Επανεκδόσεις που δεν χάνονται, κάποιες νέες γαλλικές ταινίες και ένα κινούμενο σχέδιο με μεγάλη προϊστορία δίνουν τον τόνο στις ταινίες της εβδομάδας του Δεκαπενταύγουστου.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
«Βρέχει άνδρες» (Iris et les hommes/ Raining men)
Παραγωγή: Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Καρολίν Βινιάρ
Πρωταγωνιστεί η Λορ Καλαμί
Σε μια ακόμα εβδομάδα με μπόλικο γαλλόφωνο σινεμά, η Λορ Καλαμί δείχνει να ξεχωρίζει σε αυτή την ρομαντική κομεντί, όπου υποδύεται την σεξουαλικά στερημένη οδοντίατρο, σύζυγο και μητέρα, η οποία αναζητεί ανδρικό… τόνο στην ζωή της μέσω μιας εφαρμογής στο κινητό της. Νευρώδης, πολυτάλαντη ηθοποιός καθώς είναι, η Καλαμί (την οποία γνωρίσαμε από την επιτυχημένη σειρά «Πάρε τον μάνατζερ μου») καταφέρνει να συνδυάσει το σούπερ κωμικό με το ανάλαφρο δραματικό, έτσι όπως περίπου είχε κάνει στην προηγούμενη συνεργασία της με την Βινιάρ, την οικολογική κομεντί «Ο γάιδαρος, ο εραστής μου κι εγώ» (σε εκείνη την περίπτωση τον πρώτο λόγο είχαν οι διακοπές της ηρωίδας).
Βέβαια, το «Βρέχει άνδρες» σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μια ταινία που την έχεις ξαναδεί, και μάλιστα, επίσης από την Γαλλία, καθώς οι περισσότερες από αυτές τις κομεντί, νομίζεις ότι έχουν την ίδια «κοψιά» και βγαίνουν από την πρέσα. Όχι ότι δεν περνάς ευχάριστα παρακολουθώντας τις εμπειρίες της ηρωίδας με διάφορους άνδρες, ενώ μάλιστα οι σκηνές ονείρου (π.χ. στο Μετρό), όπου η γυναίκα φαντασιώνεται όλο τον ανδρικό πληθυσμό να την κοιτάζει και να την φλερτάρει, έχει πραγματικά γούστο. Όμως, δεν είναι και ότι θα χάσεις κάτι αξέχαστο αν δεν δεις αυτήν την ταινία, και αφήνω κατά μέρος το πιο ενοχλητικό στοιχείο της, τον διαρκή βόμβο του κινητού της από τα μηνύματα των υποψηφίων εραστών που δέχεται το ένα μετά το άλλο από την στιγμή που αποφασίζει να κατεβάσει το app.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (εκτός Δευτέρας) – CINE PARIS – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΑΝΕΣΙΣ – ΛΙΛΑ – ΛΑΟΥΡΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΠΑΛΛΗΝΗ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ κ.α.
——————————————————-
«Οι ναυαγοί» (Soudain seuls)
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Τομά Μπιντεγκέν
Ηθοποιοί: Ζιλ Λελούς, Μελανί Τιερί
Bασισμένη στο μπεστ σέλερ της Ιζαμπέλ Οτισιέ και σκηνοθετημένη ευπρεπώς από τον Τομά Μπιντεγκέν, αυτή η περιπέτεια σύγχρονων Ροβινσώνων που αλληλοτρώγονται σε μια ολοφάνερα προβληματική σχέση, έχοντας καταλήξει σε ένα έρημο νησί στα ανοιχτά της Χιλής, όπου έχασαν το σκάφος τους. Σύντομα θα αρχίσει η προσπάθεια επιβίωσης με όλες τις πιθανότητες εναντίον τους. Ένα θέμα που γνωρίζουμε καλά στο σινεμά με κορυφαία ίσως την ταινία «Ναυαγός» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, όπως και το «Όλα χάθηκαν» του Τζέι Σ. Τσάντορ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και οι δύο προαναφερθείσες ταινίες, σαφώς ανώτερες.
