Πώς είναι να ζεις το 2024 στην ιστορική οικία των Παπανδρέου στο Καστρί; Ποιο μέλος της οικογένειας είναι το μεγαλύτερο «πειραχτήρι» και ποιος ο πιο «αθόρυβος» στα τραπέζια της Μαργαρίτας; Πώς είναι να έχεις παππού τον Ανδρέα και ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχει ειπωθεί για τα μέλη της οικογένειας; Σε αυτά τα ερωτήματα και σε άλλα πολλά απάντησε μιλώντας «Σε πρώτο Ενικό» στο «ΒΗΜΑ» ο 33χρονος εγγονός του Ανδρέα Παπανδρέου, γιος της Σοφίας, Κώστας Κατσανέβας, εν αναμονή των πεντηκοστών γενεθλίων του ΠαΣοΚ στις 3 του Σεπτέμβρη και με το βλέμμα στραμμένο στη διαδικασία της εσωκομματικής κάλπης που θα αναδείξει, έναν μήνα μετά από το ιδρυτικό ορόσημο – με το κίνημα να μετρά πλέον μισό αιώνα ζωής – το άτομο που θα ηγηθεί του κόμματος στις επόμενες εθνικές κάλπες διεκδικώντας να γίνει ακόμα και πρωθυπουργός.

Τι σκέφτεται όμως ο ίδιος για όλα αυτά; Έχει ξεχωρίσει κάποιον από τους υποψηφίους για την κούρσα διαδοχής; Τον ενδιαφέρει η ενασχόληση με την πολιτική και υπό ποιες προϋποθέσεις; Τι τον έχει συμβουλεύσει σχετικά η μητέρα του; Μπορεί, κατά τη γνώμη του, το ΠαΣΟΚ να ξαναγίνει πρώτο κόμμα και, αν ναι, τι προτίθεται να κάνει εκείνη τη νύχτα ο ίδιος που, εκτός από μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠαΣοΚ είναι και αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Γεωργίου Παπανδρέου, ένοικος της «βίλας Γαλήνη» στο Καστρί αλλά και Managing Director της Career Gate, μιας εταιρείας στην Αγία Παρασκευή με αντικείμενο τον επαγγελματικό προσανατολισμό; Τα ερωτήματα στα οποία δίνει απαντήσεις ο εγγονός του Ανδρέα, παραμονή της κομβικής επετείου του ΠαΣοΚ είναι πολλά και ο ίδιος δεν δίστασε μπροστά σε κανένα.

Πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση, μια μικρή τοποθέτηση στον χώρο και τον χρόνο: είναι μεσημέρι καθημερινής, πιο ηλιόλουστο δεν γίνεται, τα τζιτζίκια στη βεράντα στο Καστρί έχουν στήσει γλέντι κρυμμένα μέσα στις φυλλωσιές ενός σίγουρα αιωνόβιου δέντρου και ο Κώστας Κατσανέβας κάθεται απέναντί μου, στη μία από τις δύο δερμάτινες καρέκλες που είχε για τους επισκέπτες ο Ανδρέας, ακριβώς μπροστά από το ιστορικό του γραφείο στο Καστρί. Γύρω οικογενειακές φωτογραφίες και κειμήλια που μπλέκονται με την πορεία της χώρας και κάπου στο βάθος, σε άλλο δωμάτιο, η Σοφία Παπανδρέου απολαμβάνει το γεγονός ότι βρίσκεται κοντά στον μικρό της γιο, που, όπως όλα δείχνουν, θα μας απασχολήσει στο προσεχές μέλλον με τρόπο που η ίδια απεύχεται. Εκείνος, όμως, βρίσκει το ΠαΣοΚ «απλά συναρπαστικό» και ανυπομονεί να το δει να πρωταγωνιστεί ξανά στις εξελίξεις ως ένα κόμμα ανοιχτό που θα κατορθώσει να φέρει τις αλλαγές που έχει ανάγκη η σημερινή εποχή.

«Ένας κύριος έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας και μου είπε, «έχεις το αίμα του Ανδρέα Παπανδρέου». Θυμάμαι ότι φοβήθηκα».

