Ο Διονύσης Πρώιος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. Την είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε με μια ανάρτηση στο Facebook η στενή του φίλη, Δομινίκη Κεφαλοπούλου.
Ο Πρώιος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από τη συμμετοχή του στην εκπομπή MasterChef 4 την τηλεοπτική σεζόν 2019-2020. Ωστόσο, πριν το παιχνίδι υπήρξε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές της αθηναϊκής και μυκονιάτικης νύχτας, δημιουργώντας μαγαζιά (εστιατόρια και μπαρ) με τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα και ατμόσφαιρα. Από το Appaloosa στο Μικρολίμανο μέχρι το Dos Gardenias στου Ψυρρή. Φυσικά, το magum opus του ήταν το θρυλικό El Pecado επί της Τουρναβίτου. Ο Πρώιος ήταν ένας γενναιόδωρος οικοδεσπότης της ζωής. Λίγο καλλιτέχνης, λίγο σεφ, πάντα με τη δική του θεώρηση των πραγμάτων -όχι απαραίτητα ευχάριστη ή δίκαιη για όσους βρίσκονταν δίπλα του.
Ένας γενναιόδωρος οικοδεσπότης, όχι όμως δίχως πληγές: Συγκρούσεις, καταχρήσεις, ένα σύντομο πέρασμα από τη φυλακή και η πιο βαθιά πληγή απ’ όλες, η απώλεια του γιου του Μιχάλη το 2015, επίσης σε τροχαίο. Την προσωπική του ιστορία τη μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στο τηλεοπτικό παιχνίδι μαγειρικής, αλλά και σε αρκετές συνεντεύξεις που ακολούθησαν. Μία από αυτές δόθηκε στο Playboy Greece με αφορμή την Ημέρα του Πατέρα.
Από αυτή παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα:
Ήθελα να «φύγω» νέος. Αυτό το έκανε ο Μιχάλης. Δεν γνώρισε τι σημαίνει ταλαιπωρία, τι σημαίνει πόνος, πώς είναι να σε παρατάει η κοπέλα σου ή να στη φέρνει ο συνέταιρός σου. Έζησε την αφθονία του φαγητού, τον ναρκισσισμό του όμορφου σώματος, τον «αφρό της ζωής». Σκοτώθηκε οδηγώντας μια Χάρλεϊ στη Μύκονο, σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά του κόσμου. «Έφυγε» και τον αγαπούσαν όλοι.
Όταν συνέβη το δυστύχημα, βρισκόμουν στην Αργεντινή για να επισκεφθεί τους δικούς μου. Για περίπου μία ώρα όλοι γνώριζαν το νέο εκτός από εμένα. Είχε έρθει ο αδελφός μου να με πάρει και να με πάει στο σπίτι της μητέρας μας. Θυμάμαι να κοιτάζω τον αέρα να παίζει με τις κορυφές των δέντρων και να σκέφτομαι «Τι ωραία μέρα». Νομίζω το είπα και στον αδελφό μου, ο οποίος ήξερε ήδη τα πάντα. Μόλις φτάσαμε σπίτι, με βρήκε η νύφη μου και μου ανακοίνωσε ότι Μιχάλης σκοτώθηκε.
Μόλις το άκουσα έτρεξα αμέσως προς το δρόμο για να πέσω στις ρόδες του πρώτου αυτοκινήτου που θα περνούσε. Με συγκράτησαν. Άρχισα να κλαίω και δεν σταμάτησα να κλαίω καθημερινά επί 2,5 χρόνια.
Ήταν μια -πώς να στο πω- πολύ ωραία κηδεία. Ήταν μια μικρή, τελευταία «γιορτή». Είχαν έρθει όλοι οι φίλοι του από την Αθήνα και τη Μύκονο, οι συμμαθητές του, κάποιοι έπαιζαν και μουσική επειδή ο Μιχάλης πήγαινε σε μουσικό σχολείο. Δεν ξέρω γιατί μας βγήκε με αυτό τον τρόπο. Αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε και γελούσαμε ταυτόχρονα. Λίγο καιρό μετά πήγα στο μνήμα και σχεδίασα ένα μικρό γκράφιτι.
Τα πιο ξεχωριστά γενέθλια του Μιχάλη ήταν όταν έκλεισε τα 16 του. Δεν του πήρα κάποιο δώρο και απλώς του είπα ότι «από σήμερα είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις. Σου χαρίζω την ελευθερία σου».
Προσπάθησα να κάνω τον Μιχάλη έναν ωραίο «αλήτη». Να έχει τρόπους, να είναι ανεκτικός, να αγαπά την τέχνη, να στηρίζεται στις δυνάμεις του.
Μας έδενε η μαγειρική και οι μαραθώνιοι «South Park». Πλέον δεν μπορώ να το παρακολουθήσω μόνος μου, είναι δύσκολο γιατί θυμάμαι όλο αυτά τα βράδια που ξαπλώναμε παρέα και παρακολουθούσαμε επεισόδια μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Ξέρεις, ποτέ δεν ήμουν κλαψιάρης. Ήθελα να ξεχωρίζω για το φως μου όχι για τη μιζέρια μου. Δεν είναι ότι νιώθεις κενός, αλλά νιώθεις ότι δεν ξέρεις πού να διοχετεύσεις την ενέργειά σου. Ο Μιχάλης ήταν τα πάντα, αλλά δεν είμαι 30 για να πω ότι θα κάνω μια νέα οικογένεια.
Μου αρέσει πολύ η ομορφιά. Ομορφιά σημαίνει να έχεις κάτι δικό σου, να έχεις το δικό σου στυλ. Προσωπικά πολλές φορές νιώθω σαν ένας ξανθός πρίγκιπας της Ντίσνεϊ, ενώ αν με δω στον καθρέφτη θα φρικάρω.
Έχω πει ψέματα σε όλα μου τα κύτταρα ότι είμαι νέος. Τα έχω ξεγελάσει. Μου τι σπάει που μεγαλώνω, αλλά ταυτόχρονα μου αρέσει που το ζω.
Στο El Pecado είχαν έρθει όλοι. Μπορεί να καθόταν δίπλα σου ο Ζαν Πολ Γκοτιέ ή ο Μαραντόνα. Πάντα θα θυμάμαι ότι κάθε φορά μου ερχόταν η Εβελίνα Παπούλια θα χορεύαμε ένα τάνγκο μαζί. Κάναμε τη νύχτα της Ελλάδας να είναι κάτι διαφορετικό. Μέχρι τότε τα μαγαζιά ήταν ή ελληνάδικα ή εντελώς underground.
Το σπίτι μου πάντα είχε κόσμο. Νομίζω ότι ο κόσμος πιστεύει πως είμαι περισσότερο χαρούμενος απ’ ό,τι πραγματικά είμαι.
*Σημ: Η συνέντευξη δόθηκε στον υπογράφοντα τον Ιούνιο του 2020 και η πλήρης εκδοχή της αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του ελληνικού Playboy. Πηγή: Προσωπικό αρχείο.
