Το διακύβευμα του debate ήταν η ανάδειξη του νέου αρχηγού του ΠαΣοΚ. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η συζήτηση κατάφερε να ξεφύγει από τα τετριμμένα που μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Ο διάλογος ήταν απαλλαγμένος από τεντυπωσιακές ρητορικές και εύκολες λύσεις, σε μια εποχή όπου ο πολιτικός λόγος συχνά κατακλύζεται από λαϊκισμό, ανούσιες επαναλήψεις και εύκολους χαρακτηρισμούς.

Ένα debate, μια τηλεμαχία, δεν θα έπρεπε να λειτουργεί μόνο ως θέαμα για την ανάδειξη του πιο επικοινωνιακού υποψηφίου. Δεν θα έπρεπε να κρίνεται από τις πιασάρικες ατάκες, αλλά από την ικανότητα να διατυπώνεις ένα ουσιαστικό όραμα, να ηγείσαι με πειθώ και συνέπεια, και όχι να ακολουθείς το ρεύμα της στιγμής.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέφυγε τον θόρυβο και τις φθηνές εντυπώσεις, επιλέγοντας έναν τόνο ηρεμίας και συνέπειας. Πρότεινε μια ηγεσία που βασίζεται στη συλλογικότητα, στέλνοντας ένα μήνυμα συντροφικότητας και υπευθυνότητας.

Η Άννα Διαμαντοπούλου, με την πολυετή εμπειρία της στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, εστίασε στη θεσμική σταθερότητα και στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αποκρούοντας τις όποιες επιθέσεις με ψυχραιμία και κύρος, επιβεβαίωσε την εικόνα της ως ώριμης και καταρτισμένης πολιτικού.

Ο Παύλος Γερουλάνος ήταν απόλυτα πειστικός, με έμφαση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και οικονομίας. Τόνισε την ανάγκη για ουσιαστικές λύσεις και ανέδειξε πως ο πολιτικός λόγος δεν πρέπει να περιορίζεται σε τυπικές διακηρύξεις και θεωρητικές αναλύσεις. Η αντιπαράθεσή του με τον Χάρη Δούκα έδειξε την ανάγκη για πολιτικούς που απαντούν στις πραγματικές ανάγκες με συγκεκριμένες προτάσεις και αποφασιστικότητα. Ο νυν δήμαρχος προσπάθησε, και στο τελος μίλησε για ενότητα.

Η Νάντια Γιαννακοπούλου, με την ζωντάνια της, έδειξε ότι η πολιτική χρειάζεται νέο αίμα και φρέσκιες ιδέες, ενώ ο Μιχάλης Κατρίνης, σχετικά συγκρατημένος, κατάφερε να διατηρήσει μια ήπια και σταθερή παρουσία.

Σε έναν πολιτικό χώρο που συχνά παγιδεύεται στην ανακύκλωση των ίδιων προσώπων και πολιτικών, η ανανέωση δεν είναι επιλογή, αλλά αναγκαιότητα. Το debate αυτό δεν ήταν μια τυπική εσωκομματική διαδικασία. Είχε αντιπαραθέσεις, φαρμακερές ατάκες, απευθείας αντιπαραθέσεις. Φάνηκε ότι το ΠαΣοΚ δεν αρκείται στην πολιτική επιβίωση, αλλά αναζητά έναν νέο ρόλο στον δημόσιο διάλογο. Η λέξη ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δεν ακούστηκε. Τυχαίο; Όχι.

Λένε ότι αυτός που θέτει το ερώτημα, κερδίζει τη συζήτηση. Σήμερα, κερδισμένοι βγήκαν κάποιοι, αλλά κυρίως το ίδιο το ΠαΣοΚ, που έδειξε ότι έχει ακόμα πολλά να πει και να προσφέρει.