Οι αγωνίες των 11 βουλευτών της συμπολίτευσης για τις πρακτικές των τραπεζών, τα κόκκινα δάνεια και τα funds που πλέον τα διαχειρίζονται είναι θεμιτές, γεννούν όμως πολλά ερωτηματικά για την σκοπιμότητα της σχετικής ερώτησης που κατέθεσαν προς τον υπουργό Οικονομικών. Σε πρώτο επίπεδο, η ανακίνηση του ζητήματος αφορά μία μεγάλη μερίδα δανειοληπτών και υπό αυτήν την έννοια υπάρχει μία αντιστοίχιση της πρωτοβουλίας των βουλευτών με μία κοινωνική ομάδα.
Πλην όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις έχει σημασία ποιος αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ποιος λέει ό,τι λέει και τι έχει πράξει στο παρελθόν. Εν προκειμένω, οι περισσότεροι από τους βουλευτές ήταν μέλη της κυβέρνησης ή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της περιόδου 2004-2009, που όλοι γνωρίζουν πού κατέληξε και σε ποια θέση έφερε το τραπεζικό σύστημα. Και στη συνέχεια, ήταν μέλη της ΚΟ της ΝΔ της περιόδου 2012-2015, που νομοθέτησε πολλαπλώς για την εξυγίανση των τραπεζών, όπως και η σημερινή, κατά της οποίας στρέφονται, σε μία κατά τα άλλα άσκηση δημοκρατικής ευαισθησίας.
Είναι ενδιαφέρουσα η ομαδοποίηση αυτή στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και προφανής η σύμπτωση ως προς τη σύνθεση της ομάδας των βουλευτών, με εκείνη που ενοχλήθηκε από πρόσφατες κυβερνητικές επιλογές και συντάχθηκε με τις αντιπολιτευτικές παρεμβάσεις δύο πρώην Πρωθυπουργών της ΝΔ.
Κατά τα διαφαινόμενα, ορισμένοι επιδιώκουν νέο ρόλο στον ενδοκυβερνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Tα επόμενα βήματα τους ίσως και να μπορούν να προβλεφθούν και ενδεχομένως οι διαθέσεις τους να εκδηλωθούν προσεχώς με κάποια αφορμή, όπως η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρά ταύτα, οι όρκοι στην λεγόμενη λαϊκή δεξιά, μπορεί και να καταλήγουν απλώς σε εξόφθαλμες λαϊκιστικές παρεκτροπές.
