Απομένει σχεδόν μία εβδομάδα έως την πρώτη εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη ηγεσίας στο ΠαΣοΚ και σχεδόν δύο μήνες μέχρις ότου λύσει και τη δική του σχετική εκκρεμότητα ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ολοκλήρωση αυτών των διαδικασιών θα διαμορφώσει μία νέα πολιτική συνθήκη και θα φανεί αν υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης νέων δυναμικών στην αντιπολίτευση, εμφάνισης ρεαλιστικών εναλλακτικών προτάσεων και, εν τέλει, απειλών για την κυβέρνηση, έπειτα από μία πενταετία απόλυτης κυριαρχίας.
Οι δημοσκοπήσεις της περιόδου δεν εμφανίζουν προς το παρόν κανένα στοιχείο ανατροπής, με την εύλογη εξαίρεση της ανάδειξης του ΠαΣοΚ σε δεύτερη πολιτική δύναμη. Κατά τα λοιπά, παρουσιάζουν τη γνωστή εικόνα, με την κυβέρνηση να ανακάμπτει ελαφρώς και τους υπολοίπους να την κοιτούν από απόσταση 15 μονάδων και πλέον.
Όσο τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν ηγεσία και πολιτικό λόγο, φανερώνονται και τα ελλείμματά τους. Παρά την ικανοποίηση για τη διαδικασία του debate στο ΠαΣοΚ, από τη συνολική συζήτηση απουσίασε η πρόταση και αυτό το κρίσιμο «κάτι», που θα έδινε στους πολίτες τον λόγο να στρέψουν μαζικά την προσοχή τους στο κόμμα. Και σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καν νόημα να αναζητήσει κάποιος οτιδήποτε σχετικό.
Υπάρχουν όμως κάποια ευρήματα στις έρευνες που εφόσον επαληθευτούν, θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα νέο στοιχείο παραδοξότητας στους πολιτικούς συσχετισμούς. Στις δημοσκοπήσεις για το μεν ΠαΣοΚ προηγείται ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος, για το δε ΣΥΡΙΖΑ ο εκλεγμένος πριν από έναν χρόνο και προσφάτως εκδιωχθείς από τα κομματικά όργανα. Θα όφειλαν να αναλογιστούν όλοι όσοι θα προσέλθουν στις εσωκομματικές διαδικασίες ποια επιλογή θα γεννά προσδοκίες και πόσο βάσιμες θα είναι αυτές.
