Τη διεξαγωγή ψηφοφορίας προκειμένου να μην ισχύσει ο οδικός χάρτης που προτείνει η Πολιτική Γραμματεία ζήτησε από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ η Θεοδώρα Τζάκρη. Ούσα επί της ουσίας η «φωνή» του μπλοκ Κασσελάκη εντός αίθουσας, η βουλεύτρια Πέλλας αιτήθηκε συνέδριο στις 5 και 6 Οκτωβρίου και εκλογές για νέο πρόεδρο στις 3 και 9 Νοεμβρίου.
«Αυτή η Κεντρική Επιτροπή θα μείνει στην ιστορία για τις πράξεις της και όχι για τις προθέσεις της», επεσήμανε χαρακτηριστικά, απευθυνόμενη στα μέλη του οργάνου.
«Το δίκιο το έχουν συνήθως οι φρέσκοι κι όχι οι έωλοι»
Συνολικά στην ομιλία της η κα. Τζάκρη ανέφερε: «Η συνεδρίαση μας διεξάγεται στη σκιά πρωτοφανών για το κόμμα μας γεγονότων. Βλέπουμε βαθιές διαιρέσεις να ξεπηδούν στην βάση, στις Οργανώσεις Μελών, στις Νομαρχιακές Επιτροπές και να φτάνουν μέχρι την ΚΕ και την ΠΓ. Ο καθένας αντιλαμβάνεται εύκολα πως ό,τι πλειοψηφεί στην βάση, μειοψηφεί στην κορυφή και τούμπαλιν.
Θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Το δίκιο το έχουν συνήθως οι πολλοί κι όχι οι λίγοι, το δίκιο το έχουν συνήθως οι φρέσκοι κι όχι οι έωλοι, το δίκιο το έχουν συνήθως οι ανιδιοτελείς κι όχι οι επαγγελματίες. Θεωρητικά όμως το δίκιο μπορεί να είναι ενίοτε με τους λίγους, τους παλιούς, τους ειδήμονες. Ωστόσο θα πρέπει αυτοί να αποδείξουν ότι εδώ ισχύει το ασύνηθες κι όχι απλώς να κρύβονται πίσω από τυπολατρίες και τις συγκυριακές πλειοψηφίες, που προδήλως δεν αντιστοιχούν στην αληθινή βούληση των μελών του κόμματος.
Αν δηλαδή τα πράγματα έχουν όπως φαίνονται, τότε πρόκειται για μια κρίση διάστασης βάσης και κορυφής, με χαρακτηριστικά γραφειοκρατικής παρέκκλισης που έχει έναν ρετρό χαρακτήρα, δεδομένου ότι αντιγράφει συμπεριφορές και ήθη των κομμουνιστικών κομμάτων του 20ουαιώνα. Ωστόσο είμαι πρόθυμη να ακούσω τα επιχειρήματα περί του αντιθέτου.
Αντ’ αυτού του διαλόγου με επιχειρήματα βλέπουμε τον δημόσιο διάλογο να κατακλύζεται από ακρότητες και τοποθετήσεις που υπονομεύουν την ενότητα. Το χειρότερο όλων είναι ότι, σε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ο δημόσιος διάλογος στρέφεται όχι στις πολιτικές, αλλά στα πρόσωπα, πολλά από τα οποία δαιμονοποιούνται. Κι αυτό είναι αντισυντροφικό κι άδικο ενώ φυσικά θίγει καίρια και την δημόσια εικόνα μας. Το χειρότερο είναι ότι η ανθρωποφαγία δεν εξαιρεί κανέναν ούτε καν όποιον προτείνουμε ως αντίδοτο στον κ. Μητσοτάκη. Τον οποίο οι δικοί του προστατεύουν με κάθε θυσία.
«Δεν ήμασταν ούτε θα γίνουμε αρχηγικό κόμμα»
Προφανώς δεν ήμασταν ούτε θα γίνουμε αρχηγικό κόμμα, αν και μια σειρά λαθών έχει δημιουργήσει σχετικές παρεξηγήσεις. Ωστόσο δεν είμαστε και κόμμα ακέφαλο όπως επιδιώκει μια αποδομητική συμπεριφορά που έχει προηγηθεί απέναντι στο όποιο πρόσωπο έχει την θεσμική ιδιότητα του επικεφαλής.
Μιλώ είτε γι’ αυτά που έκαναν οι 53 στον Τσίπρα είτε για τα σημερινά. Αυτά προς τα έξω δεν δείχνουν ένα κόμμα που τάχα πειραματίζεται να λειτουργήσει ως ακέφαλο, αλλά ένα κόμμα που απλώςείναι ανεγκέφαλο. Αυτό δηλαδή που λένε κι οι γραφές: «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι».