Κώστας Λαλιώτης, Φώφη Γεννηματά και Στέφανος Κασσελάκης ακτινογραφούνται από τον εγγονό του Ανδρέα ο οποίος επιχειρεί ένα καλοκαιρινό μεσημέρι την ανατομία των συναισθημάτων του, ως ενός νεαρού πολίτη που όμως ανήκει σε μια οικογένεια άκρως πολιτική, που τα μέλη της αναγκαστικά μεγαλώνουν υπό αυτό το πρίσμα, μιας διαδρομής που έχει ως τελικό στόχο την κοινωνική προσφορά η οποία εκτός από χαρές, ενίοτε εμπεριέχει και μεγάλες λύπες. Ο Κώστας Κατσανέβας, όπως θυμάται τα γεγονότα από τις αρχές του 1991 που γεννήθηκε έως και σήμερα, που πλέον βρίσκεται ενώπιον της ευθύνης να δηλώσει ποιον στηρίζει για νέο πρόεδρο στο ΠαΣοΚ, το κόμμα που καλείται να επανεφεύρει το διακύβευμα της «Αλλαγής» που το ίδιο εισήγαγε πριν από 50 χρόνια τέτοιες μέρες, ως αφήγημα και ως κυβερνητικό έργο στη χώρα.

*Η 3η του Σεπτέμβρη είναι μια αφετηρία ελπίδας για όλη τη χώρα, που έφερε μαζί της συγκεκριμένες αρχές πάνω στις οποίες πάτησε ένας ολόκληρος λαός. Κι είναι κάτι που λείπει σήμερα ως αφήγημα. Για μένα, η 3η του Σεπτέμβρη ξεκίνησε περισσότερο ως ένα συναίσθημα γιορτής και όχι ως ημερομηνία γενεθλίων του Πα.Σο.Κ.. Ίσως γιατί από παιδί άκουγα για αυτήν μέσα από τραγούδια ή σε γιορτές και συνέδρια που με πήγαιναν και στο σπίτι που τη γιορτάζαμε με κόσμο.

*Ένα περιστατικό στον Καναδά με έκανε να συναισθανθώ για πρώτη φορά την επίδραση που έχει η οικογένεια στον λαό. Ένας κύριος στην Τοπική Οργάνωση του Τορόντο έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας και μου είπε, «έχεις το αίμα του Ανδρέα Παπανδρέου». Θυμάμαι ότι φοβήθηκα. Ήμουν μόλις 12 ετών.

«Για την Ελλάδα η Μαργαρίτα συμβολίζει την άνοδο της γυναίκας καθώς έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στο να αλλάξει το γυναικείο στάτους».

*Η μεγαλύτερη χαρά που έχω πάρει ως μέλος της οικογένειας Παπανδρέου δεν ήταν οι εκλογικές νίκες, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά η ημέρα δικαίωσης του θείου Αντρίκου απέναντι στον Καμμένο. Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα. Και ήταν δικαίωση και για όλη τη λάσπη που είχαμε φάει με την οικονομική κρίση, και για τον θείο Γιώργο και για τη γιαγιά.

*Για την οικογένεια, η γιαγιά είναι το «κεφάλι» της, σε μεγάλο βαθμό. Για την Ελλάδα η Μαργαρίτα συμβολίζει την άνοδο της γυναίκας καθώς έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στο να αλλάξει το γυναικείο στάτους, με παρεμβάσεις, που δεν τις γνωρίζει ο πολύς κόσμος, που είχαν ως βασικό πυρήνα την επιμόρφωση της γυναίκας. Για μένα, η γιαγιάκα μου είναι ένα τρυφερό σύμβολο μητρότητας. Τη θυμάμαι να έρχεται εδώ, δίπλα στο σπίτι, και να με νανουρίζει με αμερικάνικα τραγούδια. Για μένα συμβολίζει τη ζεστασιά που σου δίνει η αγκαλιά μιας γιαγιάς.

*Η πιο όμορφη δική μου στιγμή με τη Μαργαρίτα ήταν όταν είχε έρθει στον Καναδά, τον πρώτο χρόνο που είχαμε πάει με τη μαμά, το 2001, που ζούσαμε σε ένα πάρα πολύ μικρό διαμέρισμα, τύπου 40 τετραγωνικά. Θυμάμαι μας έφτιαξε πρωινό και μετά με πήγε βόλτα στο Μουσείο Τεχνολογίας και Επιστήμης σε ρόλο ξεναγού, ενώ εκείνη ήταν η «επισκέπτρια».

