Κάθε φορά που δίπλωνε ο Αύγουστος στον νότο, το χωριό έμπαινε δειλά σε άλλο ρυθμό. Όσο και αν μια λύπη συνόδευε το τέλος του καλοκαιριού, τα ώριμα περιβόλια και οι άφθονοι καρποί τους δεν άφηναν τον Ιούλιο να χαθεί και η γαλήνια θάλασσα των ημερών μιλούσε για τον Σεπτέμβρη που και αυτός, εκεί στον νότο, είναι πάντα καλοκαιρινός. Έμπειροι οι άνθρωποι γνώριζαν πόσο σύντομα θα αλλάξει ο καιρός και τελικά κέρδιζε απέναντι στον πειρασμό της θερινής αμεριμνησίας η προετοιμασία για το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα.
Μηχανικά επαναλαμβανόμενο το πολιτικό ημερολόγιο, καθώς ο Αύγουστος διπλώνει, φέρνει σαν πρώτο σταθμό την Έκθεση Θεσσαλονίκης, που παρά την απώλεια της παλαιάς δόξας διατηρεί μια εικόνα πολιτικού σταθμού. Δύσκολα σβήνουν από την μνήμη οι παραστάσεις του παρελθόντος και η πολιτική βαρύνεται συχνά με την μάταιη συντήρησή τους. Σύντομα θα απορροφηθεί ο πολιτικός ακτιβισμός που θα αναπτυχθεί με αφορμή το συμβατικό αυτό γεγονός και η πραγματικότητα θα επιβάλλει τη δική της συνθήκη. Το γνωρίζουν οι πρωταγωνιστές και με μια δυσκολία μοιάζει να αποδέχονται ότι καθώς διπλώνει ο Αύγουστος όλα θα μπουν σε ριζικά νέο δρόμο.
Αυτός ο Αύγουστος του 2024 βρίσκει την Κυβέρνηση κατάκοπη. Πολιτικά κατάκοπη και εξαντλημένη. Πέρα από αυτά που η ίδια ισχυρίζεται για τον εαυτό της, το διαχειριστικό αυτό κυβερνητικό σχήμα δεν δύναται να κομίσει κάτι νέο και διαφορετικό, να προσθέσει πνοή στον ίδιο τον εαυτό του, να κινηθεί λίγο ταχύτερα και αποτελεσματικότερα στα μέτωπα που απαιτητικά καλούν σε λύσεις και δεν γνωρίζουν καλοκαίρια. Οι ευρωεκλογές θα αποδειχθούν καταλυτικές. Η απώλεια της εμπιστοσύνης και η ένταση της αποδοκιμασίας φανερώνουν και τα πολιτικά όρια αυτού του σχήματος που χωρίς εύκολο αντίπαλο – σύμμαχο στην κάλπη, καλείται να διαχειριστεί έναν μακρύ χρόνο, από τώρα ως το 2027. Η προσδοκία, φαντασία μάλλον, ότι μια ομάδα ανθρώπων μπορούν να κάνουν αύριο αυτό δεν έκαναν σε ιδανικές συνθήκες χθες, είναι μια φενάκη, που το Φθινόπωρο που έρχεται και ο Χειμώνας που ακολουθεί θα φέρουν στο φως.
Η απουσία κάθε κυβερνητικής έμπνευσης κινείται σε παραλληλία με μια απόσταση της Αντιπολίτευσης από την ευθύνη του θεσμικού ρόλου της. Ο χρόνος επιβεβαιώνει την πολιτική της αδυναμία, που, αν ως χθες τροφοδοτούσε θετικά την κυβερνητική εικόνα, τώρα έρχεται να γίνει συστατικό στοιχείο της συνολικής πολιτικής αδυναμίας μιας κοινωνίας, που στέκει και αυτή σε απόσταση παρατηρητή και σχολιαστή στο διαδίκτυο της ίδιας της ζωής της. Το ΠΑΣΟΚ στο κλειστό του δωμάτιο αναζητά νέα ηγετική έκφραση, ο ΣΥΡΙΖΑ στην σταδιακή ορμητική φθορά του ψάχνει προσανατολισμό και τόπο να σταθεί.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη βάσιμα υποθέτει κανείς ότι ένας νέος κυβερνητικός σχεδιασμός επιχειρείται και το βήμα της Έκθεσης Θεσσαλονίκης θα έμοιαζε ιδανικό για την εκφώνησή του. Θα απουσίαζε ο προβληματισμός που ποτέ δεν θα μπορούσε να εκφωνηθεί. Οι σκέψεις για εκλογές το 2025, που κανείς δεν θα πρέπει να εκπλαγεί όταν ακουστούν.
O Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας
