Σκεφτόμουν πως αν ειδήσεις δεν υπάρχουν τον Αύγουστο είναι γιατί τον Αύγουστο λείπουν οι δημοσιογράφοι που τις φτιάχνουν, άλλοτε με αυτοεκπληρούμενες προφητείες και άλλοτε με διαψευσμένες, μεγάλες προσδοκίες.
«Διακόπτοντας» κι εγώ τον Αύγουστο την
(αλληλο)γραφία μου με το «Βήμα», επιδόθηκα ξανά στην
(αυτο)γραφία που με σώζει και που δεν παύει να διεγείρει ερωτήματα (προϋποθέσεις όσων γράφω εδώ ολοχρονίς).
Ποια (αλληλο)γραφία; Με ποιους; Και επιπλέον, ποιες «διακοπές», ενώ ο Αύγουστος κατακαίει την Αθήνα και ο Κασσελάκης τα μυαλά των στελεχών του διότι για τα σώματά τους θεσμικά δεν έχει ακόμα βρει ευρύχωρο φούρνο, πλην της Κουμουνδούρου.
Ποιες «διακοπές» λοιπόν, όταν καθημερινά, οι διαφορετικές φωτογραφίες των υποψηφίων του ΠαΣοΚ (στα «Νέα»), κοσμούσαν τις επαγγελματικές τιποτολογίες τους για το μέλλον της παράταξης (και της χώρας);
Είχα όμως,
(διακοπτόμενος), απτό παράδειγμα το είδος της Ελλάδας που θέλουν οι πολιτικοί τον τόπο μου, τη Μύκονο.
Αυτή την εκντουμπαϊσμένη Ελλάδα α-λα Μύκονο, σχεδιάζουν. Γι’ αυτήν
(δια)κόπτονται. Αυτού του είδους την ανάπτυξη, διακεκομμένη από το ένα πεντάστερο στο άλλο, προσδοκούν.
Αυτή την αποβλάκωση (μετάλλαξη) σχεδιάζουν για τους Έλληνες.
Αυτό έχουν επιτύχει στη Μύκονο με τη μαφία, τις κονσιέρζ, τα τατού, τις πολυεθνικές και τους φυτευτούς ψωρο-φοίνικες από τα φυτώρια στον πρώην Βαρνάβα.
Κι ό,τι ήταν η Ελλάδα, το είδα στις φωτογραφίες του ’60 στο μουσείο Γουλανδρή από έναν ξένο.
Χωρίς ελληνοκεντρικές εμμονές, αναγνώστης του Φουκώ κι όχι του μακαρίτη Χρήστου Γιανναρά, αναγνωρίζω ως πατρίδα μου το βιβλίο και όχι τους υπερουράνιους τόπους του Ράμφου. Βλέπω στη σκατόφατσα του Ίλον Μασκ τον ταλαίπωρο, μεγαλομανή νεοέλληνα κι όχι στο πονεμένο πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα. Ενοχοποιούμαι με τα δυσάρεστα από την Eurostat για το ’23 (ένας στους τέσσερεις συμπατριώτες μου διαβιούν στο όριο της φτώχειας).
Απορώ με την καθυστέρηση της σειράς των πλειστηριασμών που ανακοινώθηκαν για τις βίλες των μεγαλοεπιχειρηματιών, αγανακτώντας συγχρόνως με τις συνεχείς εξώσεις των κόκκινων φτωχο-δανείων.
Και βέβαια προεξοφλώ το τι θα πει ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ.
Ο,τι κι αν πει, με τα χέρια έξω ή μέσα στις τσέπες, αν συνεχίσει να συμπολιτεύεται με την οικονομική ελίτ που τον στηρίζει και να αντιπολιτεύεται την άλλη μισή, αν εξακολουθήσει να «καλύπτει» θεσμικές εκτροπές, θα δει και άλλη πτώση από τον Φαναρά στο Mega.
Αν όμως επιχειρήσει
μια κεντροδεξιά στροφή ώστε να συγκλίνει η μελλοντική πορεία του με την κεντροαριστερά που κάποτε θα προκύψει χωρίς τον Τσίπρα και τις γελοιότητες στον ΣΥΡΙΖΑ, ή την «προοδευτική» μεγαλομανία των ηγετίσκων ΠαΣοΚ, τότε θα ωφεληθεί η Ελλάδα, αφήνοντας την «Ελλαδάρα» για τον Βελόπουλο και για τα σημερινά πρωτοπαλίκαρα του Πρωθυπουργού από το ΛΑΟΣ.
Ας το τολμήσει, ας διαψεύσει τον Καρακούση που διαπιστώνει έλλειμμα ικανής ηγεσίας, επαναλαμβάνοντας ως «δείκτη» αυτής της στροφής,
την προ πενταετίας ευφυή του κίνηση με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Η Πρόεδρος, τού δείχνει ξεκάθαρα πώς θα έπρεπε ηθικά και πολιτιστικά να είναι αυτή η χώρα.
Την ενσαρκώνει. Ξέρει το Ποίημα και
πως «τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις».
