Από τους ηγήτορες της Britpop στην 24χρονη ποπ /ροκ δημιουργό Beabadoobee με ενδιάμεσους σταθμούς την ηλεκτρική blues φωνή της Shemekia Copeland και τους «νεορομαντικούς» Fontaines D.C. Τέσσερις αξιόλογοι δίσκοι.
Oasis | «Definitely Maybe [30th Anniversary Deluxe Edition]»
Επανέκδοση του ιστορικού ντεμπούτο άλμπουμ των γεννητόρων της Britpop σε deluxe έκδοση για τους φανατικούς φίλους του συγκροτήματος, το οποίο κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας με την επανένωσή τους. Δίσκος που παίρνει τα όνειρα των ακροατών του τόσο σοβαρά όσο και των δημιουργών του. Τόσο οι καλλιτέχνες όσο και το κοινό επιθυμούν κάτι μεγαλύτερο και αυτό τους το δίνει το «Definitely Maybe». Οι Oasis δεν θέλησαν να επαναπροσδιορίσουν το rock & roll κατάφεραν όμως να το οικειοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εξαγριωμένος, εμπνευσμένος δίσκος, κραυγή για τους καταπιεσμένους ώστε να αδράξουν τη μέρα τους, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι μια έκρηξη ισχυρού, εμπρηστικού rock & roll. Λίγο μετά την κυκλοφορία του, ο Noel Gallagher θα χαιρετιστεί ως ο καλύτερος τραγουδοποιός της γενιάς του. Κλασσικό άλμπουμ τυλιγμένο στην ενέργεια μιας μπάντας που έμελλε να γράψει ιστορία.
Οι Limited-Edition Deluxe 2CD / Limited-Edition Deluxe 4LP περιλαμβάνουν remastered άλμπουμ του 2014 καθώς και την προηγουμένως ακυκλοφόρητη και απορριφθείσα αρχική ηχογράφηση από τα Monnow Valley στούντιο μαζί με outtakes από τα Sawmills Studios συν ένα demo του «Sad Song» που περιλαμβάνει τα φωνητικά του Liam που κυκλοφόρησαν πρόσφατα οι Noel Gallagher και Callum Marinho.
5/5
+ : οι Oasis
– : δεν υπάρχει αρνητικό πρόσημο
Shemekia Copeland | «Blame It on Eve»
H Charon Shemekia Copeland, γεννήθηκε το 1945 στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Κόρη του μπλουζ κιθαρίστα και τραγουδιστή του Τέξας, Τζόνι Κόπλαντ . Άρχισε να τραγουδά σε νεαρή ηλικία και η πρώτη της δημόσια εμφάνιση ήταν στο Cotton Club όταν ήταν περίπου 10 ετών.
Στο 12ο άλμπουμ της καριέρας της, συνεχίζει να διευρύνει τα όρια των μπλουζ όπως κάνει εδώ και δεκαετίες. Και ενώ τα τρία τελευταία της άλμπουμ – «America’s Child» , «Uncivil War» , και «Done Come Too Far» – ήταν βουτηγμένα στα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής μας, η νέα της εργασία την βρίσκει να κάνει διάλειμμα από την επικαιρότητα των ειδήσεων.. Τα περισσότερα από τα τραγούδια του «Blame It on Eve» συνέθεσε η Kimbrough και ο επί χρόνια μάνατζέρ της John Hahn. Όπως συνηθίζει, περιλαμβάνει και μια διασκευή σε τραγούδι του πατέρας της («Down On Bended Knee»), καθώς και την επιτυχία του Stevie Wonder «Heaven Help Us All», του Ronald N. Miller .
Νουάρ, funky μπλουζ με άκρατο ηλεκτρισμό ενώ οι στίχοι «χρησιμοποιούν» την φιγούρα της Εύας, μεταφορά για την κακομεταχείριση των γυναικών. Το «Blame It on Eve» είναι, δυνατό και ηχηρό χωρίς να θυσιάζει την παράδοση των μπλουζ. Δικαίως το αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone, την έχει χαρακτηρίσει super star. Καιρός να την μάθει και το πιο mainstream κοινό.
4,5/5
+ : η φωνή της και οι συνεργάτες της
– : δύσκολα προσεγγίσιμη τις νεότερες γενιές
Και μερικές ακόμα κυκλοφορίες:
Fontaines D. C. | «Romance»
To ιρλανδικό post-punk συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Δουβλίνο το 2014, λίαν προσφάτως κυκλοφόρησε, το 4ο άλμπουμ τους, που αποδεικνύει ότι το συγκρότημα εξελίσσεται. Τα 11 τραγούδια που περιλαμβάνει βασίζονται σε ιδέες που μοιράστηκαν μεταξύ τους τα μέλη της μπάντας – Grian Chatten (φωνητικά), Carlos O’Connell (κιθάρα), Conor Curley (κιθάρα), Conor Deegan (μπάσο) και Tom Coll (τύμπανα). Στη νέα τους εργασία διαπιστώνουμε grunge στοιχεία, δυστοπική electronica, hip-hop κρουστά και στιγμές εμπνευσμένες από τους Slowdive.
Από πολλές απόψεις όλα τα άλμπουμ τους έχουν τη δική τους ταυτότητα, γεμάτη αλλαγές στον ήχο τους. Στην νέα τους δουλειά ο ρομαντισμός είναι έκδηλος παντού. Ακρως δημιουργοί τραγουδοποιοί ικανοί να μεταφέρουν ποικίλα συναισθήματα χωρίς να βασίζονται στις παγίδες του πανκ.
4/5
+ : πάντα προσφέρουν κάτι διαφορετικό
– : υπερβολικός ρομαντισμός
Beabadoobee | «This Is How Tomorrow Moves»
Ενδιαφέρουσα pop / rock εργασία από την αγγλίδα (γεννήθηκε στις Φιλιππίνες) τραγουδοποιό και τραγουδίστρια Beatrice Kristi Ilejay Laus, η οποία ηχογραφήθηκε στο Shangri-La, Malibu, με τον διάσημο παραγωγό Rick Rubin και τον μακροχρόνιο συνεργάτη Jacob Bugden. Εχει «πολιτογραφηθεί» ως indie καλλιτέχνης και το αποδεικνύει έως ένα σημείο στο «This Is How Tomorrow Moves», με το οποίο ανοίγει νέους μουσικούς δρόμους. Περισσότερο ώριμη μουσικά και στιχουργικά, γνέφει σε vintage εναλλακτικούς ήχους για ενήλικες, καταγράφει τις ανασφάλειες της, δίνει περισσότερη βαρύτητα στις τζαζ τάσεις της και η όλη της δουλειά μοιάζει περισσότερο σαν μια συνέχιση της καλλιτεχνικής της ανησυχίας παρά μια προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί από το παρελθόν τη. Αρνείται να μπει σε κουτί καθώς μεγαλώνει ως γυναίκα και καλλιτέχνης, και στο «This Is How Tomorrow Moves», τολμά να παρουσιασθεί με ειλικρίνεια στους ακροατές της.
3/5
+ : οι στίχοι της
– : η (ακόμα) «παιδική» φωνή της
