Είναι μερικές στιγμές που αισθάνεσαι σαν να πετάς στα σύννεφα. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς έχει βιώσει πολλές τέτοιες χάρη στους δεκάδες τίτλους, 24 εκ των οποίων σε major τουρνουά τένις. Σαν κι αυτή όμως που έζησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είχε άλλη στο παρελθόν.
Πάλευε πολύ για το χρυσό μετάλλιο και το Παρίσι έγινε η Γη της Επαγγελίας του. Και της εξιλέωσης μαζί. Κάθε προηγούμενη φορά κάτι άλλο συνέβαινε κι αποτύγχανε στη διάρκεια της διαδρομής του.
Στο Πεκίνο το 2008 ήταν «χάλκινος». Είχε αποκλειστεί από τον Ράφα Ναδάλ, αλλά κατόπιν κέρδισε τον Τζέιμς Μπλέικ. Στο Λονδίνο το 2012 έφτασε εκ νέου στην τετράδα, αλλά ο Άντι Μάρεϊ και ο Χουάν Μάρτιν ντελ Πότρο τού στέρησαν διαδοχικά το βάθρο.
Το 2016 στο Ρίο ο σπουδαίος Αργεντινός τον έριξε ξανά στην ίδια παγίδα, πετώντας τον εκτός από τον πρώτο γύρο. Στο Τόκιο το 2021 υποτίμησε τον Σάσα Ζβέρεφ προτού ηττηθεί στον μικρό τελικό από τον Πάμπλο Καρένιο Μπούστα.
Η ευκαιρία που άρπαξε γιατί δεν είχε άλλη
Το σύντομο τουρνουά με τα έξι ματς στα χωμάτινα κορτ του Roland Garros ήταν η τελευταία ευκαιρία του. Ο Ισπανός Κάρλος Αλκαράθ, ο αναδυόμενος σταρ του σπορ, ήταν ένας πολύ σπουδαίος αντίπαλος. Αναμφίβολα ο πιο δύσκολος που είχε ν’ αντιμετωπίσει στο φινάλε, αλλά ο Τζόκοβιτς άντεξε.
Το 7-6, 7-6 στον τελικό της Κυριακής τον ξεγύμνωσε από κάθε συναίσθημα. Σχεδόν τον διέλυσε συναισθηματικά ο τελευταίος πόντος. Ήταν ξανά ο τετράχρονος Νόλε που έπιανε για πρώτη φορά ρακέτα στα χέρια του. Γι’ αυτό και ξέσπασε σε λυγμούς. Τόσο στο κορτ όσο και στην κερκίδα, αγκαλιάζοντας σφιχτά την κόρη του.
Ακολούθως έψαλε τον εθνικό ύμνο της πατρίδας του, ανεβασμένος στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και φορώντας το χρυσό μετάλλιο στο λαιμό του. Προτού, με αυτήν ακριβώς τη φωτογραφία, γράψει στο Χ σε μορφή τηλεγραφήματος. «Αγαπητή, Σερβία. Τα καταφέραμε. Με αγάπη, Νόλε». Δεν χρειάζονταν άλλα λόγια.