*Στα τραπέζια της γιαγιάς, ο πιο ομιλητικός και σίγουρα ο πιο αστείος είναι ο θείος Αντρίκος. Είναι ετοιμόλογος, ατακαδόρος και πάντα πειράζει τη γιαγιά. Ο πιο αθόρυβος είναι ο θείος Γιώργος. Και ο θείος Νίκος είναι ο πιο αυθόρμητος. Αν βάλω και τη μαμά στην παρέα, τότε εκείνη είναι η πιο αθόρυβη.

*Στον θείο Αντρίκο απευθύνομαι για τα «ρομαντικά» ζητήματα και για θέματα ακαδημαϊκά.  Στον θείο Γιώργο για πολιτικά και ιδέες. Και στον θείο Νίκο για όλα τα υπόλοιπα.

*Ο Ανδρέας για μένα είναι περισσότερο ένας μύθος. Αισθάνομαι ότι τον έχω ζήσει μόνο μέσω των αφηγήσεων. Τον νιώθω όπως όλοι, ως μια πατρική φιγούρα μέσω ιστοριών. Είναι και για μένα «ο Ανδρέας», δεν είναι ο παππούς, όπως είναι η Μαργαρίτα «η γιαγιά». Αυτό οφείλεται και στη δύσκολη περίοδο που περάσαμε τότε, που δεν μου επέτρεψε να αναπτύξω αυτή τη σύνδεση μαζί του.

*Στον παππού σήμερα θα ήθελα να πω πολλά. Αν μπορούσα να του μιλήσω, θα του ζητούσα τη συνταγή για την «Αναγέννηση» του κόμματος, γιατί μόνο αυτός τη γνωρίζει. Και σίγουρα θα του εξέφραζα την ευγνωμοσύνη και το δέος μου.

*Πλέον ζω μέσα στα οικογενειακά κειμήλια. Αγαπημένο μου όλων είναι το σημειωματάριο του παππού, στο γραφείο του, που έχει μέσα τους διάφορους τηλεφωνικούς αριθμούς των γνωστών προσωπικοτήτων της εποχής.

«Το ΠαΣοΚ είναι ένα κίνημα από τον κόσμο. Και θα ξανακυβερνήσει μέσα από την κινηματική του δράση. Γι αυτό, σε μεγάλο βαθμό, δεν πιστεύω στο ένα πρόσωπο».

*Επειδή «έφυγε» πρώτος ο παππούς σε σχέση με άλλους πολιτικούς, έχω διαπιστώσει ότι έχουν βρει διάφοροι ευκαιρία και λένε την ιστορία όπως τους βολεύει. Λάθη έγιναν, αλλά μεταρρυθμίσεις και πραγματικός εκσυγχρονισμός της χώρας έγιναν επί ΠαΣοΚ και επί Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή είναι η αλήθεια.

*Αν «ζηλεύω» τα μεγαλύτερα εγγόνια που έζησαν περισσότερο τον παππού; Όχι. Καθόλου. Γιατί βίωσαν, μεν, τη μεγάλη χαρά να τον γνωρίσουν αλλά αυτό τους άφησε και ένα μεγάλο τραύμα. Όλο αυτό που έζησαν εμπεριείχε τεράστιες ανατροπές, με το φως της δημοσιότητας πάντα πάνω τους. Εγώ είχα την τύχη και την ατυχία να με πάρει η μαμά από την Ελλάδα το ‘99 για να με προστατεύσει ώστε να μεγαλώσω σαν κανονικό παιδί.

*Στην κηδεία του Ανδρέα δεν με άφησε η μαμά να πάω. Με προστάτευσε πάρα πολύ. Πολλά χρόνια μετά, όταν απέκτησα συνείδηση της κατάστασης, είχα θυμό που δεν μου επέτρεψε, για παράδειγμα, να δω τον παππού στο νοσοκομείο. Αλλά, σήμερα, νομίζω ότι τελικά είχε δίκιο με τον τρόπο που το χειρίστηκε. Εκείνη τη μέρα εγώ ήμουν εδώ, στο Καστρί, με κόσμο. Ήμουν πέντε ετών και αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν τα μαύρα ρούχα.

