Να τα αποδίδεις όλα στις συνθήκες
δεν δικαιολογεί την προχειρότητα
Διακυβέρνηση σημαίνει επιμέλεια
Και επιμελητεία,
τα μετόπισθεν της μάχης
Μη κομπάζεις λοιπόν από τον εξώστη με την μικροφωνική εγκατάσταση ότι τα βλέπεις όλα
Αν τα είχες προβλέψει όλα
ο αστικός ιστός θα ήταν ανέπαφος
Τα δέντρα έξω,
ας καίγονται
Είναι κι αυτό ένα στρατήγημα της ανθρώπινης φύσης υπερβολικά απασχολημένης τελευταία με την επιμήκυνση του προσδόκιμου σε έτη -σημείωσέ το, παρακαλώ
«Μετανόησε!
Μετανόησε!»
επανέρχεται μονότονα ο πέτρινος Κομεντατόρε στην τελευταία Σκηνή
Αλλά τον Ντον Τζιοβάννι, με ένα τρικ, τον καταπίνει ολοσούμπιτο η χάρτινη φωτιά στο βάθος της Ιταλικής σκηνής
Δεν είσαι όμως η όπερα και η πραγματική φωτιά
στα βουνά σε υποχρεώνει να κλειστείς στο σπίτι με κλειστά τα παράθυρα ακόμα κι αν η Πολιτική Προστασία ειδοποιεί ότι κι αυτό πρέπει να το εγκαταλείψεις για το καλό σου.
«Έτσι, κανείς πάντα αναχαιτίζει, ύστερα από υπερβολική σκέψη, τον θεσμό του αστείου.»
Αμφέβαλες δηλαδή ποτέ ότι το δράμα είναι gioccoso;
Έχουν κανένα μέλλον ανάλογοι συλλογισμοί από ανθρώπους του δικού σου ταμπεραμέντου και της τρίτης, όπως φημολογείται, νεότητας στο κρεβάτι;
Αναλογίσου μόνο την αγωνία του σκηνογράφου: θέλει η φωτιά στο βάθος να φαίνεται πάση θυσία φωτιά
Μην επανέρχεσαι όμως στην ΒΑ Αττική
«Τα μέρη που χάνονται είναι τα λογικά ακριβώς επειδή χάθηκαν
κι αναγκάστηκαν να υποστούν μεταμορφώσεις στην προσπάθειά τους να επιστρέψουν
σ’ ένα ξεχασμένο σημείο πέρα
στα χωράφια
Το ότι είχες πάντα<
τον άνεμο για φίλο
δεν είναι προσόν».
ΥΓ.
Αυτή τη σημείωση – εν είδη πολιτικού σχολίου- κράτησα στις 12 Αυγούστου όταν καίγονταν η ΒΑ Αττική.
Κι αν την δίνω φθινοπωριάτικα
στο «Βήμα» είναι γιατί «από τη στιγμή που υπάρχει μια πρακτική γραφής βρισκόμαστε μέσα σε κάτι που δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία» αλλά – θα συμπληρώσω τον Ρολάν Μπαρτ – ούτε και δημοσιογραφία.
Είναι πιστεύω ο «τρόπος» της συνεχούς παράλλαξής μας στο μέτωπο της ζωής.
Και το να κάνεις τη γραφή «μαχητή» με στολή παραλλαγής, θέτει σε κίνδυνο όχι μόνον τις μεταβλητές έκφρασης (τα είδη του λόγου) αλλά και τις σταθερές περιεχομένου (τις πάγιες απόψεις με ιδεολογικό, ταξικό και τοξικό πρόσημο)
Πολύγλωσσος στην ίδια σου τη γλώσσα ας πούμε, όχι σε δημοσογραφική διάλεκτο ή σε μονογλωσσική, διαδικτυακή αφασία.
Να μην εξαρτάσαι από τον «μηχανισμό». Η δυσκολία όμως αυτή παραμένει το κρίσιμο .
Εξου (στη λογοτεχνία) ο Τζέιμς Τζόυς.
Απορία: Η κωλοχτύπα με μους σοκολά στα Χανιά, τα νεκρά ψάρια στον Βόλο, σε ποια «γλώσσα» περιγράφονται;
Δεν τα περιγράφεις. Τα βάζεις στις «σακούλες» που φόρεσαν οι «φράξιες» στα «αξιότιμα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ«, ή στις » κουκούλες» που
βάζει τα ψάρια του ο Πολάκης.
Ή πάλι τα γράφεις, αλλά στην περίτεχνη γλώσσα του Μητσοτάκη στην ΔΕΘ.
Ετσι κι αλλιώς όλοι σε «γράφουν» ,γραψ’ τους τα κι εσύ.
