Για τον Πύρρο Δήμα το χάλκινο της Αθήνας ήταν πιο βαρύ κι από τα 3 χρυσά

Λένε ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές, αλλά ο Πύρρος Δήμας, το έκανε ακόμα και όταν δεν βρισκόταν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Ίσως η μοναδική φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, που ακούστηκε πιο έντονα ο εθνικός ύμνος του αθλητή που είχε πάρει το χάλκινο μετάλλιο συνέβη στις 21 Αυγούστου του 2004 στο κλειστό Ολυμπιακό Γυμναστήριο Άρσης Βαρών της Νίκαιας σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Ο Πύρρος Δήμας έχει μόλις ολοκληρώσει μια μυθική καριέρα και 5.000 εκστασιασμένοι θεατές για 10 λεπτά τον αποθεώνουν με standing ovation και παράλληλα αρχίζουν να τραγουδούν προς τιμήν του τον εθνικό μας ύμνο. Ναι, το χάλκινο μετάλλιο (4ο ολυμπιακό μετάλλιο στην καριέρα του) που κατέκτησε στην Αθήνα το 2004 είχε ειδικό βάρος όχι απλά χρυσού, αλλά ίσως και μεγαλύτερα από τα τρία προηγούμενα χρυσά μετάλλια που είχε κατακτήσει σε Βαρκελώνη, Ατλάντα και Σίδνεϊ!

Μετά την απονομή η πιο ωραία σκηνή, όταν στο πρώτο σκαλί του βάθρου (εκεί που σχεδόν μόνιμα βρισκόταν για πολλά χρόνια ο Πύρρος) ανεβαίνουν για τις φωτογραφίες μαζί του τα τρία (τότε) παιδιά του, η κοράκλα του η Ελένη που δεν αντέχει και ξεσπά σε λυγμούς, ο Βίκτωρας και η Μαρία (ο Νικόλας δεν είχε ακόμα γεννηθεί) που είδαν από κοντά τον πατέρα τους να κατακτά το 4ο Ολυμπιακό μετάλλιό του. Φορούσαν μπλουζάκια με τυπωμένο το συμβολικό αριθμό 4, όσα δηλαδή και τα μετάλλια του μπαμπά και η αγαπημένη του σύζυγος Αναστασία καμάρωνε από την εξέδρα.

Ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους του ο Γκεόργκι Ασανίτζε είναι χρυσός Ολυμπιονίκης μπροστά από τον Πύρρο Δήμα. Ο οποίος στο Σίδνεϊ το 2000 είχε ξεκινήσει από την 4η θέση τις προσπάθειές του στο ζετέ και τελικά έφτασαν οι τρεις πρώτοι να σηκώσουν συνολικά (αρασέ και ζετέ) 390 κιλά με τον Έλληνα πρωταθλητή να παίρνει το χρυσό μετάλλιο χάρις στη σωματική διαφορά βάρους με τον Πύρρο να είναι 160 γραμμάρια ελαφρύτερος του ασημένιου ολυμπιονίκη Γερμανού Μάρκ Χούστερ και 640 γραμμάρια ελαφρύτερος του χάλκινου Γκεόργκι Ασανίτζε.

Ο κόσμος συνέχιζε να φωνάζει και να παραληρεί την ώρα που ο Πύρρος Δήμας πρώτος αυτή τη φορά ανέβηκε στο τρίτο σκαλί το βάθρου με το γνωστό πηδηματάκι του, και ακουμπώντας με το χέρι την καρδιά του ευχαριστούσε τον κόσμο για την αποθέωση. Ο Ασανίτζε σχεδόν δεν το πίστευε ότι τον είχε νικήσει, αλλά χρειάστηκε να δει το όνομά του στον ηλεκτρονικό πίνακα για να ανέβει για την απονομή αφού από τα μεγάφωνα (όπου ανακοινώνοντας οι μεταλλιούχοι) δεν ακουγόταν τίποτα από τις ιαχές του κόσμου για τον Πύρρο.

