Διακοπές τον Σεπτέμβριο

Με το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού να επιλέγει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο για τις καλοκαιρινές του διακοπές, οι εναλλακτικές μοιάζουν κάπως εκκεντρικές. Οσοι φεύγουν από τα μεγάλα αστικά κέντρα τον Ιούνιο αντιμετωπίζονται ως ανυπόμονοι – αν και μετά τους πρώιμους φετινούς καύσωνες η επιλογή αναμένεται να κερδίσει οπαδούς όσο περνάνε τα χρόνια.

Οι δε τελευταίοι, όσοι δηλαδή εκδράμουν τον Σεπτέμβριο, απλώς δεν φαίνονται: με την υπερπληθώρα των αυγουστιάτικων φωτογραφιών από παραλίες, ξωκλήσια και πανσελήνους, ο χρόνος μοιάζει να σταματά εκεί. Για τους εκδρομείς του Αυγούστου το καλοκαίρι τελειώνει με το πρώτο χτύπημα του σχολικού κουδουνιού (καθώς η πρώτη σταγόνα της βροχής, που θέλει ο ποιητής να σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιριού, σε εποχές λειψυδρίας αργεί αρκετά).

Και όμως, αν κάποιος ή κάποια δεν έχει το άγχος των παιδιών που πρέπει να επιστρέψουν στο σχολείο για να βρουν μια θέση σε κάποια από τις υπερφορτωμένες και ημιδιαλυμένες σχολικές αίθουσες, δοκιμάζοντας να πραγματοποιήσει τις διακοπές του τον Σεπτέμβριο θα βιώσει μια πρωτόγνωρη εμπειρία διακοπών.

Καταρχάς, τα παιδιά βρίσκονται στο σχολείο και μαζί με αυτά και οι γονείς τους. Οι παραλίες αποκτούν μια άλλη ευρυχωρία, ενώ ταυτόχρονα η ησυχία εξαπλώνεται. Χωρίς φοιτητές που έχουν επιστρέψει για την εξεταστική τα μπιτσόμπαρα ηρεμούν (όταν δεν κλείνουν, μιας και οι βασικοί τους εργαζόμενοι είναι τέτοιοι φοιτητές) και οι εξαλλοσύνες του Αυγούστου δίνουν τη θέση τους σε πιο νωχελικούς, τυπικά διακοπικούς ρυθμούς, όπου το μόνο μπιτ στον χώρο είναι ο παφλασμός του κύματος.

Παραδείσια είναι τον Σεπτέμβριο και η σχέση ποιότητας/τιμής. Τα τσιμπημένα στο ζενίθ της σεζόν καταλύματα γίνονται τώρα προσβάσιμα και στα χαμηλότερα βαλάντια. Με την πληρότητα να βαίνει μειούμενη, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης αποφασίζει επιτέλους να λειτουργήσει μία φορά και προς όφελος του καταναλωτή, κάνοντάς τον να αναρωτιέται αν ζει μέσα σε ένα όνειρο φιλελεύθερου οικονομολόγου.

Η σημαντικότερη διάσταση ωστόσο των διακοπών τον Σεπτέμβριο είναι ότι μπορούν να αποτελέσουν μια όντως πλήρη απομάκρυνση από την αγχωτική ροή της πραγματικότητας. Τον Αύγουστο, κατά τη διάσημη ρήση του Ουμπέρτο Έκο, «δεν υπάρχουν ειδήσεις». Τα «μπάνια του λαού» ακολουθούν και υποστηρίζουν αυτή την παύση, το προσωρινό σταμάτημα της ροής του κόσμου, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς στην πιο χαλαρή ανανέωση των newsroom των μέσων ενημέρωσης.

Τον Σεπτέμβρη όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος ή κάποια καταφέρει να σταθεί το διάστημα των διακοπών του μακριά από την ειδησεογραφία, επιστρέφοντας θα βρεθεί ξαφνικά σε έναν κόσμο που αποκαλύπτει νέες – και επί το πλείστο δυσάρεστες – εκπλήξεις. Εξελίξεις στην κυβέρνηση, εξελίξεις στην αντιπολίτευση, ΔΕΘ, Κεντρικές Επιτροπές και συνέδρια, μια παγκόσμια κατάσταση με νέους πολέμους και νέα ανθρωπιστικά εγκλήματα επαναφέρουν το φανταστικό μας πρόσωπο πίσω σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει την ισχύ της εκ νέου.

Από εδώ ανοίγουν δύο δρόμοι για τους σεπτεμβριανούς εκδρομείς μας. Ο πρώτος είναι να βυθιστούν στη μελαγχολία που ακολουθεί τις διακοπές, στη σκέψη του τι χάνουν με την επιστροφή στην κανονικότητα. Ο δεύτερος να αντιμετωπίσουν αυτή την κανονικότητα με μεγαλύτερο αγωνιστικό πάθος να την αλλάξουν. Έχοντας δει κανείς τον παράδεισο δεν είναι άραγε πιο εύκολο να παλέψει ενάντια στην «κόλαση» και να μην τη θεωρήσει δεδομένη;