Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που παρακολούθησα κάποιο debate, είναι σίγουρα πάρα πολλά χρόνια. Δεν νιώθω καθόλου περήφανος που απαξιώνω μία έκφραση της Δημοκρατίας, – γιατί αυτό οφείλει να είναι η δημόσια αντιπαράθεση επιχειρημάτων και κατάθεση προγραμμάτων- αλλά δεν θεωρώ πως έχω και όλη την ευθύνη για αυτό. Έχουμε φάει τόση ματαίωση, έχουμε παραπλανηθεί τόσες φορές σε αυτές τις δεκαετίες που είμαστε σίγουροι πως δεν υπάρχει τίποτα πιο φτηνό από τα λόγια πια.
Ούτε η εικόνα, ούτε η γλώσσα του σώματος, ούτε η εκφραστική δεινότητα είναι πολιτική. Και σίγουρα δεν είναι πολιτική η έξυπνη ατάκα, αυτά που κάναμε έφηβοι και κοιτούσαμε στο τραπέζι ποιο κορίτσι γελούσε με τα αστεία μας.
Αισθάνομαι πως δεν έχουν στο μυαλό τους εκείνον που πραγματικά απευθύνονται, αλλά έναν πολίτη που βρίσκεται στο φάσμα από τον ευκολόπιστο μέχρι τον χαβαλετζή. Δεν έχουν στο μυαλό τους έναν πατέρα που παλεύει να βγει ο μήνας, ούτε κάποιον που περιμένει μήνες να χειρουργηθεί. Απευθύνονται στους γλιτωμένους από τα μεγάλα σκοτάδια και όχι σε εκείνους που κρέμονται από τα χείλη τους για να ανακουφιστούν.
Όχι κοιτάζοντάς τους σαν Θεούς που θα λύσουν με θαύματα όλα τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου αλλά ως κάποιους που τουλάχιστον νοιάζονται και θα κάνουν πραγματικά το καλύτερο που μπορούν. Δεν μου αρέσει εδώ και χρόνια ο τρόπος που στήνονται πριν τοποθετηθούν δημόσια, δεν με πείθει ούτε η καλησπέρα τους, γνωριζόμαστε αρκετά καλά πια για να τρώμε όλες τις πόζες τους.
Καμώνονται ενδιαφέρον ενώ είναι σκέτη σκληρή εξουσία, ή μάλλον εντολοδόχοι της εξουσίας, ούτε καν εξουσία δεν είναι πια οι πολιτικοί. Θα ακουστώ σαν ακραίος λαϊκιστής αλλά θα ήθελα ένα debate που τις ερωτήσεις θα τις έθεταν ανυπεράσπιστοι και αποκλεισμένοι άνθρωποι. Ακόμη κι αυτοί θα αντιπροσώπευαν μόνο το δέκα τοις εκατό της κοινωνίας μας. Έτσι κι αλλιώς Δημοκρατία είναι η ψήφος των πολλών αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και το «δίκιο» των πολλών.
