθρωπος νεότερης ηλικίας και σας έλεγε ότι θέλει να γίνει καλλιτέχνης και θέλει τη γνώμη σας. Ποια θα ήταν;

Να γίνει. Βεβαίως και να γίνει αν πραγματικά το θέλει. Είναι απαραίτητο να έχει και ταλέντο για την αρχή. Μετά μπορεί να γίνει πολύ εργατικός, αλλά είναι κινητήριος δύναμη να ξεκινήσεις και να λαμβάνεις θετικά σχόλια.

Είναι πάρα πολύ ωραία η δουλειά αυτή. Πιστεύω ότι είναι, ίσως, η πιο ωραία δουλειά που υπάρχει. Αν υπάρχουν δυσκολίες; Η μόνη δυσκολία είναι ότι όταν είσαι μπροστά στα φώτα θα βιώσεις και τη γνώμη κάποιων, πολλές φορές εκφρασμένη με τόσο έντονο τρόπο, που μπορεί να μην είσαι προετοιμασμένος ψυχολογικά.

Η τέχνη απελευθερώνει.

Ναι. Οποιος δεν κάνει κάτι σε σχέση με την τέχνη, εννοώ ένας άνθρωπος που μπορεί να δουλεύει σε μια τράπεζα, στο δημόσιο, θα του συνιστούσα να βρει τρόπους να εκφραστεί μέσα από την τέχνη, γιατί έχει ένα κομμάτι έντονα ψυχοθεραπευτικό.

Αναπτύσσεσαι συναισθηματικά, εκτονώνεις αυτά που έχεις μέσα σου, γίνεσαι πολύ πιο λειτουργικός άνθρωπος. Θα ανακαλύψει κομμάτια του που δεν ήξερε ότι υπάρχουν.

Το φαινόμενο της επιλογής ηθοποιών και στο θέατρο και στην τηλεόραση, με βάση τον αριθμό των followers, πώς το σχολιάζετε;

Πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος. Οι followers δεν έχουν καμία σχέση με το αν κάποιος θα έρθει να σε δει στο θέατρο, στον κινηματογράφο ή θα σε δει στην τηλεόραση. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν καθόλου να λειτουργούν με το Instagram ή το Facebook, δεν τους πάει στον χαρακτήρα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν είναι ταλαντούχοι; Πιστεύω ότι είναι ένα τεράστιο λάθος.

Άρα πιστεύετε στην εξειδίκευση.

Πιστεύω ότι όταν βλέπεις ηθοποιούς -ακόμη και σε δεύτερους και τρίτους ρόλους- να είναι καλοί, πρέπει να τους κάνεις πρωταγωνιστές ή να τους δώσεις πολύ μεγαλύτερους ρόλους. Δεν χρειάζεται να πάρεις κάποιον influencer για να τον κάνεις ηθοποιό επειδή έχει followers.

Δεν θα τον δουν για αυτό. Ο καθένας μπορεί να δοκιμαστεί στην υποκριτική, μιλάμε για ένα ελεύθερο επάγγελμα, από εκεί κι έπειτα όμως ο αριθμός των followers δεν σε κάνει ηθοποιό.

Εσείς πώς καταλήξατε καλλιτέχνης;

Μάλλον γεννήθηκα. Από την ηλικία των 6 ήξερα ότι θα γίνω χορεύτρια. Ήξερα από πολύ μικρή ότι η φύση και ο προσανατολισμός μου είναι καλλιτεχνικός. Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν καθόλου καλή στα μαθήματα. Και τώρα αν μου μιλούσες για την περίοδο του σχολείου θα σου έλεγα «νομίζω είναι ό,τι χειρότερο έχω βιώσει». Δεν μου άρεσε καθόλου το σχολείο.

«Πέρασα τόσο δύσκολα την περίοδο των «Δύο Ξένων» που νομίζω ότι ήταν το καλύτερο σχολείο. Ήταν όλα τόσο αντιφατικά».

Περί αγάπης. Σε συνέντευξή σας στο BHMAgazino, με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας «Buzzheart» του Ντένη Ηλιάδη στην οποία πρωταγωνιστείτε, δηλώσατε: «Η αγάπη έχει ένα συναισθηματικό μεγαλείο που εκμηδενίζει τον θάνατο».

Η αγάπη δεν μπορεί να εστιαστεί μόνο σε ένα πρόσωπο. Πιστεύω ότι η αγάπη έχει μια ευρεία έννοια, δεν χωράει στη λογική μας. Η αγάπη, όπως την εννοούμε ως συναίσθημα, εμπεριέχει μια έντονη κτητικότητα, μια αγωνία, ένα «αυτό μου ανήκει, το αγαπάω και δεν θέλω να το χάσω».

Η πραγματική αγάπη δεν έχει καμία αγωνία. Ακόμη και να το χάσεις αυτό που έχεις, θα συνεχίσεις να το αγαπάς. Η αγάπη είναι μια τεράστια έννοια που δεν περιορίζεται απλά σε ένα ζευγάρι. Αυτή η αγάπη νικάει τον θάνατο.

Η αγάπη του «Buzzheart» είναι μια αγάπη αρρωστημένη.

Ξεκάθαρα. Και για αυτό η ταινία έχει για ‘μενα μια αλληγορική σημασία στο πόσα πειράματα -άθελά μας- κάνουμε μέσα σε ένα οικογενειακό πλαίσιο. Με βάση αυτά που βιώσαμε, αυτά που δεν θέλουμε να βιώσει το παιδί μας ή συνεχίζοντας τα κακώς κείμενα καταλήγοντας να ξεπεράσουμε τα όριά μας.

Το «Buzzheart» είναι για ΄μενα μια πολύ σημαντική δουλειά, μια πολύ σημαντική ταινία. Είναι ένα από τα πιο όμορφα και πιο διαφορετικά πράγματα που μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω.

Η εξέλιξη που λέγαμε.

Αυτό είναι για ‘μένα εξέλιξη. Να μου δίνονται οι ευκαιρίες να κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει. Και είναι μεγάλη μου τιμή να συνεργάζομαι με τον Ντένη Ηλιάδη, τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, αλλά είναι και ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Περάσαμε τόσο ωραία στα γυρίσματα. Τόσο ανθρώπινα, τόσο παραγωγικά και τόσο εμπνευσμένα, που εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να ξανακάνω κάτι με τον Ντένη. Δεν μου έχει ξανατύχει τόση αγάπη μέσα σε ένα γύρισμα και τόση φροντίδα.