Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να μοιάζει με μια κακοσυντηρημένη παιδική χαρά. Από εκείνες της παλαιού τύπου που στέκονταν στην άκρη κάθε γειτονιάς προτού εκσυγχρονιστούν. Με το χοντρό χαλίκι για έδαφος που αν έπεφτες μάτωνες αγκώνες και γόνατα, τις επικίνδυνες κούνιες, την ετοιμόρροπη τσουλήθρα, τη σκουριασμένη τραμπάλα, τον ξεχαρβαλωμένο μύλο. Αυτές τις παιδικές χαρές για τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που μαζεύονταν για να κάνουν παρέα αλλά και να αντιπαρατεθούν και να μαλώσουν πότε πότε, διεκδικώντας τα ηνία.
Ο Παύλος Πολάκης τόνισε πως «δεν είμαι κανένα παιδάκι για να με διαγράφουν χωρίς ενημέρωση και να με επανεντάσσουν με μια ενημέρωση από τον Νίκο Παππά ένα λεπτό πριν», σχολιάζοντας φαρμακερά την απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη να τον επαναφέρει στην κοινοβουλευτική ομάδα πριν συμπληρωθούν σαράντα ημέρες από την τιμωρητική αποπομπή του. Αποδεικνύεται ωστόσο, εκ των σημερινών, συνθηκών, ότι συνολικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακατέχεται από τη νοοτροπία παιδικών αντιδράσεων και εφηβικών παρορμήσεων. Αντί ο εσωτερικός ανταγωνισμός στην Κουμουνδούρου να ευνοεί την παραγωγή πολιτικής οδηγεί σε κινήσεις και πράξεις που απέχουν της ψύχραιμης διαχείρισης των περίπλοκων καταστάσεων.
Στις 25 Ιουλίου ο Παύλος Πολάκης ήταν ένας αντιθεσμικός και ασεβής βουλευτής. Άρα ο εξοστρακισμός του ήταν επιβεβλημένος για να αποκατασταθούν οι ισορροπίες και να περιοριστούν οι αντιδράσεις που είχε προκαλέσει η απρεπής συμπεριφορά του. Στις 3 Σεπτεμβρίου, δια στόματος Νίκου Παππά, είναι ένα από τα στελέχη που και δικαίωμα στην κριτική έχουν και στην προσπάθεια ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να συμβάλλουν. Σε λίγες εβδομάδες, τις κενές πολιτικά και ανούσιες του Αυγούστου για το Κοινοβούλιο, η μεταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Έκλεισε ο κύκλος, όπως ειπώθηκε; Ή απλώς διαιωνίστηκε μια αναλλοίωτη συνθήκη;
Σαν τα παιδιά εκείνα που δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν και με ποιον επιθυμούν να συναναστρέφονται, η ηγεσία της παράταξης άλλαξε άρδην στάση απέναντί του. Ξεθύμωσε, μαλάκωσε κι έτεινε χείρα φιλίας στον Χανιώτη βουλευτή, επιδιώκοντας μια βολική ανακωχή, συμπτωματικά ή μη, πριν από την Κεντρική Επιτροπή που καθορίζει τις εξελίξεις. Τον αγαπούσε, αλλά τώρα μάλλον περισσότερο.
Ο Παύλος Πολάκης μοιάζει μ’ εκείνο το μεγαλόσωμο αντράκι της γειτονιάς που, από φόβο ή από εκτίμηση, υπολογίζουν πολλοί. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον θέλουν μαζί τους, δίπλα τους, σύμμαχο. Τον έχουν ανάγκη κι ας τούς βάζει ενίοτε τις φωνές παρασυρμένος από την τάση να κάνει κουμάντο για να περνά το δικό του πιστεύοντας πως έχει (σχεδόν) πάντα δίκιο.
Ο ίδιος διευκρίνισε πως «ό,τι έχω πει ισχύει» και πως τα υπόλοιπα θα αναπτυχθούν το Σαββατοκύριακο μέσα από την ομιλία του, συνεχίζοντας ν’ αμφιβάλλει για τον πολιτικό λόγο και την κατεύθυνση του κόμματος. Αν όμως σκόπευε να τραβήξει το σχοινί στα άκρα και ν’ αντιπαρατεθεί μέχρι τέλους, θα ήταν πολύ εύκολο να διατηρήσει την «ανεξαρτησία» του εντός Βουλής. Και να μην απαντήσει ένα ξερό «εντάξει» στον Ν. Παππά που τον κάλεσε στο τηλέφωνο, όσο ΣΥΡΙΖΑ κι αν είναι.
Το σύντομο «συγχωροχάρτι» που δόθηκε επιβεβαίωνε όσους μιλούσαν για πρόσκαιρη εξορία και γρήγορη επανένταξη. Για επικοινωνιακά τεχνάσματα και επιδερμική ποινή. Φαίνεται ότι η «δημόσια διαπόμπευση» της ηγεσίας από τον Π. Πολάκη τρόμαξε κάμποσους που ήθελαν άρον άρον να λειάνουν τις γωνίες. Όπως τους τρόμαξαν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου.
Σ’ αυτήν την περίπτωση όφειλαν να δράσουν. Η διαγραφή της Αθηνάς Λινού, persona non grata για τον Σφακιανό πολιτικό, ήταν ένα προμήνυμα για τι θα ακολουθήσει.
Ούτε πάντως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ανήκουν στο αντιπολιτευτικό μπλοκ, περίμεναν τόσο σύντομα μια τέτοια έκβαση. Γι’ αυτό κι αντέδρασαν είτε γελώντας ειρωνικά, δεχόμενοι πειράγματα συναδέλφων τους από άλλα κόμματα, είτε με πιο έντονο τρόπο. Αρκετοί εξ αυτών «ξιφούλκησαν» ήδη με τον τρόπο τους, ακονίζοντας τα ξίφη τους για τη μεγάλη μάχη του Σαββατοκύριακου πίσω από τις κλειστές πόρτες της ΚΕ.
Σε μια αλάνα εντυπώσεων καθείς προτιμά να παίζει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους. Άλλος κουνά πιο δυνατά την κούνια κι άλλος σκαρφαλώνει ανάποδα στην τσουλήθρα. Κάποιος σηκώνεται απότομα από την τραμπάλα για να πέσει ο απέναντι και κάμποσοι παλεύουν ν’ αντέξουν την φυγόκεντρο δύναμη παραμένοντας πάνω στον μύλο ενόσω αυτός γυρίζει με μεγάλη ταχύτητα.
Τα παιδία παίζει…
