Σεϋτον:
«Απέθανε η βασίλισσα, κύριέ μου!»
Μακμπέθ:
«Έπρεπε να πεθάνει αύριο.
Θαχα καιρό ν’ ακούσω λόγια τέτοια!
Το αύριο, και το αύριο και το αυριο
με το μικρό το βήμα τους μας σέρνουν
από μέρα σε μέρα, ως στη στερνή
τη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,
κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούς
στο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-
Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναι
παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός
θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει
στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,
κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,
είναι το παραμύθι που ένας βλάκας
το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές»
Σαίξπηρ
