Η συζήτηση των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠαΣοΚ το βράδυ της Τρίτης είχε κάποια ενθαρρυντικά στοιχεία, την ίδια στιγμή όμως φώτισε και ορισμένες κρίσιμες εκκρεμότητες. Το κλίμα και το πνεύμα των αψιμαχιών έδειξαν ότι το κόμμα διατηρεί μια συγκρότηση και μία πολιτική κληρονομιά και ίσως αυτά να είναι τα στοιχεία που το έχουν κρατήσει στην πολιτική ζωή, παρά τα βαθιά και όχι αναίτια τραύματά του.
Θα μπορούσε κανείς να πει, παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις, τους υπαινιγμούς και τις προσωπικές αντεγκλήσεις, ότι το βασικό στοιχείο της πολυσυλλεκτικότητας διατηρείται στον πολιτικό πυρήνα του ΠαΣοΚ. Το θέμα είναι αν αυτό μπορεί να βρει ρεαλιστική και δημιουργική έκφραση και να οδηγήσει σε μία δημιουργική πολιτική σύνθεση.
Σε πολλά και σημαντικά ζητήματα, οι θέσεις των υποψηφίων είναι διαμετρικά αντίθετες και αυτό φανερώνει ότι υπάρχουν και πολύ διαφορετικές αντιλήψεις ως προς το κοινό στο οποίο θα απευθυνθεί ο καθένας, όχι τόσο για την εκλογή του, αλλά κυρίως για την συλλογή ψήφων στις εθνικές εκλογές. Είτε με αοριστίες, είτε με συγκεχυμένες κοινοτοπίες, είτε με πιο ρεαλιστικές και προσγειωμένες θέσεις, ο καθένας και η κάθε μία από τους υποψηφίους απευθύνεται κάπου αλλού.
Πίσω από όλα αυτά, εξακολουθεί να προβάλλει το ερώτημα ως προς το αν το ΠαΣοΚ μπορεί πράγματι να αναπτύξει δυναμική ή αν η συζήτηση περί ανάδειξής του σε εναλλακτική κυβερνητική δύναμη είναι ένα δείγμα μικρομεγαλισμού και αβάσιμων ελπίδων που θα διαψευστούν. Το κρισιμότερο σε αυτή τη διαδικασία και στα όσα θα ακολουθήσουν είναι ένα: Θα παραμείνει το κόμμα συμπαγές και ενωμένο υπό την όποια νέα του ηγεσία και θα μπορέσουν να συνυπάρξουν οι υποψήφιοι και οι «στρατοί» τους; Είναι από εκείνα τα ερωτήματα που θα απαντηθούν από τη ζωή.