Υπήρχε ο κίνδυνος να κλείσει το κύκλωμα στη Γεωργία, και να μην έχει ακουστεί ο Εθνικός ύμνος της χώρας προς τιμήν του νικητή και ήταν ο Πύρρος πάλι που έδωσε τη λύση. Με ένα νεύμα του χεριού του έκανε τον κόσμο να σωπάσει για λίγα δευτερόλεπτα και να ακουστεί ο ύμνος της Γεωργίας και μετά πάλι αποθέωση όχι για τον νικητή, αλλά για τον τρίτο που όμως ήταν χρυσός εκείνο το βράδυ στις καρδιές όλων των Ελλήνων εντός και εκτός σταδίου.

«Δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο φινάλε, απλά δεν ήξερα αν θα γινόταν. Τώρα ναι, μπορώ να το πω είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου».

«Πως νιώθετε που δεν ήσασταν εσείς απόψε ο πρωταγωνιστής αν και νικητής» ; ήταν μια από τις ερωτήσεις που έγιναν στον Γκεόργκι Ασανίτζε μετά την απονομή με τον Γεωργιανό να χαμογελάει με νόημα και να δείχνει την μεγάλη του αξία και ως ανθρώπου. «Φαίνεται ότι ξεχνάτε ποιος ήταν ο άνθρωπος που ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών στο άθλημά μας, τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης και ολοκλήρωνε μια μυθική καριέρα στη χώρα του. Απόλυτα αναμενόμενο αυτό που έγινε» είπε ο Γεωργιανός αθλητής που είχε αγκαλιαστεί με τον Πύρρο Δήμα.

«Ξέρετε ήταν το ιδανικό φινάλε για την καριέρα μου που τελειώνει εδώ. Αλήθεια δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο φινάλε, απλά δεν ήξερα αν θα γινόταν. Τώρα ναι, μπορώ να το πω είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου» ήταν τα πρώτα λόγια του Πύρρου, που εάν οι αγώνες δεν γίνονταν στην Αθήνα ίσως να μην είχε αγωνιστεί!

Πενήντα μέρες πριν είχε υποβληθεί σε επέμβαση μηνίσκου (τα γόνατα και η μέση είναι τα μέρη που δέχονται την μεγαλύτερη επιβάρυνση στο συγκεκριμένο άθλημα) και το αριστερό του πόδι ήταν σχεδόν…άχρηστο (και πολύ αδυνατισμένο). Ακριβώς επειδή είχε αλλάξει η μηχανική του σώματός του και αναγκαζόταν να πατάει περισσότερο στο ένα πόδι, είχε πρόβλημα και στο δεξιό καρπό στο χέρι.

«Χρήστο θα πάω με ένα χέρι και με ένα πόδι και θα σφίξω τα δόντια» είπε του Χρήστου Ιακώβου που φύση αισιόδοξος άνθρωπος και αυτός είχε μείνει άναυδος με το πείσμα και το κουράγιο του Πύρρου που ρίσκαρε ακόμα και με ένα άδοξο φινάλε εάν ακυρωνόταν σε μια από τις κινήσεις (αρασέ και ζετέ).

Μπήκε λαβωμένος στον αγώνα. Στο αρασέ σήκωσε 175κ και ολοκλήρωσε τις προσπάθειες του στην τρίτη θέση. Στο ζετέ ξεκίνησε με 202.5κ και στη συνέχεια έχασε μια προσπάθεια στα 205κ για να ζητήσει στο φινάλε 207.5κ στη μπάρα, προκειμένου να κερδίσει για τέταρτη φορά το χρυσό μετάλλιο με τον Χρήστο Ιακώβου να τρίβει τα μάτια του. Ο γιατρός της αποστολής Γιώργος Τσικούρης ήταν συνέχεια δίπλα του και με απανωτές ενέσεις ξυλοκαϊνης για να του «πνίξει» τους πόνους (πότε στον καρπό και πότε στο γόνατο). Το πάλεψε, έβλεπες στο πρόσωπό του την τιτάνια προσπάθεια, αλλά το χέρι του λύγισε, η επήρεια της ένεσης, που έκανε πριν τον αγώνα, είχε πια περάσει. Με 377.5κ στο σύνολο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.

Ο Πύρρος έσκυψε και χάιδεψε τη μπάρα, αυτήν όπου του φώναζε ο Ιακώβου το κλασσικό «Κάτσε κάτω από τη μπάρα».

Έβγαλε τα παπούτσια του και τα άφησε στη γωνία του πλατό. Ήταν το μεγάλο αντίο, ήταν η ώρα του αποχαιρετισμού. Και τότε ο κόσμος ξέσπασε και όλοι όρθιοι δημιούργησαν κάτι μοναδικό στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού αποθεώνοντας τον ήρωά τους για 10 σχεδόν λεπτά σε μια μοναδική, ανεκτίμητη εικόνα.

Με συνθήματα «Πύρρος – Πύρρος» και «Ελλάς – Ελλάς» χειροκροτούσαν επί δέκα λεπτά τον Έλληνα πρωταθλητή, μη επιτρέποντας την ροή – αρχικά- στην απονομή των μεταλλίων. Απίστευτες μοναδικές στιγμές, για τον μεγαλύτερο Έλληνα ολυμπιονίκη όλων των εποχών και πολυμεταλλιούχο μαζί με τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα (από 4 ολυμπιακά μετάλλια).

«Είναι απίστευτο συναίσθημα να βλέπεις την κόρη σου να κλαίει από τη χαρά της για σένα. Όταν τη ρώτησα γιατί κλαίει, μου είπε επειδή είμαι συγκινημένη για σένα. Τι άλλο να ζητήσω. Ειλικρινά δεν ήξερα ότι μου ετοίμαζαν τέτοια έκπληξη και πως να το ξέρω άλλωστε αφού συνήθως λείπω από το σπίτι (γέλια). Τώρα τουλάχιστον θα πάω μαζί τους και να πάμε και αυτό λούνα πάρκ που τους χρωστάω τόσα χρόνια αλλά και διακοπές» είπε συγκινημένος ο Πύρρος Δήμας.

«Αυτόν τον αγώνα, μόνο ο Πύρρος μπορούσε να τον κάνει. Κανένας άλλος αθλητής. Με την εμπειρία του και τη θέλησή του τα κατάφερε. Το δυνατό «εγώ» του -που είναι πάντα υψηλό- τον βοήθησε να σηκώσει όσα κιλά σήκωσε. Όταν τραυματίζεσαι, πέφτει η ψυχολογία σου και μάλιστα στα 33 του πλέον και όμως μπόρεσε. Η ψυχολογία του άλλαξε μέσα στον αγώνα. Γι’ αυτό ζήτησε παραπάνω κιλά. Ήθελε να πάει στα 207,5 κιλά, όμως δεν μπόρεσε να τα σηκώσει, επειδή ήταν αγύμναστος καθώς είχαμε κόψει προπονήσεις λόγω του τραυματισμού του. Ήταν ο τελευταίος αγώνας του και τα έπαιζε όλα για όλα. Αν δεν είχε τραυματιστεί, θα είχε πάρει το 4ο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο» είπε ξεκάθαρα ο Χρήστος Ιακώβου, ενώ δίπλα πανευτυχής και ο άνθρωπος που είχε φέρει τον Πύρρο στην Ελλάδα, ο Γιάννης Σγουρός που είχε πει το αμίμητο στο Σίδνεϊ όταν όλοι ανησυχούσαν μήπως ο Πύρρος δεν τα καταφέρει μετά τις δύο άκυρες προσπάθειες που είχε και ενώ έμπαινε πλέον στο ζετέ.

«Μην ανησυχείτε. Ο Πύρρος είναι σαν τα παλιά τα Σιτροέν, που σηκώνονται μόλις ξεκινήσουν» και δικαιώθηκε.