Το εύρημα στη νέα αυτή ταινία είναι το πώς τα διάφορα κοινότοπα προβλήματα ενός ζεύγους μπορούν να μεταφερθούν ακόμα και σε ένα περιβάλλον εχθρικό και άγνωστο, όπως ένα ερημικό νησί. Είναι σαν να βλέπεις τον… «Πόλεμο των Ρόουζ» στο περιβάλλον του «Ναυαγού» και με μόνη παρέα τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους, κάποιοι από τους οποίους είναι μάλιστα τραγικοί, καθώς θα καταλήξουν στο στομάχι των ανθρώπων. Μνεία τέλος θα πρέπει να γίνει και στο φυσικό τοπίο των γυρισμάτων, που και σε αυτή την περίπτωση, συχνά «κλέβει» την παράσταση.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΧΛΟΗ – ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ (ΔΗΜ. ΚΙΝ/ΦΟΣ) – ΦΙΛΙΠ κ.α. και Θεσσαλονίκη.
——————————————————-
«Pacifiction»
Διεθνής συμπαραγωγή, 2022
Σκηνοθεσία: Αλμπέρ Σερά
Πρωταγωνιστεί ο Μπενουά Μαζιμέλ
Από το πρώτο κιόλας, πλάνο αυτής της ταινίας, ένα λιμάνι με φόντο έναν πορτοκαλί ουρανό με τον ήλιο στο κέντρο, αντιλαμβάνεσαι ότι αν μη τι άλλο θα απολαύσεις την φωτογραφία της. Και όντωw, τα πλάνα της Ταϊτής, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία της ταινίας του Αλμπέρ Σέρα, είναι το ισχυρότερο χαρτί της. Όμως ποια είναι τελικά η ιστορία σε αυτή την διάρκειας δύο ωρών και 45’ λεπτών ταινία;
Δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο επεισόδια, υπάρχουν στιγμές, μέσα από τις οποίες ο σκηνοθέτης υποτίθεται ότι σχολιάζει μια κατάσταση παρακμής σε μια χώρα που βουλιάζει στην διαφθορά. Αυτά τα επεισόδια «αντανακλώνται» πάνω στον Γάλλο ύπατο αρμοστή της Ταϊτής, έναν «παραιτημένο» κύριο με καθαρό πρόσωπο και μεγάλη κοιλιά (Μπενουά Μαζιμέλ), ο οποίος ζει από πρώτο χέρι την καθημερινότητα της πόλης. Τον βλέπουμε, κυρίως, να ακούει. Ακούει για τα προβλήματα των κατοίκων της Ταϊτής, για τις πολιτικές ίντριγκες, για τις ενδεχόμενες οικολογικές καταστροφές, για τις πυρηνικές δοκιμές που δεν πρέπει να γίνουν, για την ταξική ανισότητα. Ακούει, γνέφει, λέει ότι είναι απαράδεκτο να συμβαίνει εκείνο ή το άλλο, ότι όλα θα διορθωθούν ή ότι όλα πρέπει να διορθωθούν.
Και μετά πηγαίνει στο νάιτ κλαμπ, όπου μια trans τον γουστάρει. Όλα αυτά βέβαια, δεν στήνουν μια ιστορία είναι απλώς τα στοιχεία που θα μπορούσαν να την στήσουν. Και το κυριότερο, η ανία του κεντρικού ήρωα που το μόνο που θέλει είναι να παρατήσει τα πάντα πίσω του και να φύγει, συνάδει απολύτως με την ανία του θεατή που παρακολουθεί μια πληκτική ταινία με δήθεν «πολιτικό» περιεχόμενο και το μόνο που στην πραγματικότητα θέλει είναι να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα για να σηκωθεί και να φύγει.
Βαθμολογία: 1 ½
ΑΘΗΝΑ: ΒΟΞ – ΚΑΡΜΕΝ κ.α.
——————————————————-
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Η λεωφόρος της Δύσης» (Sunset Boulevard)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 1950
Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ
Παίζουν: Γκλόρια Σουάνσον, Γουίλιαμ Χόλντεν, Εριχ Φον Στροχάιμ κ.α.
Κορυφαία ταινία που πραγματεύεται τον ίδιο τον χώρο του κινηματογράφου και της σόου μπιζ, η «Λεωφόρος της Δύσης» παραμένει, σήμερα, περισσότερα από 70 χρόνια από την Α’ προβολή της ένα διαμάντι. Η ατάκα «Εγώ παραμένω ΜΕΓΑΛΗ! Οι ταινίες είναι αυτές που μίκρυναν!» που ακούμε στην ταινία, εξακολουθεί να κρατά μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων του κινηματογράφου. Την λέει η Νόρμα Ντέσμοντ (Γκλόρια Σουάνσον), πάλαι ποτέ κορυφαία σταρ του βωβού κινηματογράφου, στον Τζο Γκίλις (Γουίλιαμ Χόλντεν), τον νεαρό σεναριογράφο που μόλις την έχει κολακέψει λέγοντάς της ότι κάποτε υπήρξε μεγάλη σταρ.