*Η περίοδος της κρίσης που είχε στοχοποιηθεί η οικογένεια ήταν πολύ δύσκολη. Έβλεπα άτομα που ήταν κοντά μου να γυρίζουν την πλάτη. Για το πολιτικό σκέλος, πάντα πίστευα ότι μπορούμε να διαφωνούμε. Αλλά το να βλέπω φίλους να μιλάνε άσχημα ακόμα και για τη μητέρα μου, προσβάλλοντας την ταυτότητά μου, ήταν κάτι που με στενοχώρησε πολύ.

*Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω ακούσει για την οικογένεια είναι ότι η μητέρα μου έχει ουρανοξύστες στο Τορόντο. Πιστέψτε με, δεν έχει. Και έχω ακούσει και πάρα πολλά άλλα. Ότι είμαστε πλούσιοι, ότι είμαστε Εβραίοι, ότι είμαστε άνθρωποι – σαύρες. Μου είχαν δείξει και ένα βίντεο, χωρίς να ξέρουν ποιος είμαι, με τον θείο Γιώργο, σύμφωνα με το οποίο τα μάτια του δεν έκλειναν «ανθρώπινα». Ή το άλλο ψέμα, με τη λίστα Λαγκάρντ και τη γιαγιά. Ατελείωτα ψέματα.

*Η μητέρα μου για την πολιτική μου πορεία με έχει συμβουλεύσει «μακριά».

*Από τη μαμά μου έχω πάρει την καλοσύνη και την τρυφερότητα απέναντι στον κόσμο και τον σεβασμό που δείχνει και η ίδια σε όλους. Και από τον μπαμπά μου έχω πάρει πολλά. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που πορευόταν σύμφωνα μόνο με τις αρχές του, δεν μπορούσε να τον αλλάξει κανείς. Ήταν κάθετος στις αξίες του. Και πιστεύω ότι έτσι είμαι κι εγώ.

«Όταν χάνεις έναν γονέα, όσο δύσκολο και να είναι, μετά από κάποιον χρόνο, συνειδητοποιείς ότι απελευθερώνεσαι κιόλας».

*Ο μπαμπάς μου νιώθω ότι είναι δίπλα μου ακόμα. Είχα τη μεγάλη τύχη να είμαστε κολλητοί τα τελευταία χρόνια της ζωής του και αυτό κυρίως με βοήθησε να περάσω όλα τα στάδια της απώλειας και του πένθους.

*Πρόσφατα μπήκα σε μια διαδικασία απολογισμού, στα τρία χρόνια του μπαμπά. Και έγραψα κάτι για το οποίο με πήραν πολλοί και μου είπαν ότι τους βοήθησε. Όταν χάνεις έναν γονέα, όσο δύσκολο και να είναι, μετά από κάποιον χρόνο, συνειδητοποιείς ότι απελευθερώνεσαι κιόλας. Ότι πραγματικά γίνεσαι, ό,τι και να είσαι, αυτός που πρέπει να γίνεις. Ολοκληρώνεται η προσωπικότητά σου. Γιατί δεν γυρνάς πίσω πια να ρωτήσεις «μπαμπά ή μαμά, είναι σωστό;». Προχωράς με τα δικά σου βήματα.

*Μελλοντικά θα ήθελα να έχω στο ΠαΣοΚ θέση κεντρική. Θέλω να παίξω πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν αποκλείεται, για παράδειγμα, να με εμπνεύσει ένας άνθρωπος, να είμαι δίπλα του και να τρέχουμε για τις ιδέες μας. Αυτό το περιμένω ακόμα. Από εκεί και πέρα, όπως πάει.

*Το ΠαΣοΚ φυσικά και μπορεί να ξανακυβερνήσει. Το ΠαΣοΚ είναι κίνημα. Η γιαγιά μού έλεγε ότι «αν θες να κάνεις μεγάλες αλλαγές, μπορείς μόνο μέσω κινημάτων». Η 3η του Σεπτέμβρη αυτό σημαίνει, ότι το ΠαΣοΚ είναι ένα κίνημα από τον κόσμο. Και θα ξανακυβερνήσει μέσα από την κινηματική του δράση. Γι αυτό, σε μεγάλο βαθμό, δεν πιστεύω στο ένα πρόσωπο. Παρ’ ότι η Ελλάδα έχει μια τάση να περιμένει τον ηγέτη. Αυτή η δουλειά όμως πρέπει να προέρχεται από χιλιάδες πρόσωπα ικανά που θα έχουν έναν στόχο κοινό.

*Όποιος έχει προσπαθήσει να μιμηθεί τον Ανδρέα, μου φαίνεται σαν άδειο κέλυφος. Με το να μιμείσαι δεν μπορείς να είσαι αληθινός και ο κόσμος αυτό το καταλαβαίνει.

*Από την πορεία του Γεώργιου Παπανδρέου, επειδή είμαι κι εγώ πλέον στον χώρο της εκπαίδευσης, ξεχωρίζω μεταρρυθμίσεις που έκανε στην Παιδεία – νεοελληνική γλώσσα,  σχολεία, Πανελλήνιες.. Από τον Ανδρέα, τις τεράστιες μεταρρυθμίσεις στα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα με τις οποίες δημιούργησε τη μεσαία τάξη. 

«Ο Λαλιώτης είναι ζωντανή ιστορία. Και με έχει συμβουλεύσει και όσον αφορά τη δική μου πορεία».

*Θα ήθελα να δω το Ίδρυμα Γεωργίου Παπανδρέου, όπου είμαι αντιπρόεδρος, ενεργό, να παράγει πολιτισμό, σύμφωνα πάντα με τις αρχές και το πνευματικό έργο του Γεώργιου Παπανδρέου. Αλλά θα ήθελα να είναι και μια στέγη για τα νέα παιδιά, γιατί πάντα η οικογένεια ήταν ανοιχτή στον κόσμο. Θα ήθελα να δω την αυλή γεμάτη.

*Το σπίτι (σ.σ. τη «Βίλα Γαλήνη» στο Καστρί) το νιώθω δικό μου, με την έννοια ότι έχω εδώ και παιδικές αναμνήσεις. Πολλές φορές, όμως, κάθομαι και σκέφτομαι πώς είναι να ζεις εδώ. Γιατί έρχεται κόσμος μέσα και νιώθει σαν να είναι δικό του. Είμαι πάντα προετοιμασμένος γι’ αυτό. Και έχει πλάκα, γιατί δεν νιώθεις ποτέ μόνος σου. Επίσης, το σπίτι είναι παλιό. Κάνει ήχους διαρκώς και είναι σαν να ζω με ένα φάντασμα. Πολλές φορές κοροϊδεύω και λέω ότι είναι ο προπάππους μου, ο Γεώργιος, ένα φιλικό φάντασμα, μαζί μου μες στο σπίτι. Ειδικά όταν ακούω μία πόρτα να κουνιέται, μία βρύση να ανοίγει… Σκεφτείτε τώρα, τρεις το πρωί να ακούς τέτοιους ήχους, λες «τι γίνεται;».

*Μια μέρα είχα βρει μια κυρία που κοιτούσε απ’ έξω το σπίτι, δάκρυζε, τη ρώτησα αν είναι καλά και αν θέλει να της δώσω λίγο νερό. Κι εκείνη συγκινήθηκε, έφυγε και δεν την ξαναείδα. Έχω και περιπτώσεις από άτομα που φωνάζουν «Αχ, ΠαΣοΚ» μέχρι και άλλες καταστάσεις που έρχεται κόσμος μέσα χωρίς πρόσκληση. Είναι ωραία η ενέργεια εδώ. Και νομίζω πολύς κόσμος νιώθει αυτό το σπίτι σαν να είναι και δικό του και για αυτό νιώθει τόσο άνετα με τον χώρο. Ίσως αυτή να είναι η συνταγή για να έρθουμε πιο κοντά στον κόσμο, να γίνουμε στο ΠαΣοΚ πιο ανοιχτοί, όπως ήταν ανέκαθεν το Καστρί.

*Το πρώτο που θα πρέπει να προσέξουν οι υποψήφιοι/ες για την προεδρία του ΠαΣοΚ είναι να σεβαστούν το κόμμα, τις διαδικασίες. Και να βρουν τρόπο να διαφοροποιήσουν την πολιτική τους πρόταση.

*Για τις πολλές υποψηφιότητες στο ΠαΣοΚ, εγώ βρίσκω όμορφο το ότι τόσος κόσμος νοιάζεται. Θεωρώ ότι όλοι οι υποψήφιοι έχουν καλή πρόθεση. Άρα το θεωρώ θετικό. Αρκεί να μην εμφανιστεί καμία υποψηφιότητα τύπου Κασσελάκη.

*Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι μια κινούμενη αντίφαση. Θα ήθελα να προσγειωθεί, να αντιληφθεί πραγματικά τα προβλήματα του κόσμου και να μη μένει στο “λέγειν”, γιατί αυτήν την αίσθηση έχω. Και να κάτσει να διαβάσει. Να διαβάσει τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, να σεβαστεί την πατρίδα μας και να μην λειτουργεί με αυτόν τον λαϊκιστικό κι επιφανειακό τρόπο. Να έχει ουσία. Πολιτική ουσία.

*Στη νέα γενιά στελεχών του ΠαΣοΚ υπάρχουν άτομα αρκετά αξιόλογα.

*Το ΠαΣοΚ είναι απλά συναρπαστικό.

*Από την πορεία της Φώφης, μου έχει κάνει εντύπωση η δύναμη της να ενώσει σε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Εάν το ΠαΣοΚ γίνει ξανά κυβέρνηση, πάνω στα δικά της θεμέλια θεωρώ ότι θα το έχει καταφέρει.

*Κώστας Λαλιώτης. Εμβληματική προσωπικότητα. Έχω σε υψηλή εκτίμηση και τον ίδιο αλλά και την γυναίκα του, τη Μαρίνα. Ο Λαλιώτης είναι ζωντανή ιστορία. Και με έχει συμβουλεύσει και όσον αφορά τη δική μου πορεία.

«Αν κερδίσει το ΠαΣοΚ, κάποιο επόμενο βράδυ Κυριακής, ξανά τις εκλογές, το πρώτο που θα κάνω θα είναι να ανοίξω το Καστρί για να το γλεντήσουμε».

*Παρακολουθώ όλους τους υποψηφίους για την προεδρία του ΠαΣοΚ με ενδιαφέρον. Έχω μέσα μου ξεχωρίσει το άτομο στο οποίο πιστεύω περισσότερο και το άτομο στο οποίο πιστεύω λιγότερο. Παραμένω ενεργός και δημιουργικός και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις αυτήν την περίοδο να φανώ χρήσιμος. Στον σωστό πολιτικό χρόνο, θα δηλώσω τη στήριξή μου στο άτομο εκείνο που θεωρώ καταλληλότερο για την ηγεσία του κόμματος.

*Στις ΗΠΑ, αυτήν την περίοδο, η υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις μού προκαλεί ένα αίσθημα ελπίδας και με ενεργοποιεί πολιτικά. Έχει δώσει ήδη μια ένεση ενέργειας στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα κινητοποιώντας δυνάμεις που ήταν απογοητευμένες και βρίσκονταν για καιρό στην αποχή.

*Στα δύσκολα επιδιώκω να βρίσκομαι με κόσμο.

*Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ελληνική ταβέρνα. Προσπαθώ να πηγαίνω σε κάποια τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα.

*Αν κερδίσει το ΠαΣοΚ, κάποιο επόμενο βράδυ Κυριακής, ξανά τις εκλογές, το πρώτο που θα κάνω θα είναι να ανοίξω το Καστρί για να το γλεντήσουμε.

*Η ευχή μου για τη φετινή 3η Σεπτέμβρη είναι να αποτελέσει εφαλτήριο για να φέρει το κόμμα πιο κοντά στον κόσμο. Να φέρει στην Ελλάδα ένα φως προοδευτικό και να είναι ο οδηγός μας για το μέλλον. Εύχομαι να έχει μια σημασία πραγματική. Να μην είναι ένα ακόμα πάρτυ γενεθλίων. Εννοείται ότι θα είμαι εκεί.

*Στις 3 Σεπτέμβρη 2034, θα ήθελα το ΠαΣοΚ να είναι ένα κόμμα ανοιχτό. Να έχει πολλές φωνές διαφορετικές, να είναι ένα κόμμα του κόσμου, ένα κίνημα. Και να είναι στην κυβέρνηση. Να είναι το κίνημα που θα προσπαθήσει να φέρει τις αλλαγές που χρειάζονται οι νέοι και η νέα εποχή.

Κεντρική Φωτό: Νίκος Παλαιολόγος