Ο Στέφανος Κασσελάκης έπαιξε κι έχασε. Εξελέγη πέρυσι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στα προγνωστικά και οι περισσότεροι που τον στήριξαν παρασκηνιακά φέτος, τον αποκαθήλωσαν με την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής στις 8 Σεπτεμβρίου.

Κατά τους ίδιους επανήλθε η κανονικότητα και διορθώθηκε ένα λάθος. «Αμαρτήσαμε» είπε ο Νίκος Παππάς στην κλειστή συνεδρίαση της Κ.Ε. για την παραβίαση ουσιαστικά του καταστατικού πέρυσι που έδωσε το δικαίωμα να είναι υποψήφιος για την αρχηγία ο Κασσελάκης. Μέχρι και τις υπογραφές τού έδωσαν, καθώς του έλειπαν, πάντα με το σκεπτικό πως είναι ένα καλό παιδί που θα δώσει χρώμα στη διαδικασία.

Μη κανονικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ

Αυτό το καλό παιδί τούς πήρε το κόμμα και άνοιξε δική του περπατησιά. Και δεν θα εκλεγόταν πρόεδρος, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είπε με ειλικρίνεια κι ο ίδιος, ήταν κανονικό κόμμα. Εκεί ήταν η απάντηση: ο ΣΥΡΙΖΑ, το μη κανονικό κόμμα που έχασε τις ευκαιρίες που δόθηκαν να αλλάξει τη λειτουργία του.

Κι αυτή η μη κανονικότητα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν διορθώθηκε, αλλά επιδεινώθηκε επί προεδρίας Κασσελάκη. Ένα κόμμα που δεν λειτουργούσε με τις κλασσικές νόρμες ενός πολιτικού οργανισμού και περισσότερο παρέπεμπε σε λειτουργία επιχείρησης και ο πρόεδρός του φαινόταν ως μάνατζερ που έχει το excel και με βάση αυτό προχωράει.

Τα κόμματα όμως είναι ζωντανοί οργανισμοί, βγαλμένοι μέσα από την κοινωνία, ανεξάρτητα που τοποθετούνται στον πολιτικό χάρτη. Δεν είναι ούτε σύλλογοι πολιτιστικοί, ούτε think tank, ούτε φόρουμ. Έχουν διαδικασίες πολιτικές με ό,τι αυτό σημαίνει.

Στην περίπτωση του Στ. Κασσελάκη η παραπολιτική υπερίσχυε της πολιτικής, το lifestyle του ίδιου επισκίαζε κάθε πολιτική πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, η απέχθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικό υποκείμενο κυριαρχούσε με την σταδιακή απαξίωση των διαδικασιών. Έδειχνε πολλές φορές να αγνοεί βασικά στοιχεία της πολιτικής ιστορίας της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Το Συνέδριο της Ύβρεως

Ο μεγάλος Μαξ Βέμπερ έλεγε ότι το διαμέτρημα του εκάστοτε Ηγέτη αποτελεί συνάρτηση του στόχου που θέτει και του τρόπου με τον οποίο κινείται βάση του πλαισίου που όρισε. Και το διαμέτρημα του Κασσελάκη ήταν περιορισμένο. Ακόμα κι ο στόχος του να νικήσει τον Κυρ. Μητσοτάκη φάνταζε μακρινός, αφού στις χαλαρές ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε και κάτω από το ποσοστό των εθνικών εκλογών.

Στην περίπτωση του Στ. Κασσελάκη είχαμε το Σύνδρομο της Ύβρεως, το οποίο εντοπίζεται σε Ηγέτες και είναι απόρροια της εξουσίας. Τι είναι το Σύνδρομο της Υβρεως: Η αφύσικη εμμονή σε μια πολιτική που αποδεδειγμένα είναι ανεφάρμοστη ή αντιπαραγωγική. «Η ξεροκεφαλιά, η πηγή της αυταπάτης, αποτελεί παράγοντα με τεράστιο ρόλο στη διακυβέρνηση» έχει επισημανθεί.

Και την περίπτωση Κασσελάκη αυτό ίσχυε, καθώς το χαρακτηριστικό σύμπτωμα του Συνδρόμου της Ύβρεως είναι η άρνηση όσων έχουν εξουσία να αλλάξουν γραμμή πλεύσης ώστε να μην παραδεχθούν ότι έπραξαν λάθος. Η ομιλία του Στ. Κασσελάκη, το κύκνειο άσμα του στο πολιτικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής, ήταν μια τρανταχτή απόδειξη του Συνδρόμου της Ύβρεως.

Η σφιγμένη γροθιά κι ο απροετοίμαστος Κασσελάκης

Ο Στ. Κασσελάκης πήγε σε αυτή την κρίσιμη Κεντρική Επιτροπή αγνοώντας αυτό που έλεγε η Ίντιρα Γκάντι, η άλλοτε «σιδηρά κυρία» της Ινδίας, «με σφιγμένη τη γροθιά, δεν μπορείς να σφίξεις το χέρι του άλλου». Και ο Στ. Κασσελάκης τις περισσότερες φορές είχε σφιγμένη τη γροθιά, «κόντρα στην κόντρα» με επιθετική ρητορική και ατζέντα.

Και αυτό του άνοιξε τη μαύρη τρύπα και έπεσε μέσα, ουσιαστικά στην παγίδα του «μαύρου κύκνου», αφού επιβεβαιώθηκε με οδυνηρό τρόπο και στην περίπτωσή του, η θεωρία του απροσδόκητου, δηλ. ο,τι οι καταστροφές μας βρίσκουν απροετοίμαστους. Και στην περίπτωση του Στ. Κασσεσλάκη η ανατροπή των συσχετισμών στην Κ.Ε. τον βρήκε απροετοίμαστο.