Του έλειπε όσο τίποτ’ άλλο. Είχε πεισμώσει πάρα πολύ. Το πονεμένο γόνατο δεν θα τον έβγαζε εκτός πορείας. Κι από την Κυριακή 4 Αυγούστου ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι χρυσός ολυμπιονίκης στο τένις ανδρών.

Ο κάτοχος των περισσότερων major τίτλων (24), ο απόλυτος τενίστας, ο αδηφάγος «Νόλε» φεύγει από το Παρίσι με αυτό που κυνηγούσε μανιωδώς για μια 15ετία: το περίφημο golden slam.

Ο Τζόκοβιτς νίκησε τον Αλκαράθ και ξέσπασε

Το ξέσπασμά του Τζόκοβιτς στο φινάλε της μεγάλης μάχης με τον… διάδοχό του Κάρλος Αλκαράθ με αδιάκοπα κλάματα, εισβολή στην εξέδρα και αγκαλιές με αγαπημένα πρόσωπα, κυρίως δε με την πανευτυχή κόρη του, ήταν η απόδειξη της αδημονίας, της προσμονής του 37χρονου Σέρβου για αυτό που ούτε στο Πεκίνο (χάλκινο) ούτε στο Λονδίνο (τέταρτη θέση) ούτε στο Ρίο (πρώτος γύρος) ούτε στο Τόκιο (τέταρτη θέση) είχε καταφέρει.

Ο υπερταλαντούχος Ισπανός στάθηκε πανάξιος αντίπαλος. Πάλεψε μέχρις εσχάτων πραγματικά. Έκλαψε κι αυτός για την ήττα του στο φινάλε – λογικό ήταν. Μα θα έχει ξανά την ευκαιρία του. Τούτη η στιγμή ανήκε εξ ολοκλήρου στον Νόβακ Τζόκοβιτς. Γιατί τού το χρωστούσε η ιστορία να συμβεί.

Ο Τζόκοβιτς πήρε το χρυσό χωρίς να χάσει σετ

Το 2-0 με 7-6, 7-6 στο χωμάτινο κορτ του «Φιλίπ Σατριέ» ήταν η σφραγίδα που έπρεπε να μπει στη θεσπέσια πορεία που ο Τζόκοβιτς έχει διασχίσει από την πρώτη φορά που κράτησε τη ρακέτα του. Ήταν τόσος δα, μόλις τεσσάρων ετών, όταν πάλευε να χτυπήσει το μπαλάκι, προτού ενταχθεί σε ακαδημίες τένις του Νόβι Σαντ.

Έπρεπε να κάνει υπομονή. Να καταπιεί την πίκρα αποκλεισμών και να προσπαθεί κάθε φορά πιο πολύ, περισσότερο. Τα κατάφερε όμως εξαίσια. Όπως κάθε άλλη φορά που έπεσε και ξανασηκώθηκε. Όπως κάθε προηγούμενη φορά που κλήθηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Το μπανταρισμένο πόδι του ήταν ένα εμπόδιο που δεν θα τον έριχνε. Ούτε ο Αλκαράθ τον έβαλε κάτω. Σ’ έναν τελικό οριακών καταστάσεων, ο αειθαλής Τζόκοβιτς άντεξε μέχρι τέλους. Και δικαιώθηκε πανηγυρικά μπροστά σ’ ένα λυσσασμένο κοινό που τον αποθέωνε από την αρχή ως το τέλος της αναμέτρησης. Μετά απλώς σπάραξε στο κλάμα.

Από τις 27 Ιουλίου ως τις 4 Αυγούστου και στα έξι παιχνίδια που έδωσε ο Τζόκοβιτς δεν έχασε σετ, νικώντας κατά σειρά τους Έμπντεν, Ναδάλ, Κέπφερ, Τσιτσιπά, Μουζέτι και Αλκαράθ. Κι αυτό αντανακλά τη δίψα του για το χρυσό μετάλλιο. Όπως κι ο τρόπος που στο φινάλε της ημέρας, ανεβασμένος στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, έψελνε τον ύμνο της πατρίδας του.