Ο Σβεν Γκόραν Έρικσον ξέρει ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Κάθε λεπτό που περνά μικραίνει την απόσταση που τον χωρίζει από τον θάνατο.

Είναι συμβιβασμένος με το τέλος που έρχεται. Κυρίως όμως νιώθει ευγνώμων για όλα όσα έζησε κι εξακολουθεί να ζει στο διάστημα που του απομένει έως ότου πέσει η αυλαία. Μέχρι και στον πάγκο της Λίβερπουλ, που τόσο ονειρευόταν ως επαγγελματίας προπονητής, πρόλαβε να καθίσει για ένα παιχνίδι!

Στα 76 του ο Σουηδός γνωρίζει ότι σύντομα θα πεθάνει. Όταν στις αρχές του περασμένου Γενάρη είχε δημοσιοποιήσει πως πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας, είχε ενημερωθεί πως του απομένουν λίγοι μήνες ζωής. Ούτε ένα χρόνο διαθέσιμο δεν του είχαν δώσει οι γιατροί, διότι η νόσος βρισκόταν ήδη στο τελευταίο στάδιο της.

Έκτοτε απολαμβάνει ένα προς ένα ακόμη κι εκείνα τα μικρά που ίσως δεν τους έδινε την αξία που θα έπρεπε. Το ίδιο συμβουλεύει κι όσους θα μείνουν πίσω.

Το «Sven» και η παρακαταθήκη του Έρικσον

Το «Sven», το βιογραφικό ντοκιμαντέρ που ετοίμασε το Amazon για να τιμήσει τον Έρικσον και το οποίο θα προβληθεί στις 23 Αυγούστου, είναι ένα εγχειρίδιο ζωής. Μιας ζωής που γι’ άλλους είναι μακρά και γι’ άλλους σύντομη. Για όλους ωστόσο είναι μία και μοναδική.

Γι’ αυτό και προτρέπει τον καθένα ανεξαιρέτως: «Φροντίστε τον εαυτό σας, φροντίστε τη ζωή σας. Και ζήστε την».

«Είχα μια καλή ζωή» θυμάται ο Σουηδός που στη διάρκεια μιας πλούσιας προπονητικής πορείας 42 ετών δούλεψε από την άσημη Ντέγκεφορς ως την εθνική ομάδα των Φιλιππίνων. Ενδιάμεσα άφησε το σημάδι του στην Γκέτεμποργκ, στην Μπενφίκα, στη Ρόμα, στη Φιορεντίνα και στη Σαμπντόρια, προτού μεταβεί στην Αγγλία.

Εκεί δούλεψε επί μια πενταετία ως ομοσπονδιακός των «τριών λιονταριών» κι ακολούθως συνεργάστηκε με τη Μάντσεστερ Σίτι, όπως αργότερα τη Λέστερ. Ανέλαβε επίσης το Μεξικό και την Ακτή Ελεφαντοστού και πριν από το τέλος πήγε στην Κίνα για να μεταδώσει γνώσεις και να συλλέξει φρέσκιες εμπειρίες.

«Νομίζω πως όλοι μας φοβόμαστε την ημέρα που θα πεθάνουμε, αλλά ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Πρέπει να μάθεις να το αποδέχεσαι γι’ αυτό που είναι», λέει ο Έρικσον προκαλώντας τους ανθρώπους να μην σπαταλούν χρόνο σε άσκοπες σκέψεις.

Ο ίδιος ευχήθηκε απλώς «να με θυμούνται ως έναν θετικό τύπο που προσπαθούσε να κάνει όσα μπορούσε». «Ελπίζω ότι στο τέλος θα λένε πως ήταν ένας καλός άνθρωπος» ανέφερε.

Ακόμη πάντως κι αν δε το πουν ορισμένοι, ο Έρικσον το αποδέχεται στωικά. Του αρκεί να «μην λυπάστε», μόνο να «χαμογελάτε». «Σας ευχαριστώ για όλα. Τους προπονητές, τους παίκτες, το κοινό. Ήταν φανταστικό» είπε σ’ ένα ξεχωριστό «αντίο».