Σε μία σκανδιναβική τηλεοπτική σειρά, από τις πλέον επιτυχημένες της τελευταίας δεκαετίας, η πρωταγωνίστρια, μία δασκάλα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εξηγεί τους λόγους για τους οποίους επέλεξε το συγκεκριμένο επάγγελμα. «Για να γλιτώσω τα παιδιά από τους γονείς τους», είναι η απάντησή της.
Οι Σκαδιναβοί διακρίνονται για τον ρεαλισμό των τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών τους και υπό αυτήν την έννοια δεν θα πρέπει να αγνοούνται τέτοιου είδους σεναριολογικές λεπτομέρειες.
Η παραπομπή αυτή προκύπτει συνειρμικά όσο παρακολουθεί κανείς τα όσα συμβαίνουν στα καθ’ ημάς.
Εδώ και μερικές εβδομάδες η πολιτική τάξη και οι πάσης φύσεως δημοσιογραφικές εκπομπές διαπιστώνουν κάτι που οι υπόλοιποι γνώριζαν προ πολλού. Ότι η παραβατικότητα και εγκληματικότητα των προεφηβικών και εφηβικών ηλικιακών ομάδων έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις και πολλαπλές εκδηλώσεις.
Η απάντηση της πολιτείας κατευθύνεται στην αυστηροποίηση των ποινών για τους γονείς ή τους έχοντες την επιμέλεια των ανηλίκων, που αναμένεται να συζητηθεί στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της Δευτέρας.
Είχε προηγηθεί η αυστηροποίηση των πειθαρχικών μέτρων για τους μαθητές που κάνουν χρήση του κινητού τηλεφώνου τους στο σχολείο.
Αντιδράσεις τέτοιου είδους είναι αποσπασματικές και, ως συνήθως, έρχονται εκ των υστέρων.
Είναι φανερό ότι λείπει μία συνολική αντίληψη, αντίστοιχη με εκείνη που εξέφραζε η Σκανδιναβή τηλεοπτική εκπαιδευτικός.
Ότι το σχολείο (πρέπει να) είναι το φίλτρο μεταξύ στενού ή ευρύτερου οικογενειακού κύκλου και κοινωνίας. Μία βαθμίδα διαχείρισης ανισοτήτων, βελτίωσης συμπεριφορών και φυσικά, παροχής στοιχειώδους και χρήσιμης γνώσης.
Ούτε μηχανισμός εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση, ούτε πεδίο άσκησης συνδικαλιστικών καπρίτσιων. Όσο απουσιάζει αυτή η προσέγγιση, οι όποιες παρεμβάσεις ποινικού ή πειθαρχικού χαρακτήρα, θα μοιάζουν όλο και περισσότερο με ματαιοπονία.
