Η πολιτική αντιπαράθεση στα κάρβουνα είναι μία από τις συνηθισμένες εξελίξεις έπειτα από κάθε καταστροφική πυρκαγιά. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης ζητούν παραιτήσεις υπουργών και αρμοδίων, η κυβέρνηση απαντά συνήθως με τη λογική του «κοίτα ποιος μιλάει», η συζήτηση συνεχίζεται για μερικές ημέρες, μετά ξεχνιούνται σχεδόν και όλοι αναμένουν την επόμενη συμφορά.
Σπανίως σε αυτές τις περιπτώσεις, ασχολείται κάποιος με το να καταθέσει μία πρόταση ή να ασκήσει μία κριτική στοιχειοθετημένη, βάσιμη και εποικοδομητική.
Στην προκειμένη περίπτωση προφανώς και υπάρχουν κάποιοι λόγοι για τα όσα συνέβησαν, για τη διαχείριση του δυναμικού, για τις καθυστερήσεις και για το ότι εν τέλει κάηκε η μισή Αττική. Όπως υπάρχουν και παραλείψεις στο κρίσιμο διάστημα που προηγήθηκε της αντιπυρικής περιόδου.
Θα μπορούσε η αντιπολίτευση να ελέγξει την κυβέρνηση σε πολλά. Μεταξύ άλλων, θα είχε ενδιαφέρον να ζητήσει στοιχεία για τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης που έχουν διατεθεί (αν έχουν διατεθεί και πώς) στον τομέα της πρόληψης και της προετοιμασίας για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και πυρκαγιών. Ένας από τους βασικούς άξονες άλλωστε των χρηματοδοτήσεων είναι η κλιματική κρίση και η απορροφητικότητα δεν μπορεί να περιορίζεται σε μονοψήφιο ποσοστό.
Μία τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να έχει χρησιμότητα και να πολιτικό αποτέλεσμα. Θα προσέφερε σε τελική ανάλυση μία εικόνα στους πολίτες για το πώς διατίθενται πόροι, αν υπάρχει η κατάλληλη αξιοποίηση τους και αν τελικά έχει βάση η συζήτηση για τις ενέργειες και τις παραλείψεις, τις ευθύνες και τις ανεπάρκειες. Οτιδήποτε άλλο κανένα νόημα δεν έχει και δεν αλλάζει την θλιβερή πραγματικότητα.