Ο Γκίλις έχει επισκεφτεί την Ντέσμοντ στο μαυσωλείο της, ένα παλάτι στην λεωφόρο Σάνσετ του Λος Άντζελες γιατί η πρώτη έχει την ιδέα να παίξει σε μια ταινία που θα σημάνει την μεγάλη της επιστροφή. Από το καταραμένο love story που (αναπόφευκτα) θα προκύψει ο ευφυής, αξεπέραστος Μπίλι Γουάιλντερ θα κεντήσει μια πραγματικά τρομακτική ιστορία μέσα από την οποία, διαγράφεται, κυριολεκτικά, ότι μπορούμε να φανταστούμε για το τι τελικά σημαίνει κινηματογράφος: στην μια πλευρά φώτα, κάμερες, σταρ, χρήμα, δόξα. Στην άλλη φθορά, εφήμερο, παρακμή, ματαιοδοξία, τρόμος, παράνοια. Ένα καζάνι συναισθημάτων εγκλωβισμένων που κοχλάζουν μέσα στην έπαυλη – νεκροταφείο της Νόρμα Ντέσμοντ, αυτό το τελευταίο οχυρό της πάλαι ποτέ ντίβας του θεάματος που έχει καταλήξει βαμπίρ που σαπίζει παλεύοντας με τα φαντάσματα ενός λαμπρού παρελθόντος μαζί με έναν μπάτλερ/σοφέρ που κάποτε ήταν ο σκηνοθέτης της (Εριχ Φον Στροχάιμ)..
Ανοίγοντας τα χαρτιά του από το πρώτο πλάνο της ταινίας όταν βλέπουμε έναν άντρα, προφανώς νεκρό, να πλέει μπρούμυτα στο νερό μιας πισίνας, ο Γουάιλντερ δίνει φωνή στο πτώμα ακούμε, που αφηγείται την ιστορία. Με άλλα λόγια ένα πτώμα αφηγείται την ιστορία. Αυτή η υπέρβαση δίνει ουσιαστικά τον τόνο της ταινίας, που κινείται κάπου ανάμεσα στον εφιάλτη και την πραγματικότητα. Τι συνέβη άραγε σε αυτό το σπίτι; Με αφορμή ένα μυστήριο που προσδίδει στην ταινία κλίμα νουάρ, ο Γουάιλντερ πλάθει ένα τρομερό σύμπαν, το μαγικό σύμπαν του κινηματογράφου, που στην πράξη είναι επίπλαστα μαγικό, σχεδόν απωθητικό.
Η ταινία προτάθηκε για 11 Όσκαρ και κέρδισε στις κατηγορίες του πρωτότυπου σεναρίου, της σκηνογραφίας σε ασπρόμαυρη ταινία και της μουσικής του Φραντς Γουάξμαν.
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ:PIBIEPA
——————————————————-
«Θαύμα στο Μιλάνο» (Miracolo a Milano)
Παραγωγή: Ιταλία, 1951
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα
Ηθοποιοί: Φραντσέσκο Γκολισάνο, Έμα Γκραμάτικα, Πάολο Στόπα κ.α.
Γυρισμένη από τον βαρόνο του ιταλικού νεορεαλισμού τρία μόλις χρόνια μετά τον «Κλέφτη ποδηλάτων» (1948), η ταινία «Θαύμα στο Μιλάνο», αρχικά δεν χάρηκε θετικής υποδοχής ίσως επειδή ο κόσμος περίμενε έναν «άλλο» «Κλέφτη ποδηλάτων» και όχι μια επίσης βαθύτατα ανθρώπινη ταινία που με τον δικό της, διαφορετικό τρόπο, υπερασπίζεται το θαύμα της ζωής. Κεντρικός ήρωας στο «Θαύμα», ο ορφανός Τοτό, από πολύ νωρίς αποκτά τα όπλα με τα οποία δαμάζει την ζωή. Θα τα χρησιμοποιήσει για να «επιβάλλει» την ανάγκη της αξιοπρέπειας στους κατοίκους της μικρής παραγκούπολης, στην οποία καταλήγει και που χάρη σε αυτόν αποκτά την λάμψη που ποτέ δεν είχε.