«Διαπρύσιοι αγωνιστές κι αγωνίστριες των δικαιωμάτων περιορίστηκαν να ακούν σιωπηλοί»
Στο σημείο αυτό θα μου συγχωρέσετε για 2′ μια προσωπική αναφορά. Δυστυχώς βρέθηκα τις τελευταίες ημέρες στο πολιτικό επίκεντρο για τους λάθος λόγους και σας λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι για μένα υπήρξε ισχυρό δίλημμα γιατί ξέρω πόσο πληγώνει τους ανθρώπους μας η προσφυγή στην δικαιοσύνη για κάτι που υποτίθεται ότι άπτεται της κοινής πολιτικής μας επιδίωξης.
Διαπρύσιοι αγωνιστές κι αγωνίστριες των δικαιωμάτων, περιορίστηκαν να ακούν σιωπηλοί τον εγκαλούμενο για σεξισμό να επικαλείται ως αιτιολογικό της παραδεδεγμένης κακοποιητικής συμπεριφοράς του κάποιους λόγους ανώτερους, δημοσίου συμφέροντος. Πάντα έτσι συμβαίνει όταν καταπατώνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Παρεμβάλλονται οι αξιολογικές κρίσεις του πράττοντος. Το έκανα, λέει, αλλά γιατί αυτή ήταν τέτοια, δείξα, πείξα!
Άρα δεν πρόκειται για κάποιο καθολικό δικαίωμα στην αξιοπρέπεια εφόσον υπόκειται στην αξιολογική κρίση του πράττοντος. Αυτός θα πει εν τέλει αν είμαστε άξιοι του δικαιώματος, δεν του φτάνει το γεγονός της ανθρώπινης ιδιότητας. Αυτό προφανώς συνιστά ακύρωση του πυρήνα του βασικού ανθρώπινου δικαιώματος, όπως είναι η αξία του ανθρώπου.
Γίνεται δε κάθε φορά με επίκληση κάποιου ανώτερου λόγου. Το έθνος, η θρησκεία, η εργατική τάξη, το δημόσιο συμφέρον κοκ Τρίχες, προφάσεις εν αμαρτίαις!
Τώρα τον ισχυρισμό του ότι περιμένει κανείς 15 έτη για να καταγγείλει ότι υπήρξα τάχα απειλή για το δημόσιο συμφέρον, με αφορμή τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ και τα παραφερνάλια τους, ε αυτόν τον παραδίδω στην χλεύη όποιου διαθέτει τον κοινό νου. Σε κάθε περίπτωση όμως θέλω να επισημάνω ότι τον λόγο θα έχει από Δευτέρα η δικαιοσύνη.
«Τι γίνεται από δω και πέρα;»
Από την άλλη μεριά αφήνοντας την προσωπική μας συμμετοχή στο δράμα για λίγο στην άκρη και μπαίνοντας στα παπούτσια των εκατομμυρίων Ελλήνων outsiders που περιμένουν από μας να κάνουμε το ελληνικό όνειρο που επαγγελθήκαμε κυβερνητική πολιτική και πραγματικότητα, η εικόνα μας παράγει απογοήτευση. Το συμμερίζομαι απολύτως ωστόσο θέλω να προειδοποιήσω τους απέναντι που ξεσαλώνουν ελλείψει απειλητικής αντιπολίτευσης.
Τα αυταρχικά καθεστώτα της δεξιάς σε αυτή την χώρα δεν έπεσαν ποτέ από πολιτικούς τιτάνες που με τα κτυπήματα τους προκάλεσαν την κατάρρευση. Εκ των έσω κάθε φορά κατέρρεαν κάτω από την κρίση της ολιγαρχικής και επαρχιώτικα βαλκανικής φύσης τους. Κι αυτό θα συμβεί και τώρα, πράγμα που αυξάνει ακόμη περισσότερο τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας.
Η άθλια κατάσταση του πολιτικού υποκειμένου μας για την οποία όλοι έχουμε ευθύνες είναι πιθανό να αφορά το κόμμα που πολύ γρηγορότερα από ότι δείχνουν τα πράγματα θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, μόνο του ή με άλλους.
Ό,τι έγινε όμως έγινε, θα πει κανείς. Τι γίνεται από δω και πέρα; Έτσι λοιπόν, αυτό που απέμεινε στην απερχόμενη Κεντρική Επιτροπή είναι να αποφασίσει σωστά και να εισηγηθεί στο Συνέδριό μας κατά τρόπο που θα προωθεί τις λύσεις και δεν θα επιτείνει τα προβλήματα. Ο οδικός χάρτης που θέλω να θέσω υπόψιν σας είναι πάρα πολύ συγκεκριμένος και ζητώ να μπει σε ψηφοφορία.
Στον πυρήνα της σκέψης μου βρίσκεται η προσλαμβάνουσα που έχω από τη βάση για την ταχύτερη δυνατή επίλυση του ζητήματος που ανέκυψε ως προς την θέση του προέδρου του κόμματος.
