Η φωνή και η πένα του Didier Roustan «σίγησαν» για τα πάντα τα ξημερώματα της Τετάρτης (11/9). Ένα μήνα πριν κλείσει τα 67 του, ο δημοφιλής Γάλλος δημοσιογράφος και παρουσιαστής απεβίωσε έχοντας παραδοθεί στον καρκίνο μετά από σύντομη μάχη λίγων εβδομάδων.
Γεννημένος τη 10η Οκτωβρίου του 1967 στη Μπραζαβίλ του σημερινού Κονγκό, από μητέρα δημοσιογράφο που ήταν απεσταλμένη του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP) και πατέρα οικονομολόγο με κρατική θέση, μεγάλωσε μετά τα 3 του στις Κάννες κι αγάπησε σφόδρα το ποδόσφαιρο από νεαρή ηλικία.
Όνειρό του ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής κι εντάχθηκε στις ακαδημίες της τοπικής ομάδας. Αφιερώθηκε όμως γρήγορα στη δημοσιογραφία, γιατί στα 17 του τσακώθηκε με τότε προπονητή του, κι από τα μέσα των 70s άρχισε να δουλεύει επαγγελματικά.
Βίβλος του ποδοσφαίρου και Τσε Γκεβάρα
«Βίβλο του ποδοσφαίρου» τον αποκαλούσαν στην πατρίδα του, ξεχώριζε για τον μοναδικό τρόπο που σχολίαζε τα τεκταινόμενα εντός κι εκτός γηπέδων. Ελεύθερο και δημιουργικό και καλλιεργημένο πνεύμα, δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε δημοσιογραφικές μανιέρες. Ούτε αυτολογοκρινόταν, διαφωνούσε με αφεντικά του για τον τρόπο που κάλυπτε τα γεγονότα και συνολικά άφησε το σημάδι του ως ένα αντισυμβατικός δημοσιογράφος γεμάτος πάθος για τη δουλειά του.
Τους ατζέντηδες τους σνόμπαρε, όπως και τα σύγχρονα στατιστικά. Λειτουργούσε περισσότερο με την εμπειρία, όσα είχε δει με τα μάτια του κι ενίοτε με το ανεπτυγμένο ένστικτο. Ή την έμπνευση.
Έφερε επίσης το προσωνύμιο Τσε Γκεβάρα, διότι δυσπιστούσε διαρκώς με τον ρόλο του χρήματος στον αθλητισμό. Ήταν εξ εκείνων των ρομαντικών του είδους που αναπολούσε τα χρόνια τα παλιά και ποδοσφαιρικούς ήρωες όπως ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Σόκρατες, ο Μαραντόνα κι ο Καντονά. Τους τελευταίους δύο τούς είχε βοηθήσει τόσο συμβουλευτικά όσο και χρηματικά στην ίδρυση της Διεθνούς Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών.
«Ήμουν πάντα ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας και εναντίον εκείνων που εκμεταλλεύονται τους άλλους» είχε πει περιγράφοντας τον εαυτό του. Είχε πολλάκις οργανώσει και «τρέξει» καμπάνιες κατά του ρατσισμού και της βίας στα γήπεδα.
Λάτρευε ως γήπεδο κι ατμόσφαιρα το Μπομπονέρα.
Η αρχή και το τέλος του Didier Roustan
Το ευρύ κοινό άρχισε να τον λατρεύει (ή να τον μισεί) από το 1986 που αποτελούσε το κεντρικό πρόσωπο του Téléfoot, προτού το 1989 μεταπηδήσει στο Canal+ κι ακολούθως εργαστεί σε μεγάλους οργανισμούς ή σε προσωπικές δουλειές που δημιουργούσε μόνος.
Στο γυαλί, βέβαια, είχε πρωτοβγεί σε ηλικία 21 ετών.
Από το 1984 έδινε διαδοχικά το παρών σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού, προσφέροντας τη δική του οπτική στα πράγματα.
Η τελευταία αποστολή του ήταν η μετάδοση για το κανάλι της Equipe του Αργεντινή-Καναδάς 2-0 για το Copa America 2024. Ήταν το εναρκτήριο παιχνίδι της διοργάνωσης και το δικό του «κύκνειο άσμα» στη δημοσιογραφία. Είχε ήδη διαγνωσθεί με καρκίνο στο τελευταίο στάδιο κι εντός λίγων εβδομάδων έχασε τη σύντομη μάχη που έδωσε για να κρατηθεί στη ζωή.
Μια μάχη άνιση σ’ αυτήν την περίπτωση, απ’ αυτές που δεν ήταν εφικτό να κερδίσει. «Ένας φίλος μού είπε κάποτε ότι ήμουν επαναστάτης. Γιατί στη λέξη υπάρχει το όνειρο, η εξέλιξη κι ο αέρας. Κι εγώ χρειάζομαι λίγο αέρα».