Όμως ο κάπως παράξενος συνδυασμός των παραπάνω με το στοιχείο της μεταφυσικής (όπως φαίνεται και από τον τίτλο) και την ταύτιση (ίσως) του Τοτό με ένα είδος σύγχρονου Μεσσία, μειώνει την ρεαλιστική δύναμη του «Θαύματος στο Μιλάνο» και αυτό προφανώς ήταν που στην εποχή της «ενόχλησε». Ωστόσο, στο πέρασμα του χρόνου το «Θαύμα στο Μιλάνο» βρήκε την θέση που του αξίζει στα μεγάλα καλλιτεχνικά επιτεύγματα της 7ης Τέχνης και τώρα αξίζει να το ανακαλύψουν εκείνοι που ποτέ δεν είχαν την τύχη να το δουν σε μεγάλη οθόνη (σημειωτέον μαζί με τον «Κλέφτη ποδηλάτων», το «Ουμπέρτο Ντ» και τον «Λούστρο παπουτσιών» το «Θαύμα στο Μιλάνο» αποτελεί μέρος της τετραλογίας του Ντε Σίκα για την μεταπολεμική Ρώμη).
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ATENE
——————————————————-
Υπάλληλοι (Clerks, ΗΠΑ, 1994)
του Κέβιν Σμιθ.
Γυρισμένη ασπρόμαυρη, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κέβιν Σμιθ είναι μια καταγραφή χαριτωμένων στιγμιότυπων από την καθημερινότητα σε ένα βίντεο κλαμπ στα περίχωρα του Νιού Τζέρσεϊ. Η κινηματογραφοφιλία και η χαλαρότητα, το έξυπνο, ατακαδόρικο χιούμορ και οι φυσικές ερμηνείες των Μπράιαν Ο’ Χάλοραν, Τζεφ Άντερσον συντελούν σε αυτό το θαυμάσιο ντεμπούτο στον χώρο της σκηνοθεσίας μυθοπλασίας ακριβώς την εποχή που γεννιέται το νέο αμερικανικό κύμα κινηματογραφιστών στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Κρίμα που ο Σμιθ δεν είχε ανάλογη συνέχεια.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ:ΣΙΝΕ ΒΑΡΚΙΖΑ
——————————————————-
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία του «Minions 2: Η άνοδος του Γκρου» (2022), ένα από τα μεγαλύτερα franchise κινουμένων σχεδίων σε διεθνές επίπεδο, ξεκινά νέο κεφάλαιο: στο «Εγώ ο απαισιότατος 4» (Despicable me 4, ΗΠΑ, 2024) του Κρις Ρενό που προβάλλεται σε περισσότερες από 60 αίθουσες της Ελλάδας, ο κατάσκοπος Γκρου, η Λούσι και τα κορίτσια τους Μάργκο, Ίντιθ και Άγκνες υποδέχονται ένα νέο μέλος στην οικογένεια, τον Γκρου τζούνιορ, που στόχο έχει να πονοκεφαλιάζει τον μπαμπά του.
Επίσης, ο τελευταίος αντιμετωπίζει έναν νέο άσπονδο εχθρό στο πρόσωπο του Μαξίμ Λε Μαλ και της μοιραίας φιλενάδας του Βαλεντίνας οπότε η οικογένεια αναγκάζεται να το βάλει στα πόδια. Φυσικά από την ταινία δεν θα λείψουν και τα λιλιπούτεια Μίνιονς με τις παράξενες φωνές που δίνουν το δικό τους ξεχωριστό χρώμα σε όλες αυτές τις ταινίες. Οι φωνές στη πρωτότυπη εκδοχή ανήκουν στους Στιβ Καρέλ, Κρίστεν Γουίγκ, Γουίλ Φέρελ, Πιερ Κοφέν, Τζόι Κινγκ, Σοφία Βεργκάρα κ.α. και στην μεταγλωττισμένη στα ελληνικά στους Γιάννη Ζουγανέλη, Φοίβου Ριμένα, Κατερίνας Γκίργκις, Δανάης Τσούμου, Κατερίνας Πέτσα κ.α.