Η βάση ζητά ταχύτητα, διαφάνεια και εγγύηση ότι δεν θα έχουμε εμείς κενό εξουσίας και πάσης φύσεως νομικής και οικονομικής εκπροσώπησης, όταν απέναντί μας όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα θα στέκονται με ξεκάθαρες ηγεσίες.
Εκλογές στις 3 και 9 Νοεμβρίου
Πάμε λοιπόν στο χρονοδιάγραμμα:
1. 5-6 Οκτωβρίου σύγκληση έκτακτου συνεδρίου. Κατά την διάρκεια του συνεδρίου η ημερήσια διάταξη δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει δύο και μόνο θέματα:
Α) Την έγκριση του κειμένου πολιτικής απόφασης και
Β) Την προσκόμιση των υπογραφών στήριξης κάθε υποψηφιότητας, τις ομιλίες των υποψηφίων προέδρων και την ανακήρυξή τους.
Κατά την κρίση μου δεν απαιτείται νέα συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής για την έγκριση των κειμένων καθώς αυτή η αρμοδιότητα μπορεί να εκχωρηθεί στην Πολιτική Γραμματεία προκειμένου οι σύνεδροι να έχουν περισσότερο χρόνο για να μελετήσουν τα κείμενα και να μην ταλαιπωρούμε σε τέτοιους καιρούς τους συντρόφους με τρίτη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής σε ένα μήνα. Ειδικά εφόσον δεν υπάρχει καταστατικό επίδικο.
2. Τη διεξαγωγή εκλογής προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής την Κυριακή 3 Νοεμβρίου και, εφόσον προκύψει ανάγκη δευτέρου γύρου για την εκλογή προέδρου, αυτός να διεξαχθεί το Σάββατο 9 Νοεμβρίου (καθώς 10 Νοεμβρίου διεξάγεται ο Μαραθώνιος της Αθήνας), ώστε να λυθεί οριστικά και από τα μέλη το ζήτημα της συλλογικής μας ηγεσίας.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει καταστατικό επίδικο, δεν υπάρχει και καμία βάσιμη αιτιολογία για οποιαδήποτε παράταση των ημερομηνιών. Το τονίζω αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι γιατί άκουσα μόλις από τον Νίκο Παππά, τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας, μία πρόταση, η οποία κατατέθηκε μόνο προφορικά μέχρι σήμερα και δημιουργεί ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο της συνεδριακής προσέγγισης.
Διότι εκ των πραγμάτων ανοίγει το κεφάλαιο ενός ευρύτερου προσυνεδριακού διαλόγου και θέτει σε διακινδύνευση όχι μόνο το χρονοδιάγραμμα που μόλις σας κατέθεσα, αλλά και το χρονοδιάγραμμα του ανακοινωμένου υποψηφίου προέδρου Παύλου Πολάκη όπως το διατύπωσε και εν τέλει με το χρονοδιάγραμμα της ίδιας της Πολιτικής Γραμματείας, η οποία δεν περιλαμβάνει στη πρόταση της συμπερίληψη Καταστατικού Συνέδριου στον οδικό χάρτη.
«Να αποδείξει με την ψήφο του ότι σέβεται το αίτημα των μελών»
Ο κοινός παρανομαστής και των τριών ολοκληρωμένων προτάσεων για τον οδικό χάρτη είναι η πρόνοια αποφυγής της εκ του προχείρου προσέγγισης ενός τόσο σοβαρού θέματος όπως το καταστατικό διότι, για να λέμε αλήθειες μεταξύ μας, έχουμε ασφαλές στατιστικό δείγμα ότι όταν εμπλέκονται καταστατικές συζητήσεις σε μια συνεδριακή διαδικασία, αυτές είναι αδύνατον να χωρέσουν σε σφιχτά χρονοδιαγράμματα. Κι ακόμη κι αν χωρέσουν δεν θα επιφέρουν το επιθυμητό και αναγκαίο για το κόμμα μας ποιοτικό αποτέλεσμα.
Ο λόγος που ζητώ να μπει η πρότασή μου σε ψηφοφορία είναι γιατί πρέπει το όργανο αυτό που έχει εκλεγεί από τα μέλη να αποδείξει με την ψήφο του ότι σέβεται το αίτημα των μελών.
Αυτή η Κεντρική Επιτροπή θα μείνει στην ιστορία για τις πράξεις της και όχι για τις προθέσεις της. Και οι πράξεις που της αναλογούν σήμερα συνοψίζονται στην εξής μία:
Ορθό και σύντομο χρονοδιάγραμμα συνεδρίου και εκλογής Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής. Αναγνωρίζω ότι κατά την προηγούμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής βιώσαμε όλες και όλοι συνθήκες πρωτοφανούς έντασης. Αλλά τώρα που έχουν πέσει οι τόνοι σας προσκαλώ να μην αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε πρόταση ακουστεί μετά την τοποθέτησή μου με καχυποψία».
